สมัยเด็ก ฟังแม่เล่า เห็นแม่ถักทอ เพิร์ล นิต นิต เพิร์ล สลับกันอย่างคล่องแคล่ว จนคนมองจ้องออกอาการ งง งงงง แม่ใช้เวลาไม่นาน ไหมพรมสิบก้อนกลายเป็นเสื้อกันหนาวแขนยาว
ฤดหนาวมาเยือนเมื่อไรสมาชิกในครอบครัวจะมีเสื้อไหมพรมใส่อุ่นอวดเพื่อนฝูงเสมอตู้เสื้อผ้าใบโตของพ่อและแม่จะมีกองเสื้อถักสีสดสวยพับวางตั้งเป็นกองฟู แม่เก็บเสื้อกันหนาวที่ถักทอให้พ่อไว้อย่างดี มีตั้งแต่เสื้อกั๊ก สเวตเตอร์ แจ๊คเก็ต หมวก ถุงมือ ครบหมด แถมยังมีหลากหลายลาย แม่สะสมหนังสือแบบถักชนิดที่ต้องจ่ายเงินล่วงหน้าทั้งปี เพื่อให้ร้านหนังสือสั่งให้ ตั้งแต่แม่หันมาเอาดีเป็นงานอดิเรก แม่จะมีเสื้อสวยหลายต่อหลายตัวออกมาโลดแล่นอวดโชว์ให้คนสวมใส่ได้มีหน้าตา แม้เมืองไทยจะใส่ได้เฉพาะวันที่หนาว ปีหนึ่งมีแค่สองสามเดือนก็ตาม
แม่ชอบถักเสื้อมาตั้งแต่เป็นนักศึกษาพยาบาลถามหาแรงบันดาลใจ ก็พ่อไงคะ พ่อไปอยู่เมืองหนาว คนเมืองร้อนก็ส่งเสื้อกันหนาวไปให้อุ่นแทนกายแทนใจ โอ้ย แม่!ไม่ได้มาแซวแม่หรอกนะ แต่คนรักกันก็คงคิดกันแบบนี้ทั้งนั้นใช่ไหมคะ (เสียดายเราไม่มีแรงบันดาลใจ จึงทำได้ไม่ถึงครึ่งของแม่...วันนี้ทำได้แค่ถุงขวาน...ให้สาวน้อยห่อขวานติดรถยนต์เผื่อฉุกเฉิน...)
บางที่พ่อเจอหนังสือตำราถักนิตติ้งต่างประเทศก็ส่งข้ามฟ้าให้แม่แม่จะถักหมวกแปลกๆ ตามตำรา ผ้าพันคอเก๋ๆ ถุงมือ ถุงเท้าที่ใส่แล้วเหมือนจินนี่กับอลาดิน หรือที่คาดผม ที่จับของร้อน หรือแม้แต่ในช่วงหลังเกษียณ แม่เปลี่ยนจากแม่เป็นคุณยายแล้ว แม่ก็ยังถักเสื้อกันหนาว ผ้าพันคอตามแบบที่วัยรุ่นชอบ แม่ถักเสื้อผ้าไซต์ตุ๊กตาบาร์บี้และเคนให้หลานสาวเปลี่ยนใส่ให้ตุ๊กตาตามฤดูกาล หลานสาวแม่มีสามคน ผลิตผลจากลูกสาวของแม่สามคน หลานทุกคนมีตุ๊กตาหน้าตาดีคนละหลายๆ ตัว และแม่ก็แบ่งสมบัติ(เสื้อผ้าตุ๊กตา)ให้ได้เท่าๆ กัน เพียงแค่ว่าคนโตๆ คือ ลูกของแม่ หรือแม่ของลูกที่เป็นหลานของแม่ กลายเป็นคนได้เล่นตุ๊กตากันจนถึงวันนี้เสียเอง
