สิ่งแรกและเป็น "กำแพง" อันสำคัญในการที่คนเรานั้นจะปีนเกลียวความหรือรู้ไม่นั้นคือ "ความโง่..."

คนที่จะกระโดดเข้าร่วมวงการปีนเกลียวดความรู้จะต้องเป็น "คนโง่" เท่านั้น

คนฉลาดเข้าร่วมวงนี้ไม่ได้

กำแพงสำคัญของคนที่ไม่แลกเปลี่ยนเรียนรู้กันก็เพราะสำคัญตนว่า "ฉลาด"

คนฉลาดไม่สามารถแลกเปลี่ยนเรียนรู้กับใครได้...!

การเป็นคนโง่นี่ยากไหม ต้องสมมติตนว่า "โง่" เสียก่อน

เอ่... แต่ว่าไปที่จริงเราก็โง่อยู่แล้ว ไม่งั้นคงไม่ได้เกิดมาหรอกเน๊อะ...

ความโง่นี่เองจะทำให้เรามี "ความรู้" ความรู้ที่ยังไม่เต็ม

คนฉลาดมักเป็นเหมือน "น้ำชาล้นถ้วย..."

คนโง่นั้นจะไม่ล้นถ้วย โดยเฉพาะถ้าอยู่ ๆ ก็จะไร้ซึ่งถ้วยและ "น้ำชา..."

เจ้าอัตตา ตัวตนนี่แลเป็นศัตรูตัวฉกาจของ "นักวิชาการ"

หน้าตา เกียรติภูมิ ชื่อเสียง นี่เองเป็นตัวปิดกั้น "ภูมิปัญญา"

โดยเฉพาะเมื่ออัตตามารวมกับหน้าตาเข้าด้วยแล้ว จะกลายมาเป็นชื่อที่ว่า "ผลประโยชน์..."

ไอ้เจ้าผลประโยชน์นี่แลสำคัญนัก

จะทำอะไรก็กลัวเสียผลประโยชน์ จะทำอะไรก็กลัวจะไม่ได้ผลประโยชน์ คุ้มหรือไม่คุ้ม คิดกันอยู่แค่นี้

คุณสมบัติของสมาชิก "ชมรมนักปั่น" คือ ต้อง "โง่"

ถ้ายังไม่โง่ต้องฝึกโง่ หรือถ้าโง่อยู่ก็ยอมรับว่า "โง่"

คนเราก็มีอยู่เท่านี้ ความเจริญทางวิชาการเมืองไทยก็มีอยู่เท่านี้ อยู่ที่ว่าจะ "โง่" หรือ "ไม่โง่..."

ถ้าโง่ก็เจริญ ถ้าไม่โง่ก็ "ตกต่ำ..."

ไม่มีใครรู้จักใบไม้ทั้งป่าหรอกเน๊อะ

เราเสียเวลาเรียนรู้ใบไม้ทั้งป่ามามากแล้ว

วันนี้พวกเรา "คนโง่" มาเรียนรู้แค่ใบไม้ในกำมือกัน

ใบไม้ในกำมือนี้นั้นจะสร้างสรรค์ "จิตเจริญ..."

