ประวัติย่อ

บังเอิญเกิดวันที่ 1 ม.ค. ซึ่งเป็นวันปีใหม่ จำได้ว่าอยู่มาจนอายุป่านนี้ เคยฉลองปีใหม่ตั้ง1ครั้ง นอกนั้นวันปีเก่าเข้าสู่วันปีใหม่ ถ้าไม่ไปปฎิบัติธรรม หรือไม่ก็คงไปทำบุญอยู่ที่ไหนสักแห่ง  วันเกิดที่บังเอิญตรงกับวันปีใหม่สำหรับตัวเอง ก็เลยไร้ความสำคัญไปโดยสิ้นเชิง   

การศึกษา จบปริญญามาแล้ว 2 ใบ แถมเกียรตินิยมด้วยนะ (แต่ขอบอก ไม่เคยเห็นว่ามันจะวิเศษกว่าใครๆเลย กับการมีหน้าที่แค่เรียนอย่างเดียว) และทุกวันนี้ก็กำลังศึกษาต่ออีก
      แม้จะไม่ได้ใช้ใบปริญญาเพื่อให้ใครพิจารณาเข้าทำงานหรือเลื่อนขั้น เลื่อนตำแหน่ง แต่อยากจะบอกว่า "การศึกษาไม่มีวันสิ้นสุด" และ "การศึกษามีความสำคัญ"
      อยากขอบคุณ การศึกษาที่ผ่านมา
        - วิชาครู ที่ทำให้เราชัดเจนในการรวบรวม จำแนก การคิดวิเคราะห์ สังเคราะห์ ลำดับ สร้างสรรค์และการสรุป (ซึ่ง ณ วันที่เลือกเรียน โดนด่าสามยกแปดยกกับที่บ้าน) พร้อมกับอยากดำเนินชีวิตให้สมกับคำว่า "ปูชนียบุคคล" ซึ่งมันไม่ใช่ "ปู+ชนี+บุคคล"
           -  วิชาบริหาร ที่ทำให้เรารู้ว่า เราจะจัดการกับตัวเรา และคนรอบข้างอย่างไร ให้เกิดปกติสุข และเป็นไปตามวัตถุประสงค์ที่ตั้งไว้อย่างเต็มประสิทธิภาพและประสิทธิผล

งานอดิเรก  
     1.  ชอบอ่านหนังสือ เน้นๆเลยคือ แนวปรัชญา บริหารต่างๆ และธรรมะ แต่นิยงนิยาย ก็ไม่เว้น แม่เคยบอกว่า "ถ้าบ้านเราไฟไหม้คงดับยาก เพราะเชื้อเพลิงมันมากเหลือเกิน" เคยมีความคิดว่า อยากจะสร้างบ้านอีกสักหลัง เอาไว้เก็บหนังสือที่ทรงคุณค่าเหล่านี้ แต่โดนคัดค้านจากคนรอบข้างแบบหัวชนฝา ด้วยเหตุผล ไปหาสามีที่มีบ้านดีกว่า จะได้ไม่ต้องสร้างให้เปลือง แล้วเอาเงินไปซื้อหนังสือได้อีกเพียบ
          แต่ขอบอกนะว่า หนังสือมีมาก แต่ก็ไม่เคยหวง ถ้าหากเป็นคนรักหนังสือ ยินดีเหลือเกินที่จะให้ยืมอ่านได้ เพียงแต่ "รักเค้าให้เหมือนที่เรารัก ก็แล้วกัน"
     2.  ชอบวาดรูปมาก  พอๆกับชอบปลีกตัวไปอยู่กับธรรมชาติ(คนเดียว) แล้วส่งข่าวคราวบอกเป็นระยะ  จะกลับอีกทีคือไปรันงานต่อ  
     3.  ชอบฟังเพลงบรรเลง หรือพวกเพลงคลาสิคต่างๆ  มากพอๆกับงาน IT และ Fashion Week
     4.  ชอบทำบุญ บังเอิญโชคดี ได้พบพระภิกษุที่สมควรแก่การกราบไหว้จริงๆ(อย่างเหลือเชื่อ)หลายท่าน จนได้รับความเมตตาจากท่าน อบรมสั่งสอน ชี้ทางสว่าง และในวันนี้ ฝุ่นผงตะกอนต่างๆที่มันเกาะอยู่ในกาย วาจาและใจ มันก็ทะยอยหลุดไปเรื่อยๆ เพิ่งเข้าใจว่า "ทำไมใช้คำว่า คน แทนคำว่า มนุษย์ " เลยขอยืมคำของครูบาอาจารย์หลวงพ่อจรัญ พระสายวิปัสนากรรมฐาน แห่งวัดอัมพวัน จ.สิงห์บุรี ดังนี้
           เดี๋ยวนี้เสียดายเหลือเกิน คนรู้มากเยอะ
           รู้จริงๆ หายาก รู้มากหาง่าย
           รู้จริงต้องลงมือทำ
           รู้จำต้องลงมือท่อง
           รู้แจ้งต้องลงมือคิดประดิษฐ์สร้างสรรค์
           ริเริ่มดำเนินหน้าที่ มิรอรีแต่ประการใด 
           หากท่านยังนิ่งดูดาย เป็นชาวพุทธซังกะตาย
           ไปหาผีเจ้าเข้าทรงกันเยอะ
           ไปไหว้ผีกันเป็นแถวหมด 
           แต่ไม่หมายความถึงผีปู่ย่าตายายบิดามารดา 
           ซึ่งควรไหว้เพื่อแสดงกตัญญูกตเวที