ปีนี้มีข่าวให้กลัวกันล่วงหน้าว่าอากาศจะหนาวเย็นเยือก หิมะจะตกเหมือนที่เวียตนาม แม่เกิดใจดีเปิดช่องให้ลูกคนไหนอยากได้เสื้อกันหนาว แม่จะถักให้ แม่กางแบบเสื้อจากตำราเล่มใหม่ที่น้องสาวส่งมาให้พร้อมไหมพรมหลายกลุ่ม
น้องสาวอยู่นิวซีแลนด์ก็ขยันส่งไหมพรมที่เจอะเจอตามร้านค้าและตลาดนัด หรือไม่ก็รอช่วงลดราคา ซื้อส่งมาให้แม่บ่อยๆ พี่น้องเลยได้อานิสงค์ มีผ้าพันคออุ่น มีถุงใส่โทรศัพท์ มีสารพัดที่แม่อยากจะทำแจก มีเพื่อนฝูงของลูกสาวหลายคนลุ้นเชียร์ให้แม่ทำนั่น นี่ โน่นขาย แม่ก็ทำเล่นเป็นงานยามว่างอยู่พักใหญ่ พวกลูกๆ ก็ช่วยเป็นแบบใส่อวดโชว์ ใครสนใจก็จะช่วยโฆษณา เป็นตัวแทนจำหน่ายให้แม่ แต่ทำไปทำมา ลูกชอบชิ้นไหน จะขอซื้อราคาพิเศษ คือว่าถูกลงหรือไม่ก็ราคาต้นทุน ไม่รวมค่าเวลาและแรงฝีมือ เหตุผลเพื่อใช้เอง ส่วนแม่ก็ตามประสาแม่ คือ ไปๆ มาๆ ก็ยกให้ลูก แบบว่าไม่เอาเงิน ก็เลยตกลงไม่มีการขายตั้งแต่นั้นมาเห็นชัดเลยว่า บ้านเราทำมาค้าขายไม่ได้
พอแม่ประกาศรับถักเสื้อกันหนาวให้ลูกหลาน ฉันก็ไม่ยอมพลาดโอกาสทองนี้ รีบหาซื้อไหมพรม 10-11 ก้อน ให้แม่ และแล้วในเวลาไม่ถึงสัปดาห์ แม่เรียกให้ไปลองใส่เพื่อจะเย็บเป็นตัว
ขอบคุณค่ะ แม่
โปรดอย่าถามนะคะเพราะฉันถักนิตติ้งไม่เป็นค่ะ ^^
ไม่เชื่อก็อ่านเรื่องสิคะ ได้สักครึ่ง...หนึ่งของแม่คงดี(1) , ได้สักครึ่ง...หนึ่งของแม่คงดี(2)
สวัสดีค่ะป้าแดง
+ สวัสดีค่ะท่านพี่ดาว...
+ อิ อิ...กลับจากหาดใหญ่ถึงตานีแล้วค่ะ...
+ อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจจังค่ะ...
+ งั่นแน่...หนาวนี้ท่านพี่ก็มีเสื้อที่ถอถักด้วยสายใยรักจากแม่ผ่านไหมพรมไว้ใส่แล้วสิค่ะ..ดีใจจัง...อ่านแล้วอบอวลด้วยไออุ่นแห่งรักค่ะ...ทำให้จินตนาการย้อนระลึก(เอาเอง)ถึงความรักของสองท่านที่มีต่อกันและถ่ายทอดมายังลูก ๆ ....จะยึดถือเป็นแบบอย่างค่ะ...
+ แต่ถักไหมพรมนี่...ทำไม่เป็นเลยค่ะ...ตอนรักกันก็ไม่มีแรงบันดาลใจแบบท่าน...ว่าไปรักของคนรุ่นก่อน ๆ ช่างโรแมนติกดีจังเลยค่ะ...
+ ถึงว่าทำไมรักของคนรุ่นก่อน ๆ ถึงยืนยง ยืนยาว ก็เพราะแรงบันดาลใจที่ผูกโยงไว้นั่นเอง...
+ อืม..น่าคิดเนาะ....ท่านพี่...
