สืบเนื่องจากเหตุสังหารหมู่ที่เวอร์จิเนียเทค
จากเหตุการสังหารหมู่ 32 ศพที่ Virginia Polytechnic Institute and State University เมือง Blacksburg เมื่อวันที่ 16 เมษายน 2550 มีคำถามที่เกิดตามขึ้นมาว่าจากเหตุยิงกันครั้งแรกในหอพัก ไปจนการบุกเข้าไปยิงในห้องเรียน มีเวลาห่างกันพอสมควร (ลำดับเหตุการณ์) (เว็บไซต์ร่วมแสดงความเสียใจ)
Wired ประจำวันที่ 18 เมษายน ได้ตีพิมพ์บทความ Lessons From Virginia Tech: A Disaster Alert System That Works ซึ่งคุณ markpeak ได้กรุณาแปลเป็นไทยในบทความชื่อ บทเรียนจากเวอร์จิเนีย: ระบบเตือนภัยที่ใช้งานได้จริง
บทความนี้ ได้ตอกย้ำถึงเป้าหมายการออกแบบระบบสื่อสารฉุกเฉิน ว่าประเด็นหลักกลับไม่ใช่เรื่องความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี แต่ควรจะเป็นอะไรก็ได้ที่เหมาะสม (practical) ที่สามารถส่งข่าวสารออกไปในวงกว้าง อย่างรวดเร็วทันการ เพื่อให้ผู้ที่อาจจะได้รับผลกระทบ สามารถตัดสินใจได้ด้วยข้อมูลล่าสุด
ในส่วนของการแจ้งเตือนของระบบ OpenCARE จะมี User Interface หลักจะเป็น Instant Messenger; นอกจากนี้ ยังสามารถแจ้งเตือนผ่าน RSS email SMS หรือเอาขึ้นเว็บได้ (แต่พวกนี้จะไม่เป็นระบบการแจ้งเตือนหลัก เนื่องจากเห็นว่าจะไม่มีใครมานั่งเฝ้าระบบเหล่านี้อยู่ตลอดเวลา ตาม model ของ web 1.0 หรือ web portal)
ความเห็น (2)
เราจะต้องมีระบบเตือนภัยอีกมากมายแค่ไหนกัน
ผมทราบอยู่ว่า มันเป็นการแก้ปัญหาที่ดูเหมือนหลายคนฟังแล้วสบายใจในตอนนี้ เมื่อเกิดเหตุการณ์ทั้งทางธรรมชาติ และทางสังคม คำตอบที่ผู้รับผิดชอบตอบ คือ ต้องมีระบบเตือนภัย ?????
มีเรื่องล้อเลียนการแก้ปัญหาแบบนี้(ไม่รู้ว่าจะเห็นเหมือนผมหรือเปล่านะครับ) ในช่วงสงครามเย็น สหรัฐพบว่า ปากกาไม่สามารถเขียนได้ในอวกาศ จึงได้ทุ่มเงินวิจัยเพื่อพัฒนาปากกาที่สามารถเขียนได้ทุกสภาวะกว่าหลายล้านเหรียญ แต่รัสเซียแก้ปัญหาด้วยการใช้ดินสอ(เป็นเรื่องเล่า)
ผมไม่อยากเปรียบเทียบเรื่องเล่าตะกี้กับเรื่องราวในปัจจุบัน เพราะว่าภาษายังเป็นอุปสรรคของผม เอาง่าย ๆ เป็นว่า เราจะเป็นสหรัฐ หรือว่ารัสเซีย????
