นึกถึงความสัมพันธ์กว่า 36 ปี แต่ . . "ไม่มีงานเลี้ยงใด ไม่เลิกลา" !!


คำว่า “มะเร็งที่ตับอ่อน” ฟังดูแล้วมันช่างน่ากลัวจริงๆ มันคือสิ่งที่จะมาทำให้ "งานเลี้ยงนี้ ต้องเลิกลา" หรือ?
            เช้านี้ในระหว่างที่ขับรถมาทำงาน ผมได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนนักเรียนที่รู้จักกันมาตั้งแต่สมัย ม.ปลาย เป็นหนึ่งในกลุ่มเพื่อนที่สนิทกันค่อนข้างมาก เป็นกลุ่มเพื่อนที่มีการติดต่อกันอย่างสม่ำเสมอ มีการนัดเจอกันประมาณปีละ 2-3 ครั้ง ต่อเนื่องยาวนานมาเป็นเวลา 36 ปีแล้ว ในการเจอกันแต่ละครั้งก็ช่างเป็นบรรยากาศที่สนุกสนาน เป็นการพูดจาที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ และการเย้าแหย่กันอย่างมีความสุข . . . 
 
            แต่สิ่งที่ผมได้รับแจ้งในเช้าวันนี้ เป็นสิ่งที่ผมไม่ได้คาดคิดมาก่อน เพื่อนในกลุ่มที่ผมสนิทมากคนหนึ่งเป็น “มะเร็งที่ตับอ่อน” ถึงขั้นที่ต้องนอนอยู่ในโรงพยาบาล(ที่ต่างจังหวัด) แล้ว ผมฟังแล้วรู้สึก “หวั่นไหว” ไปกับข่าวที่ได้รับแจ้ง พูดอะไรไม่ออก ได้แต่นัดกันว่าจะขับรถไปหาเพื่อนในวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้. . . เป็นความรู้สึกที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไร ถึงแม้จะไม่ใช่ญาติพี่น้อง แต่ก็เป็นคนที่ผมใกล้ชิดมากคนหนึ่ง ถึงช่วงหลังเราสองคนจะค่อนข้างยุ่งกับงาน จนทำให้ไม่ค่อยมีเวลาได้เจอกัน แต่นี่คือเพื่อนที่ผมรู้จักมาตั้งแต่สมัยเรียนที่โรงเรียนอัสสัมชัญ ศรีราชา แม้แต่ตอนที่มาสอบเข้าโรงเรียนเตรียมฯ เราก็ยังได้มาอยู่ห้องเดียวกัน อีกทั้งยังเลือกที่จะนั่งเรียนติดกันตลอดชั้น ม.ศ. 4 (เทียบเท่าชั้น ม. 5 ในปัจจุบัน) อีกด้วย
 
            ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร เราจะช่วยอะไรเพื่อนได้บ้าง คำว่า “มะเร็งที่ตับอ่อน” ฟังดูแล้วมันช่างน่ากลัวจริงๆ มันคือสิ่งที่จะมาทำให้ "งานเลี้ยงนี้ ต้องเลิกลา" หรือ? ชะตาชีวิตของเพื่อนผมกำลังตกอยู่ในเงื้อมมือของมันหรือ? มันเป็นสิ่งเดียวกันกับที่ผมอ่านในหนังสือ “The Last Lecture” หรือเปล่า?  มันทำให้ความคิดของผมสับสน จนผมรู้สึกไม่อยากจะคิด (ปรุงแต่ง) อีกต่อไป . . . ผมจะรอจนกว่าได้ “มีเวลา” พูดคุยกับเพื่อนในวันอาทิตย์นี้ . . . 
หมายเลขบันทึก: 312915เขียนเมื่อ 12 พฤศจิกายน 2009 09:52 น. ()แก้ไขเมื่อ 5 พฤษภาคม 2012 04:19 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (7)

มีเรื่องเล่าที่ฟังมาจากเพื่อนครับ

เพื่อนของเพื่อนป่วยเข้าโรงพยาบาล หมอวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายเหลือเวลาอีกแค่เดือนเดียว

หลังคนไข้ทราบอาการจากหมอก็เคลียงานที่คั่งค้าง เคลียปมประเด็นในชีวิต

ในช่วงที่ป่วยหนักใกล้เวลาที่หมอกำหนด เขาบอกข่าวนี้กับเพื่อนๆ ญาติมิตร เพื่อนร่วมงาน

