อ่านเรื่อง รักที่โอบอุ้มเราไว้ในโลก ของคุณไม่มีรากแล้ว อดคิดถึงพี่ชายไม่ได้ คนที่เป็นเจ้าของไอ้มุก และเป็นหลวงพี่ที่ผมตามไปบวชด้วยสมัยยังเป็นหนุ่มๆทั้งคู่ เราทั้งสองมีอาจารย์เดียวกันคือหลวงปู่มหาอิน ตอนนั้นท่านอายุเกินเจ็ดสิบปีแล้ว ท่านสอบได้เปรียญสามตอนอายุหกสิบสาม ตอนลงปาฏิโมกข์ท่านเป็นองค์ตรวจทานความถูกต้องของการสวด ผมเรียนถามท่านว่าทำไมผมกับพี่ถึงได้มีว่าสนาบวชร่วมกันในชาตินี้ ท่านตอบว่า คุณกับพี่ชายเคยเป็นพี่น้องกันมาในชาติก่อน พี่ชายคุณก็เคยบวชเป็นพระในชาติก่อน ชาตินี้ถึงได้มีจิตศรัทธาในพระพุทธศาสนาอีก

ตอนที่ผมเรียนที่ธรรมศาสตร์นั้น พี่ชายเรียนจบนิติศาสตร์แล้ว ทำงานเป็นเสมียนอยู่ที่กรม แม่ผมซื้อบ้านที่บางพลัดให้ ผมกับพี่ชายก็เลยได้อยู่ร่วมกัน ตอนนี้ท่านเป็นอธิบดีแล้ว มีความซื่อสัตย์มากๆ คือเป็นอธิบดีที่จนที่สุดในประเทศไทย ย้ายไปอยู่ที่ไหน ลูกน้องจากพรรคมารจะเกลียดพี่ชายเสียส่วนมาก เพราะลูกพี่ไม่โกง ลูกน้องเลยโกงตามน้ำไม่ได้ ที่จริงลูกน้องน่าจะขอบคุณพี่ชาย ที่เป็นกัลยาณมิตรให้พวกเธอ ที่ช่วยฉุดไว้ไม่ให้ลงนรก หรือฉุดไว้เฉียดๆปากขุมนรก ตำแหน่งที่ท่านเป็นถ้าจะโกงก็คงมีเงินมากหลาย แต่ท่านจนมากๆ ใครเอาเงินให้ท่านๆก็ไม่เอา ถ้าจะให้ท่านจริงๆ ท่านขัดไม่ได้ ท่านก็จะบอกว่า คุณเอาเงินที่จะให้ผม ไปทำบุญที่วัดเถิดครับ ผมรับไว้ไม่ได้ สรุปแล้วท่านมีแต่กล่อง

ผมเคยคุยๆกับเพื่อนๆรุ่นเดียวกันว่า ถ้าผมอยู่เมืองไทย ป่านนี้ถ้าไม่เป็นนายอำเภอก็คงถูกยิงตายไปนานแล้ว เพราะคงไปขัดผลประโยชน์เขา เพื่อนๆตอบว่าอยู่เมืองนอกนั้นแหล่ะดี มีเงินเยอะดี ผมก็ได้แต่สาธุ ให้สมพรปาก สมัยเรียนที่ธรรมศาสตร์นั้น ผมกลับบ้านดึก เพราะมัวแต่ทำกิจกรรม คือผมอยู่ชุมนุมกีฬาทางน้ำ เย็นๆก็ต้องไปซ้อมว่ายน้ำ สระว่ายน้ำของมหาวิทยาลัยก็ไม่มี ต้องไปฝีกที่สระว่ายน้ำจุฬา หรือไม่งั้นก็ต้องเป็นสนามศุภ มีวันหนึ่งผมกลับบ้านดึกตามเคย คือประมาณสองสามทุ่ม รถในกรุงเทพมันติดมาตั้งนานแล้ว และก็คงจะติดต่อไปเรื่อยๆครับ

ผมค่อยๆเปิดประตูเข้าบ้าน

เนื่องจากหิวมากๆ จึงค่อยๆเปิดตู้เย็นอย่างช้าๆ

เพราะกลัวพี่ชายจะรู้ว่ากลับบ้านดึกตามเคย

ขณะที่ผมกำลังเปิดตู้เย็น

พี่ชายเปิดประตูออกมาจากห้องนอน เพราะรออยู่แล้ว

พูดเบาๆว่า กับข้าวเตรียมไว้ให้ในตู้เย็น อย่างลืมกินเสียซิ

ไม่ได้ว่าอะไรให้กระทบกระทั่งใจแม้แต่คำเดียว

มีแต่ความเป็นห่วงเป็นไย

ความรู้สึกประทับของพี่ชายที่มีต่อผมนั่น

ถึงแม้เวลาจะล่วงมาแล้วเกือบสามสิบกว่าปี

ก็ยังจำได้

ขอบคุณที่มีพี่ชายดีๆ เช่นนี้ครับ