วันพรุ่งแล้วสินะที่ผมต้องเดินทางจากบ้านเกิดเมืองนอนไปพร่ำสอนบัณฑิตให้เป็นครูภาษาไทยที่ดี  การสอนนั้นคงไม่ใช่สาระสำคัญเท่ากับความเหงาและความอ้างวางที่ต้องจากบ้านเกิดเมืองนอนไปอยู่ในที่ ๆ ไม่รู้จักใคร  เพราะอะไรจึงต้องไป?  เพราะผมไม่มีงานทำหรือ?  นานแล้วที่เป็นราษฎรวิจารณ์การทำงานผู้คนไปก็มากโข  วันนี้ต้องไปเป็นผู้กระทำโดยให้คนอื่นวิจารณ์  ความเหงา  โดดเดี่ยว  อ้างว้าง  ต่างรุมเร้าเข้ากัดกินจิตใจของผมเสมอ  และในคืนสุดท้ายบนเตียงนอนในบ้านของตัวเอง  ผมไม่สามารถหลับได้สนิทใจเท่าใดนัก  แต่ภารกิจเบื้องหน้ากลับเป็นแรงดึงดูดให้ผมต้องเดินทางไปและตั้งใจว่าเราต้องเป็นครูสอนครูภาษาไทยที่ดีให้ได้