เล่านอกรอบ - เป้คู่ใจกับรองเท้าผ้าใบหนึ่งคู่
กว่าสองเดือนที่ทำแต่งาน จนเมื่อถึงอาทิตย์ที่แล้ว เคลียร์งานทุกอย่างเสร็จสิ้น ก็ไม่รอช้า เก็บของใส่กระเป๋าเดินทาง ตั้งใจไปตระเวนเที่ยวอังกฤษ ครั้งนี้ไม่ได้วางแผนล่วงหน้าว่าจะไปที่ไหน รู้เพียงแค่ว่า จุดมุ่งหมายปลายทางคือฝากตะวันตกค่อนๆ ไปทางใต้ของประเทศอังกฤษ
การเดินทางเริ่มขึ้นจากเคมบริดจ์มุ่งไปสู่อ๊อกซ์ฟอร์ด เพื่อไปพักอาศัยกับเพื่อนนักเรียนไทยที่นั่น
ที่ต้องไปอ๊อกซ์ฟอร์ดนั้นด้วยเหตุผลที่ว่า เคมบริดจ์อยู่ไกลเกินกว่าจะนั่งรถไปกลับจากเมืองฝั่งตะวันตกได้ทุกวัน แต่อ๊อกซ์ฟอร์ดอยู่ทางตะวันตกอยู่แล้ว จึงสะดวกสำหรับการเดินทาง
สถานที่ท่องเที่ยวย่านนั้นของอังกฤษมีอยู่ในหลายเมืองและหลายแห่งด้วยกัน เช่น ถ้าไปเมือง Bath ก็ต้องไปเที่ยวสถานที่อาบน้ำแร่สมัยยุคโรมัน, แวะเมือง Stratford-upon-Avon ต้องไม่พลาดที่จะไปดูบ้านเกิดของ Shakespeare, เมือง Warwick มีปราสาทที่ขึ้นชื่อของอังกฤษ รวมถึงก้อนหินห้าพันปี (Stonehenge) ที่เมือง Salisbury เหล่านี้เป็นต้น
สิ่งติดตัวสำหรับเดินทางก็ไม่ใช่อะไรไกลตัว นั่นคือ เป้คู่ใจที่ใช้เดินทางไปด้วยทุกหนแห่ง กับรองเท้าผ้าใบที่เหมาะกับการเดิน
ในเป้จะมีของจำเป็น เช่น กล้องถ่ายรูปและหนังสือคู่มือเดินทาง แถมยังมีเสื้อกันหนาว ผ้าพันคอ หมวก ถุงมือ และที่พลาดไม่ได้คือของกินติดตัว ขนมปัง น้ำดื่ม ผลไม้ ต้องมีไปด้วยเสมอ ของเหล่านี้รวมกันแล้วหนักไม่ใช่น้อย แต่เราก็ต้องแบก แบกและแบกมันไปตลอดทาง เพราะแม้ช่วงกลางวันอากาศจะอุ่นๆ แต่เมื่อพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าหรือลมพัดแรง อากาศที่อุ่นของอังกฤษจะหนาววูบขึ้นมาทันใด ของกินก็เช่นกัน บางครั้งเราแทบไม่มีเวลาหาซื้ออะไรกิน เพราะต้องรีบขึ้นรถให้ทัน หรือกว่าจะเดินไปถึงตัวเมืองเพื่อหาแซนวิชสักชิ้นก็อาจจะหิวจนหมดแรง
เพราะเราไปแบบชีพจรลงเท้า ขึ้นลงรถไฟแล้วเราก็ได้แต่เดิน เปิดแผนที่ดูถนนซ้ายขวาหน้าหลัง แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาเดิน อาจจะแปลกใจว่าทำไมไม่นั่งรถโดยสาร มันก็คงคล้าย ๆ กับเราไปต่างจังหวัด ไม่รู้ว่าจะนั่งรถสายไหนไปไหน สุดท้ายตัดสินใจเดิน แต่การเดินเที่ยวนั้นได้บรรยากาศเป็นที่สุด เปิดแผนที่ไป เดินไป ดูตึกราบ้านช่องไป ดูผู้คนไป แวะถ่ายรูปบ้างตามใจฉัน แม้บางครั้งเราจะเดินหลงบ้าง หรือนั่งรถไฟลงผิดเมืองบ้าง ตกรถบ้าง แต่นี่แหละคือเสน่ห์ของการเดินทาง
