สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก
ผมเขียนบันทึกเกี่ยวกับ "เวลาที่เหลืออยู่" และใช้บันทึกนี้เตือนใจตัวเองเรื่อยมา สิ่งที่รุ่มร้อนค่อยๆผ่อนคลายเมื่อนึกถึง อนาคตที่ทุกคนในโลกต้องเจอ
นั่งชมรายการทีวีสารคดีทาง titv เกี่ยวกับ ระเบิดปรมาณูที่ฮิโรชิมาแล้ว น่าหดหู่ และรู้สึกเศร้าใจ ที่มนุษย์ทำร้ายมนุษย์ด้วยกันอย่างเลือดเย็น หากไม่นับมหันตภัยจากธรรมชาติที่เกิดขึ้นเนืองๆแล้ว ภัยจากมนุษย์ร่วมโลกเป็นภัยที่น่ากลัวและอันตรายมากที่สุด
อีกทั้งเมื่อวานผมได้พบเหตุการณ์ที่ไม่สบายใจ พบเห็นการทะเลาะวิวาทที่เกิดจากอารมณ์เบื้องต่ำ โลภะ โมหะที่เกิดขึ้นในใจ และใช้เหตุการณ์นั้นมาทบทวน ผมคิดว่า มันไร้สาระมากๆเลยทีเดียว หากเราจะเสียเวลาเพื่อการนั้น
การโกรธ เหมือนคนบ้านที่เสียสติ สามารถทำสิ่งเลวร้ายให้เกิดขึ้นเสมอ โดยขาดความยั้งคิด เพียงเพราะเราปล่อยให้อารมณ์ลบมาครอบงำจิตใจ
ไม่คุ้มเลย...เสียดายเวลา เวลาเรามีน้อยนิดเท่านั้น เอาเวลาไปทำสิ่งที่ดีมีประโยชน์ต่อตนเอง และสังคม
จริงอยู่ว่า โกรธได้แต่เรียกสติกลับคืนมาให้ทัน...
ทะเลาะกันทำไม
ข่มเหงกันทำไม
ทำร้ายกันทำไม
ถือดีทำไม
สิ่งที่มีความแม้นย้ำที่สุดในโลก คือ "ความตาย" ไม่มีใครหนีพ้นครับ ไม่ว่ารวยจน
สุดแล้วแต่ว่าใครจะทำอะไรได้มากกว่ากันก่อนจะถึงวันนั้นครับ
ได้ข่าวว่า มาขอนแก่น
เสียดายจังไม่ได้พบหน้า
เสียดายที่ไม่ได้ทานส้มตำร่วมกัน
นั่นคือ "สัจธรรม" ครับ ไม่มีใครพ้น
เกิด แก่ เจ็บและตาย"
สำคัญที่สุดอยู่ที่ว่าเราจะทำอย่างไรกับชีวิตที่เหลืออยู่ให้มีคุณค่ามากที่สุด
เวลาเหลือน้อยครับ
สวัสดีครับ
ทราบว่าเป็นคนแม่ฮ่องสอนเหมือนกัน ยินดีครับที่ได้รู้จัก
เรียนรู้และอยู่ด้วยความดี พี่ชายผมบอกผมบ่อยๆว่า ความดีสวยงามเสมอ
แลกเปลี่ยนกันอีกนะครับ
สวัสดีครับ สาวเมืองขอนแก่น
"เขาว่าแก่นไม้เป็นขอน มีสาวงามแสนงอน ซุกซ่อนความรักเอาไว้"
โอกาสหน้าแก้ตัวใหม่ครับ สัญญาว่าต้องเลี้ยงตำหมากหุ่งด้วยนะครับ
ขอยกบทกวีขึ้นมาอีกครั้งนะครับ
ขอบคุณคุณพนัสที่มาเต็มเติมบันทึกผมนะครับ
สวัสดีครับ คุณ จตุพร
"ทะเลาะกันทำไม
ข่มเหงกันทำไม
ทำร้ายกันทำไม
ถือดีทำไม"
.............................
นับว่าเป็นคำถามที่ควรย้ำคิด อย่างที่บางคนว่าไว้... ไม่เกิน"สามหมื่นวัน" เราก็ต้องจากโลกนี้ไป
ขอบคุณ สำหรับความคิดดีๆ ครับผม
สิ่งเหล่านี้เตือนใจตนเองเสมอ
ผมอายุยังน้อย แต่ค่อยๆพัฒนาตนเอง ผ่านชีวิตประจำวันครับ
เพราะเวลาเราเหลือน้อย
ขอบคุณพี่มากครับ ที่เข้ามาเยี่ยม