หิ่งห้อยตัวหนึ่งหลงรักดวงดาว มันไม่รู้หรอก ว่าดาวที่ดูเหมือนอยู่ใกล้ แต่มันใช้เวลาทั้งชีวิต บินไปก็ไม่ถึง
ถ้าจะมีข้อความอะไรสักอย่างที่ควรติดไว้บนถุงยังชีพ
ก็น่าจะเป็นข้อมูลที่จำเป็นต่อการดำรงชีพของผู้ประสบภัย
ส่วนข้อความแสดงความเป็นเจ้าของนั้นไม่ใช่สิ่งจำเป็น ใส่ไว้เพียงเล็กๆ ก็น่าจะพอ
ไม่มีความเห็น
เพราะฤดูหนาว ทำให้เรารู้ค่าของความอบอุ่น นอกจากใบไม้ที่ลมหนาวพัดให้แกว่งไกวไวขึ้น … แทบทุกอย่างจะเคลื่อนไหวช้าลง ช้าจนเราสัมผัสได้ถึง ความรู้สึกของคนที่แอบรักเราอยู่ … แล้วถ้าคุณรักเค้าตอบ ชีวิต / ก็จะ / เริ่มอบอุ่น ><
ไม่มีความเห็น
RT @dr_mana: เวรกรรม..รัฐบาลบอกให้กลับมาทำงาน ผู้ว่า กทม.บอกให้อพยพ …ไปตกลงให้เรียบร้อยค่อยแถลงทีเดียวได้ไหมครับท่าน
ไม่มีความเห็น
การแก้ปัญหาผู้ประสบภัย เบื้องต้นคือให้เค้าอยู่ได้ ต่อมาคือ ให้เค้าสามารถอยู่ได้ด้วยตนเอง ถ้าเรามัวแต่ไปประคบประหงม อนุบาลเค้าราวกับเด็กเล็กๆ มันก็ไม่มีวันจบสิ้น ต่อให้มีอาสาสมัครกี่คนมันก็ไม่พอ,, แล้วคนดูแล ชีวิตนี้ก็ไม่ต้องทำอะไรพอดี
ไม่มีความเห็น
มีแต่ผู้ที่มีความสุขในชีวิตเท่านั้น ที่กล้ายิ้มทักทายคนแปลกหน้า
ไม่มีความเห็น
คนโง่ในศตวรรษที่ ๒๑ ไม่ใช่คนที่อ่านไม่ออก เขียนไม่ได้ แต่เป็นคนที่เรียนรู้อะไรไม่เป็น ไม่สามารถทิ้งความรู้เดิม และสร้างความรู้ใหม่ได้
เห็นด้วยค่ะที่ว่าคนโง่ไม่ใช่คนที่อ่านไม่ออก หรือเขียนไม่ได้ เพราะคนที่อ่านไม่ออก เขียนไม่ได้ เขายังมีมีใจที่เปิดกว้าง รู้ข้อบกพร่องของตน และพยายามที่จะเปิดใจเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ ที่อยู่รอบตัว พวกเขายังกระหายหาที่จะได้รับความรู้ การเปลี่ยนแปลงที่ดีกว่าเพื่อทำให้ชีวิตดีขึ้น แต่น่าเศร้าสำหรับผู้ที่มีความรู้ มีการศึกษาบางท่าน ที่คิดว่าตัวเองดีแล้ว เก่งแล้ว รู้แล้ว ไม่ต้องการได้รับสิ่งใหม่ ๆ ไม่ต้องการเรียนรู้เพิ่มเติม มีชีวิต และความคิดที่เคยชินกับสิ่งเดิม ๆ จนไม่สามารถเปิดใจรับ หรือเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ การเปลี่ยนแปลงใหม่ ๆ ที่ดีกว่าเดิมได้ น่าเศร้าใจสำหรับคนเหล่านี้นะคะ