ประวัติย่อ

ลูกสาวคนเดียว ของพ่อทรัพย์แม่ทองคำ

เกิดในตระกูลชาวนา และเติบโตมาแบบบ้านๆ ที่ อ.เถิน จ.ลำปาง

เรียนโรงเรียนใกล้บ้าน จนจบม.ต้น

ขยับมาเรียนม.ปลายไกลบ้าน เกือบร้อยโล ที่โรงเรียนประจำจังหวัด

เรียนค่อนข้างดี มาโดยตลอด แม้ว่าจะเป็นพวก ..หัวดี แต่ขี้เกียจ..ในสายตาเพื่อนร่วมหอ

พ่อกับแม่ไม่ได้คาดหวัง เพราะลูกอ่านหนังสือไปหลับไป

วันหนึ่งขณะอ่านหนังสือสบายๆ อาจาย์ท่านหนึ่งมากินก๋วยเตี๋ยวข้างบ้าน

แล้วบอกว่า "ลูกครูทำข้อสอบย้อนหลัง 10 ปี"(มิน่าสอบติดแพทย์ 555)

 ทำเอาใจหายแว๊บ ได้แต่ยิ้มแล้วปลอบใจตัวเองให้สงบแล้วอ่านหนังสือต่อไปเรื่อยๆ (แต่ก็ไม่จบอยู่ดี)

สอบติดโควต้า มช. คณะทันตแพทยศาสตร์ ซึ่งเลือกเป็นอันดับ 2

ตอนแรก ตั้งใจจะสอบใหม่ ให้ได้คณะแพทย์ แต่แม่บอกว่า "พอแล้ว" กลัวเครียด

เลยเข้าไปเรียนทันตแพทย์ มช. แล้วจบมาด้วยเกรดนิยม ลืมไปเลยว่าเคยเรียนดี

จบมาปีแรก เป็นทันตแพทย์ที่สวยที่สุดในอำเภอ เพราะมีแค่คนเดียว

และเป็นหัวหน้าฝ่ายซะด้วย ชีวิตการทำงานปีแรกๆ มีทั้งสุขและทุกข์จากการทำงานสลับกันไป

แทบจะไม่มีปัญหากับใคร นอกจากผู้บริหารสูงสุด จนวันหนึ่งรู้สึกเกินจะทนไหว

เลยต้องระหกระเหินจาก "ที่ทำงานใกล้บ้าน" ที่ได้รางวัล Happy Work Place

เพื่อมาอยู่ "ใกล้คลินิก"  ดูเป็นเหตุผลที่ดูเห็นแก่เงิน แต่ก็ดูดีที่สุด ณ ขณะนั้น

แทนที่จะลาออกจากราชการ ด้วยความเมตตาจากผู้ใหญ่ กับพี่ๆใจดีหลายคน

และประโยคประกาศิตของคุณนายทองคำ "ถ้าแม่ไม่ตายห้ามลาออกจากราชการ"

จากวันนั้น มาถึงตอนนี้ เกือบสิบปีแล้วที่ย้ายมาเป็นผู้ปฏิบัติ

ยังจำได้ดีว่า วันแรกที่เข้ามาเห็นป้าย "บ้านร่มเย็น" เกือบน้ำตาซึม

เข้าใจสุภาษิตไทยที่คุ้นมาตั้งแต่เด็ก ได้ลึกซึ้งก็วันนั้นเองว่า "หนีร้อนมาพึ่งเย็น" มันเป็นเช่นนี้เอง