สวัสดีค่ะ เช้านี้เปิดขึ้นมาเห็นบันทึกน้องก่อนเป็นคนแรกเลย
อ่านมาถึงว่า ....ท่านสุญญาตา ว่า...อืม G2K นี่ความรู้มันไม่หมุนเกลียวความรู้เท่าไรนัก มาช่วยมาร่วมกันดีกว่า ...มาร่วมกันขับเคลื่อนหมุนเกลียว...คิดไปคิดมา เขียนบอกกล่าวผ่านบันทึกดีกว่า
พี่ขอบอกว่า เป็นเรื่องที่น่าชื่นชม ที่น้องเขียนบันทึกนี้มาค่ะ เพราะลึกๆในใจ พี่ก็คิดแบบนี้มานานแล้ว เคยคุยกับบางท่านที่โกทูโน ทางโทรศัพท์ 2-3 ครั้ง แต่ก็ไม่กล้าจะเสนออะไรแบบนี้ในอนุทิน หรือบันทึก
จริงๆแล้วพี่ชื่นชมโกทูโนมาก และรู้สึกอบอุ่นใจจริงๆ  ที่อยู่ในสิ่งแวดล้อมที่นี่ แต่บางที เนื่องจากตัวพี่เอง ไม่ได้อยู่ในวงการครูบาอาจารย์ เคยอยู่แต่รัฐวิสาหกิจและในวงการธุรกิจ เลยรู้สึกว่า ประสบการณ์มันคนละแบบ
การจะเขียนอะไร ก็คิดก่อนว่า มันจะเข้ากับคนอื่นเค้าได้ไม๊  ทำไปทำมา เลยไม่ค่อยได้เขียน นอกจากไปเขียนสั้นๆที่อนุทินเสียเป็นส่วนมาก
ทั้งที่จริงๆ พี่มีประสบการณ์การทำงานมาตลอดชีวิตจนกระทั่งบัดนี้ ก็ยังทำอยู่ แต่บริบทมันจะต่างกันไปตามกรรม ตามวาระ จากการทำงานแบบไม่มีวันหยุด ทำ 4 กิจการพร้อมๆกัน มาเหลืออย่างเดียว แบบสบายๆ
นอกนั้นอุทิศให้กับงานสร้างคนตัวเล็กๆ  ที่ต้องใช้พลัง ใช้ศิลปะการโน้มน้าว รวมทั้งใช้จิตวิทยา มิใช่น้อย อีกทั้งการเป็นกำลังใจ คอยเป็นสายสืบนักสืบอิสระติดตามข่าวสารให้กับคนบางคนที่อยู่ในอีกวงการอีกทางด้วย
อย่างไรก็ตาม พี่เห็นด้วยกับคำชักชวนของน้องค่ะ ก็จะนึกๆค่ะ ว่าจะมีของจริงผ่านการปฏิบัติ โดยอาศัยเรื่องราวการงาน และชีวิตของตนเองมาเป็นเครื่องมือในการถอดบทเรียนตนเองบ้าง ก็น่าจะดี เพราะพี่เอง ก็เคยทำทั้งสิ่งที่ผิดพลาด รู้เท่าไม่ถึงการณ์ รวมทั้งเคยทำสิ่งดีๆที่น่าภูมิใจมาไม่น้อยเหมือนกัน

มาขอเกาะริมรั้ว คลายเกลียวด้วยคนนะคะ

คลายเกลียวอย่างละมุนละม่อม

ต่างจากปีนเกลียวแล้วหมุนไปข้างหน้าอย่างไรนะ?

อืม.....คลายเกลียว ต้องเรียนรู้ที่จะถอย

เมื่อเห็นว่าการเดินหน้า เป็นการทำร้าย หรือทำลาย

ไม่ก่อประโยชน์

ที่สำคัญขณะที่รู้ว่าปีนเกลียว แต่ก็ยังแถ ๆ ๆ ๆ หมุนไปข้างหน้า

"มักจะทำด้วยอารมณ์"

ถูก อารมณ์ ครอบงำ

กิเลสครอบงำ

สุดท้าย....งานก็พัง...ใจก็พัง

เกลียวก็หวาน ใช้งานอีกไม่ได้

พอมองอีกมุมคลายเกลียว

ต้องยอมรับก่อนว่า ปีนเกลียวจริง ๆ

แต่ไม่ปรารถนาให้มีการบาดเจ็บ

หรือเสียหาย ทั้งงาน และใจ

ที่สำคัญยังทำให้ได้เรียนรู้ว่า

เส้นทางที่ผิด เป็นแบบนี้

คราต่อไปจะได้ทำถูก

แต่เอะ..................

ถ้าทางที่ผิด เกิดร่องลึก

ก็แย่เหมือนกันนะ

เพราะครั้งถัดไป อาจจะไหลลองช่องเดิมที่ผิดได้ง่าย ๆ

ดังนั้น ต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