ผลานิสงส์แห่งบุญ 

วันศุกร์ที่ผ่านมา 09/17/2553 ขับรถไปเป็นเพื่อนกับลูกสาวคนกลาง พาลูกสาวไปสอบสัมภาษณ์เพื่อจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยแพทย์ที่ไอโอวา ลูกสาวเล่าให้ฟังว่า มีกรรมการมาสอบสัมภาษณ์สามคน คนหนึ่งเป็นนักเรียนหมอ คนที่สองเป็นหมอ คนที่สามเป็นอาจารย์หมอ มีคำถามประมาณยี่สิบคำถาม

ลูกบอกว่า คำถามที่กรรมการอยากจะรู้มากที่สุด อยู่ที่ย่อหน้าสุดท้ายของเรียงความที่ส่งไปสมัคร 

ลูกเขียนว่า ไปอยู่เมืองไทยหกเดือน เป็นอาสาสมัครที่โรงพยาบาลตำรวจ เดินตามหมอ ไปดูหมอผ่าตัด ไปเรียนวิชาช่วยชีวิตคนที่สภากาชาดไทย ไปทำงานที่คณะสถาปัตย์กรรม ทำหน้าที่แปลภาษาไทยเป็นภาษาอังกฤษ

ตอนท้ายสุดลูกเขียนว่า ใช้เวลาไปปรนบัติคุณยายอายุ ๘๘ ปี  ซึ่งชรามากแล้ว คุณยายเดินไม่ได้ จำอะไรเกือบจะไม่ได้แล้ว เป็นโรคความจำเสื่อมระยะสุดท้าย เกือบทุกอาทิตย์ ปรนบัติยาย เป็นขาไพ่ให้คุณยายได้เล่นไพ่กบดำกบแดง เพื่อฝักซ้อมความจำ คุณยายยังจำตัวเลขจากไพ่ได้ แต่จำหลานไม่ได้แล้ว ต้องบอกเสมอๆว่า นี่คือหลานยายอย่างไร แต่คุณยายก็จำหลานไม่ได้เลย 

ลูกสาวโดนพ่อแนะนำให้ขึ้นไปปฎิบัติกรรมฐานที่เชียงใหม่ ที่สำนักกรรมฐานหลวงลุง กับเพื่อนเก่าที่เคยเรียนร่วมมหาวิทยาลัยเดียวกับพ่อเป็นเวลา แปดคืนเก้าวัน ได้รับความสุขความสงบตามวาสนาและบารมี

หลวงลุงสอนมหาสติปัฎฐานสี่ กายานุปัสนานั้นลูกมีพื้นฐานอยู่แล้ว เพราะเคยไปปฎิบัติกับอาจารย์ไตรพิตรา ไปคราวนี้ หลวงลุงเริ่มสอน เรื่องเวทนานุสปัสนาและจิตตานุสปัสนาเป็นการต่อยอด 

ครบเก้าวัน ลูกสาวกลับกรุงเทพ มาหาคุณยายเพื่อมาปรนนิบัติยายอีก ด้วยอำนาจแห่ง ทาน ศิล และภาวนา พอลูกสาวเจอยาย ยายจำหลานสาวได้ เรียกชื่อหลานสาวออกมาดังๆ ลูกสาวยังแปลกใจว่าทำไมยายจำชื่อหลานได้ ทั้งๆที่มาทุกอาทิตย์ไม่เคยจำได้เลย คงเป็นเพราะผลานิสงส์แห่งบุญจากการปฎิบัติธรรมที่เธอแผ่มาให้ยาย ยายคงได้รับ บุญคงมาบอกยายให้จำหลานได้ 

ลูกสาวบอกกรรมการที่สัมภาษณ์วันนั้นว่า บางทีขณะที่การแพทย์ปัจจุบันหมดปัญญารักษา อาจจะเป็นเพราะความสัมพันธ์ การรักษาพยาบาลด้วยความรัก ความผูกพัน และผลานิสงส์แห่งบุญ ดลบันดาลให้ยายจำหลานสาวได้ กรรมการทั้งสามคนถึงกับนิ่งอี้ง มีความประทับใจกับความตอบของลูกสาวเป็นอย่างมาก

Of the many faces that have reinforced my desire to be a physician, the most moving have been those nearest to my heart. My travels to Thailand allowed me to spend time with my grandmother, who has end-stage Alzheimer’s disease. Though I stayed with her for months, she stared blankly at me when I asked her my name. A Buddhist fundamental says everyone faces the cycle of birth, growth, pain, and death. While this is a lesson I will encounter in medicine every day, it will be my responsibility to value each life until its end. Medical school will enable me to combine empathy with medical training to become a compassionate physician with skills and knowledge. Though Alzheimer’s does not yet have a cure, I believe I helped my grandmother. Towards the end of my stay, I arrived at her bedside after spending those nine days away practicing my faith. Her eyes opened and shone with a clarity I had not seen in the months I was there. Holding up her hand to cup my cheek, she said my name.