      ยินดีได้รู้จักกับมิตรในที่ต่างๆ ตัวนุ้ยเองเป็นคนเดินทาง ทั้งที่มีเรื่องจำเป็นต้องไป หรือที่จะหาเรื่องให้ดูจำเป็นต้องไป แต่ในทุกๆที่ๆไป ไม่ได้มีอิทธิพลอะไรกับใจเราเลย ไม่ว่า...คนอื่นรีบเรารีบ ใจก็เฉย คนอื่นช้าเรารีบ ใจก็เฉย เพราะเรารู้ว่า เราจัดสรรใจ สมองและอารมณ์ของเราอย่างไร 
       เคยแอบถามตัวเองเหมือนกันว่า "อะไรทำไห้เรายืนอยู่ได้อย่างดีจนถึงทุกวันนี้" ทั้งๆที่เราคือคนที่ได้ชื่อว่า "ยุ่งตัวจริง"
       คำตอบที่ได้คือ .. ความรัก ความไว้ใจและความเชื่อใจ จากคนในครอบครัวเรา เพราะเจ้า 3 สิ่งนี้ มันทำให้เรารู้ว่า ในเวลาที่เราเดินอยู่คนเดียว ท่ามกลางผู้คนแปลกหน้ามากมาย หรืออยู่คนเดียวในห้อง แปลกที่แปลกทาง ใจเราก็ไม่เหงา ไม่ว้าเหว่ ไม่ท้อ ไม่เหนื่อย ไม่วุ่นวาย เพราะใจเราสุข ในเมื่อใจสุข เราก็จัดสรรอะไรๆให้เข้าที่เข้าทางได้อย่างง่ายดาย มีสภาพฟองฟู พร้อมที่จะรับและให้เสมอ 
       ยังจำคำที่แม่พูดเมื่อตอนอายุ 15 ปี ท่านพูดก่อนที่เราจะเดินทางไกลไปต่างถิ่นคนเดียวว่า "จงจำไว้ ลูกเป็นลูกธนูที่พุ่งออกไปจากคันแล้ว จงพุ่งไปให้ไกล สุดแต่กำลังที่จะไปได้ ไม่ต้องห่วงว่าคนข้างหลังจะเป็นอย่างไร เพราะคันธนูนี้ แข็งแรง แข็งแกร่งและพร้อมจะรอคอยให้ลูกธนูกลับมาอยู่กับคันเสมอ" นี่คือเหตุผลที่เมื่อเราโลดเล่นไปทำอะไรมากมาย ตลอดเวลา ใจมันรู้อยู่ว่า "เรามีคนอยู่ข้างหลัง เป็นฐานที่มั่น และรอคอยเราเสมอ"
       รู้จักG2K เพราะคุณพิทักษ์(ตัวเป็นๆ) ซึ่งพี่เค้าดูมีความสุขดีกับเว็บนี้เหลือเกิน (ทั้งๆที่พี่เค้าบอกว่า "สุขสะลึมสะลือ") แอบดูก็หลายหน จนคิดว่าสังคมของ G2K เป็นสังคมของคนที่ให้....จริงๆ 

       "ถ้าเป็นไปได้ อยากให้วันหนึ่งมีสัก 32 ชั่วโมง จะลงตัวสุดๆ"