ไม่ใช่แค่ได้ไปเที่ยว แต่การได้เห็นรอยยิ้มและน้ำใจของผู้คน เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้เราสุขใจ ขอบคุณเจ้าหน้าที่บนรถไฟที่ช่วยหาขบวนรถไฟคันใหม่ให้เราเมื่อรู้ว่าเราลงผิดสถานี ถึงแม้เราจะไปถึงที่หมายช้ากว่าที่ตั้งใจไว้ถึง 4 ชั่วโมง แต่ก็ทำให้เราไปถึงเมือง Birmingham ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้อยู่ในแผนการเดินทาง ขอบคุณหนุ่มอังกฤษคนหนึ่งที่พาเราไปถึงสถานีรถไฟในเมือง Birmingham แม้ว่ากว่าจะหาสถานีเจอเราก็ตกรถไฟขบวนนั้นแล้วก็ตาม ขอบคุณ Patrick หนุ่มบริทิชที่เดินไปเป็นเพื่อนเราถึง tourist information ในเมือง Bristol หลังจากเห็นเราก้ม ๆ เงย ๆ ดูแผนที่อยู่นาน และ Patrick ยังตัดสินใจร่วมเดินเที่ยว Bristol กับเราในวันนั้นจนถึงกับมาส่งเราขึ้นรถไฟกลับอีกด้วย ขอบคุณคุณลุงขายตั๋วรถไฟที่พยายามอธิบายถนนหนทางในเมือง Warwick โดยหยิบแผนที่ประเทศอังกฤษมากางให้เราดู ขอบคุณคุณตาที่เจอตรงสี่แยกอีกท่านที่ช่วยบอกทางไปปราสาทให้เรา เมืองเล็ก ๆ มักจะมีคนใจดีให้เห็นอยู่เสมอ และที่ขาดไม่ได้ ขอบคุณเพื่อนรักที่ให้เราพักด้วยทั้งอาทิตย์
เรายังได้พบเห็นอะไรอีกหลายอย่างจากการตระเวนเที่ยวหนึ่งอาทิตย์เต็ม ๆ ในครั้งนี้ แม้จะไม่ได้บรรยายมาเป็นตัวอักษรแต่ก็เต็มไปด้วยความประทับใจ
ความเห็น (8)
- สวัสดีครับน้องณิช สบายดีนะครับผม
- มาร่วมเดินทางด้วยครับ (แต่ในจินตนาการ) จากการอ่านนะครับ
- น่าจะสนุกดีครับ พี่ยังไม่เคยไปเลยครับ อังกฤษอิๆ ท่าทางน่าจะสนุกครับ แล้วใช้จ่ายเป็นอย่างไรบ้างครับ ค่าครองชีพนะครับ
- โชคดีในช่วงวันหยุดนะครับ สู้ๆ ครับผม
สวัสดีค่ะีพี่เม้ง 
ว่าง ๆ แวะมาเที่ยวที่อังกฤษได้นะคะ แต่ค่าใช้จ่ายนี่ต้องทำใจค่ะ ^_^
สวัสดีค่ะคุณณิช
คุณณิชได้ทุนของอะไรคะ เป็นทุนทำ ดร.หรือคะ
อยากให้คุณณิช เล่าเรื่องงานวิจัยที่ทำ เกี่ยวกับเรื่องอะไรคะ เล่าแบบลง detail สักเล็กน้อย แล้วยากไหม แล้วถ้าเป็นไปได้ ถ่ายรูปบรรยากาศตึกเรียน ห้องเรียนภายในเคมบริดจ์บ้าง อยากรู้ว่าเป็นอย่างไรค่ะ สาขาที่คุณณิชเรียน มีเพื่อนคนไทยเรียนไหมคะ
สวัสดีค่ะคุณ pam
- ณิชได้ทุนของรัฐบาลมาเรียนป.เอก สาขา Bioinformatics ค่ะ งานวิจัยที่ทำคือการใช้ Oligonucleotide microarray & ChIP (Chromatin immunopurification) -array & Data mining เพื่อศึกษายีนในแมลงหวี่ Drosophila ค่ะ ยากมั้ยนี่ ก็คงไม่ง่ายสักเท่าไหร่นะคะ :D
- ไว้ถ้ามีโอกาสจะถ่ายรูปเคมบริดจ์มาฝากค่ะ ส่วนห้องเรียนและแล็บ ดูแล้วไม่ค่อยแตกต่างจากที่เมืองไทยสักเท่าไหร่นะคะ
- สาขานี้มีนักเรียนไทยเรียนอยู่หลายคนค่ะ กระจายกันไปในหลาย ๆ มหาวิทยาลัย และเรียนกันในหลาย ๆ มุม ส่วนที่เคมบริดจ์นี่ มีเรียนอยู่ประมาณ 2-3 คนมั๊งค่ะ ไม่ค่อยแน่ใจ ^_^
หวัดดียัยหนูณิช
เป็นงัยบ้าง สบายดีอยู่ป่าว?
เมื่อวานไปเจอหน่อยมาด้วยแหล่ะ
มีเม้าถึงแกด้วย 555 รู้สึกคั่นเนื้อ คั่นตัวบ้างป่าว?
วันนี้งานำไม่ค่อยเยอะ เลยแวะเข้ามาอ่าน Blog แกดู
แอบอยากรู้ น่าสนใจดีจัง จะได้รู้ว่าแกไปเรียนอะไร
เพราะคบมาตั้งนาน ยังไม่กระจ่างซักที ว่าณิชเรียนเอกเรื่องอะไร......
ไว้จะแวะมาทักทายเรื่อยๆ นะจ้ะ เพื่อนรัก
ดูแลตัวเองนะจ้ะ
หวัดดียัยหนูเรย์
มีวันไหนที่เพื่อน ๆ จะไม่บ่นถึงเราบ้างเนี่ย แสดงว่าคิดถึงเรามากกกกกก ฮ่าๆๆๆๆ
เรื่องที่เขียนรู้สึกว่าไม่เกี่ยวกับที่เราเรียนเลย (จริง ๆ แล้วยังไม่มีอะไรเกี่ยวกับเรื่องเรียนตะหาก ฮ่าๆๆ) เดี๋ยวกลับเมืองไทยครั้งหน้าจะเลคเชอร์ให้ฟังสักสองวัน ดีมั้ยเพื่อน หุหุ :D
ณิช
- ฮ่าๆๆๆๆ ดีแล้วล่ะที่เพื่อนคิดถึง อีกหน่อยอาจจะหันไปพูดเรื่องคนอื่นแทน เพราะมีเรื่องอื่นที่น่าสนใจกว่า (อิอิ)
- อยากลองเขียน Blog ดูบ้าง ไว้ว่างๆ จะลองศึกษาดู อย่างน้อยเราก็มีที่ปรึกษาเก่งอยู่ใกล้ตัวคนนึงแล้ว ใช่มั้ย
- ว่าแต่จะเขียนเรื่องอะไร ยังไม่รู้เลย ช่วยคิดหน่อยสิ เพื่อนรัก
หวัดดีหนูเรย์
รู้นะเรื่องที่น่าสนใจกว่าคืออะไร (เพราะหน่อยกำลังเล่าทาง msn อยู่เนี่ย)
เขียนสิเรย์ สนุกดี เขียนในโกทูโนนี่ก็ดีนะ จะเขียนเมื่อไหร่บอกนะ จะแนะนำให้เต็มที่เลยเพื่อน แต่กลับไปแล้วจ่ายค่าแรงให้ด้วยนะ ฮ่าๆๆ
ณิช