จัดวันพบปะ เพื่อที่จะได้พูดคุยกันตอนที่ยังมีชีวิต

สุดท้ายเขาจากไปอย่างสงบ

เป็นการเผชิญความตายอย่างห้าวหาญ

เป็นการตายที่งดงาม

และเป็นมรณานุสติแก่ผู้คน

สวัสดีครับอาจารย์ งานเลี้ยงของคนที่เรารู้จักต้องเลิกลา ย่อมกระเทือนใจมากกว่าปกติครับ เพราะเขาเป็นเพื่อนของ "เรา" ครับครูบาอาจารย์สอนไว้ครับ ถ้าเขาไม่ใช่เพื่อนเราความรู้สึกจะต่างกันอย่างสิ้นเชิงครับ ทำให้เห็นการยึดในของเราได้ชัดครับ

มี 2 บันทึกเกี่ยวกับงานเลี่ยงที่ต้องเลิกลามาฝากนะครับ อย่างไรก็ขอให้เพื่อนของอาจารย์เข้มแข็ง มีกำลังใจนะครับ

วัยอันควร

มรณานุสติแบบธิเบต

 

 

 

 

สวัสดีครับอาจารย์

    ผมเสียพ่อและเพื่อนสนิท โดยไม่ได้เตรียมตัวและไม่ได้ลา แต่เมื่อเทียบกับพี่ชายที่เป็นมะเร็งเม็ดเลือดที่ได้ร่ำลากัน ขออโหสิกรรมกันบ้าง การเสียแบบได้เตรียมตัวและได้ลากันก่อน ยังดีกว่า

    กับคนสำคัญที่เหลืออยู่ผมพยายามทำทุกวันให้ดี ทำเหมือนว่าอาจจะจากกันไปไม่ได้เจอกันอีกได้ทุกวัน ไม่โกรธกัน กราบขออโหสิกรรมกับแม่ทุกเช้าทุกเย็น วันไหนใครไปก่อนก็เลยสัญญากันว่าไม่ต้องห่วง

    เตี้ยมกันไว้แล้ว (แต่ไม่รู้ว่าจะทำใจได้จริงแค่ไหน)

    คนที่จากไปแล้วหรือกำลังจากไป ก็เป็นคติเตือนให้เราปฏิบัติต่อเวลาที่เหลืออยู่ได้ ก็มีข้อดีเหมือนกันครับ

ขอบคุณครับ

อภิชา

 

เคยได้รับบทกลอนที่สอนใจได้ดีบทหนึ่ง ชื่อว่า "SLOW DANCE" ขออภัยที่จำชื่อผู้แต่งไม่ได้ (ใครทราบช่วยบอกด้วย) มีใจความว่า . . .

Have you ever watched kids on a merry-go-round?

Or listened to the rain slapping on the ground?

Ever followed a butterfly's erratic flight?

Or gazed at the sun into the fading night?

You’d better slow down. Don't dance so fast.

Time is short. The music won't last.

Do you run through each day on the fly?

When you ask how are you? Do you hear the reply?

When the day is done!

Do you lie in your bed

With the next hundred chores running through your head?

You'd better slow down. Don't dance so fast.

Time is short. The music won't last.

Ever told your child, we'll do it tomorrow?

And in your haste, not see his sorrow?

Ever lost touch, let a good friendship die

Cause you never had time to call and say,"Hi"

You'd better slow down. Don't dance so fast.

Time is short. The music won't last.

When you run so fast to get somewhere,

You miss half the fun of getting there.

When you worry and hurry through your day,

It is like an unopened gift....thrown away.

Life is not a race. Do take it slower

Hear the music before the song is over.

สวัสดีครับอาจารย์

   Slow dance ถูกใช้เป็น email ตั้งแต่ปี 1997 เห็นจะได้  ผมเองเคยได้รับหลายครั้งครับ

"The poem was written by David L. Weatherford and published by the Russ Berrie Company in 1991. Weatherford copyrighted the work with the Library of Congress in 2001. There seems to be some question regarding the authorship of the poem, which was added to the chain letter in early 2001."  ที่มา...

ขอบคุณมากครับโหน่งที่ให้ข้อมูล เพราะการรู้แหล่งที่มาว่าใครเป็นคนเขียน ถือว่าเป็นการให้เกียรติผู้แต่งครับ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท