ทุกอย่างนั่นน่ะ คือ ความธรรมดา

ลองเข้าไปดูนะ...แล้วน้อมกลับมาดู "ใจ" เราว่า ใจเรานั้นไปตีความว่าอย่างไรบ้างใน ขณะที่เราอ่าน...

ขอบพระคุณค่ะ สำหรับข้อความที่พี่ปุ๋มเมตตานำทางมาให้

ณ ขณะที่หนูอ่าน ใจหนูนึกย้อนถึงเหตุการณ์ในอดีตเมื่อไม่นานมานี้อย่างรวดเร็วเป็นเหมือนภาพที่ปรากฏแล้วก็เปลี่ยนแปลงไป เป็นภาพของหลวงพี่ที่ท่านเอ่ยกับหนู ด้วยความหมายโดยนัยเดียวกัน ประมาณว่า

"แค่รู้ รู้แล้วก็ปล่อยมัน มันไม่เที่ยง"

"ความไม่พอใจมันก็ไม่เที่ยง ความสุขมันก็ไม่เที่ยง ความคิดถึงมันก็ไม่เที่ยง"

นึกถึงคำสอนของครูที่เมตตาพร่ำบอกว่า "ให้เรียนรู้มัน ไม่ใช่ให้เป็น"

หนูนึกย้อนกับตนเอง หลายครั้งที่หนูเผลอคร่ำครวญนั่นคือ หนูเป็นไปเสียแล้ว ไม่ใช้เพียงแค่เรียนรู้ แต่เมื่อใดทีใจหนูพอจะมีสติก็พอจะเข้าใจและเรียนรู้มันได้เจ้าค่ะ

นี่แหละ คือ ความสำคัญ...ที่ว่าทำไมเราจึงต้องดำรงไว้ซึ่ง "สติ"

ซึ่ง..สติ นี่แหละสำคัญ...ไม่ว่าเราจะดำรงอยู่ในสภาวะใด สติต้องแนบกายและแนบใจเรา ไม่ใช่ว่าต้องไปคอยทำสติเฉพาะแต่ในวัด หรือในศูนย์ปฏบัติภาวนาเท่านั้น หากแต่การเจริญสตินั้น เราทำทุกขณะจิต

มองเห็น "ใจ" ตนเองว่า เป็นอย่างไร

หากควบคุมใจทางลบเราได้ ไม่ให้แตกหน่อ งอกรากไปดั่งเช่นวัชพืช นั่นน่ะ ก็พอถือได้ว่ามีกำลังของ "สติ"...

^_^

ภาพนี้เป็นดอกไม้ที่ถูกพลัดพรากจากรากเหง้าในดิน

ให้มาอยู่รวมกันในภาชนะที่สานด้วยไม้ไผ่...อาจดูเหมือนแปลก

ทว่ามันก็เป็นเรื่อง ปกติธรรมดา...ที่จะมีหรือไม่มี ที่จะเกิดหรือไม่เกิด...

สิ่งทั้งปวงรอบตัวนั้นก็เป็นเพียงสิ่งทั้งปวงรอบตัวเท่านั้น

หรือ อะไรก็คืออะไร เท่านั้นเอง...

เห็นพี่ปีเข้ามาตอบในบันทึกนี้แล้วรู้สึกอบอุ่นจังเลยค่ะ

ทำไมนะ เหมือนบางทีหนูก็รู้สึกว่า หากมีใครสักคนมาร่วมเดินเคียงข้างคงจะอบอุ่น แม้จะยอมรับอยู่ในใจว่าต้องเผชิญทุกสิ่งทุกอย่างคนเดียว แต่การที่มองเห็นใครสักคนที่อยู่ไม่ไกลก็พอจะให้ใจลดความอ้างว้างได้บ้างเหมือนกันค่ะ

ความลึกซึ้งในถ้อยคำที่สะท้อนถึงความเป็นศิลปินของพี่ปี อ่านแล้วสั่นสะเทือนเข้าไปในความรู้สึกค่ะ ขอบคุณนะคะ