วันก่อนขึ้นรถตู้กลับจาก ม.เกษตรฯ กำแพงแสน รถติดยาวเหยียด รถเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ เป็นสายยาวราวไม่มีที่สิ้นสุด... ผู้คนในรถเริ่มหงุดหงิด พยายามรักษาใจ ไม่ให้ร้อนรน...เพราะหงุดหงิดไป ก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร

พอลงจากรถตู้ขึ้นแท็กซี่ ได้ยินเสียงเสียงบทเพลงที่ชอบตั้งแต่เด็ก บทเพลงที่คุณพ่อเปิดประจำในรถ... "Right here waiting" อารมณ์ก็เริ่มแช่มชื่นขึ้นมา แถมพี่แท็กซี่ใจดี พาขับรถผ่านสนามหลวงช้าๆ ให้ชื่นชมความงามของไฟประดับ แสงไฟส่องสว่าง ระยิบระยับสองข้างทาง ชั่วขณะนั้น รู้สึกเหมือนอยู่บนสวรรค์

เออ...คนเราก็แบบนี้นี่เอง เมื่อสักครู่นี้ ยังรู้สึกเหมือนตกนรกตอนที่รถติด แป๊บเดียวเท่านั้นก็มีความสุขได้

ความทุกข์และความสุข เพียงชั่วพริบตาจริงๆ ^^

ทุกๆ วันพฤหัส จะมีการนิมนต์พระมาบิณฑบาตที่ตึกผู้ป่วย

เช้านี้ก็เป็นเช่นเคย...

คนไข้ไอซียูหลายคนมีญาติเตรียมของให้ทำบุญตักบาตร

บางคนไม่มีญาติ...

บางคนไม่มีแม้แต่สติรับรู้ถึงการมาโปรดของพระ

....."ทำไงดี  อยากให้เค้าได้ร่วมทำบุญ".....

ข้าพเจ้าทำได้เพียงมอบเงินและให้พยาบาล

ช่วยนำเค้าทำบุญ...ทั้งๆ ที่เค้าไม่ได้สติ

ด้วยหวังเพียงว่า บางเสี้ยวแห่งสติที่เหลืออยู่

หรืออาจจะเป็นจิตวิญญาณที่ยังสามารถรับรู้

ได้รับความสงบ...ความสุขจากการได้ทำบุญครั้งนี้

.............................................................

สายฝนโปรยปรายปรอยๆ

ละอองแห่งความชุ่มฉ่ำกระทบผิวหน้าเบาๆ

แหงนหน้ามองฟ้า พบเพียงเมฆสีเทาเบื้องบน

เรื่องราวของเราช่างเล็กน้อยเสียยิ่งกระไร หากเทียบกับแผ่นฟ้ากว้าง

ความทุกข์ และหมองหม่นในใจมีขนาดเล็กลง

ชีวิตเราจะอะไรกันนักกันหนา...ชีวิตมันก็แค่เนี้ย!!!