น้องอ๋อย แอมแปร์~natadee ค่ะ
พี่เจ๊เจ๊า
น้องชาย อ. ขจิต คะ
กลั่นเม็ดเลือด เม็ดน้อย นับร้อยหยด
จนปรากฎ เป็นหยดนม รสกลมกล่อม
เพื่อหล่อเลี้ยง ทารกน้อย ค่อยอดออม
เฝ้าถนอม ฟูมฟัก รักเมตตา
วันเปลี่ยนวัน เดือนเปลี่ยนเดือน หมุนเคลื่อนคล้อย
จากเด็กน้อย เริ่มมีแรง เริ่มแข็งกล้า
ค่อยสอนเดิน สอนทำ สอนคำจา
สอนปัญญา สอนวิชา สารพัน
ทารกน้อย วันนี้เห็น เป็นผู้ใหญ่
แม่ภูมิใจ ในผลงาน การสร้างสรรค์
ความเหน็ดเหนื่อย กายใจ หายไปพลัน
เมื่อถึงวัน ลูกได้รับ ปริญญา
วันนี้ ลูกของแม่ สุขถ้วนทั่ว
มีครอบครัว อยู่เย็น เป็นฝั่งฝา
แม่คนนี้ ย่างเข้าสู่ วัยชรา
รอเวลา สู่กองฟอน ตอนสิ้นใจ
ขอให้พี่ดาวรักคุณแม่มากๆนะครับ
ส่วนผมหายใจเข้าก็แม่ หายใจออกก็แม่
อีตอน หายใจไม่ออกก็ยังเรียกแม่เลย อิอิ
คนรักแม่ครับ พวกเราพี่น้อง
(อ้อ เกือบลืมครับ ไม่ต้องแปลกใจครับ
ไปขอพี่ขจิต ตั้งแก๊งค์หน้าตาเฉยแล้ว
ได้รับการอนุมัติอย่างสบาย
เลยเติมท้ายเรียบร้อยว่า
คนพลัดถิ่น~natachoei แต่กลัวพี่น้องอ่านเป็นหน้าตาเชย อิอิ เดี๋ยวผิดจุดประสงค์ความฮา)
สวัสดีครับ
ว้า พี่ดาว ไม่ไหวเลย
คุณแม่ผมก็ถักนิตติ้งประจำ ถักเสื้อกั๊ก ผ้าพันคอ ฯลฯ เห็นคุณแม่ทำ ลองหัดดูมั่ง ไม่ยากแฮะ ยากตอนที่ต้องลดเพิ่มความยาว แต่ก็สนุกดี อิๆๆ (อย่าบอกใครล่ะ)
สวัสดีค่ะ
ตอนอยู่เชียงใหม่..เห็นเพื่อน ๆ มีเสื้อกันหนาวถักจากฝีมือ
สวย ๆ แบบต่าง ๆ ผ้าพันคอ ถุงเท้า หมวกไหมพรม น่ารัก ๆ
อยากจะหัดบ้าง..ขึ้นต้น 100 ห่วง ถักไปถักมาลดลงเหลือ 80 ห่วง
เพื่อนใจดีสอนให้เพิ่ม..บานออกไปเป็น 130 ห่วง
จบ..ด้วยไร้ฝีมือ..อดใส่เสื้อมาจนบัดนี้ค่ะ
สวัสดีค่ะคุณดาวขา
สวัสดีค่ะคุณครูพี่อึ่ง dd_L
สวัสดีค่ะคุณ ลำดวน
ขอบคุณน้องเอ๊ะคนพลัดถิ่น~natachoei(หน้าตาเฉย)
เฮ้ๆๆ...คุณ บก. ธ.วั ช ชั ย
สวัสดีค่ะคุณ ครูคิม
สวัสดีค่ะคุณหมีเชอรี่ ทะเลดาว
ตัวนี้ของพี่โดยเฉพาะเลยค่ะ คุณแม่ถักให้เนื่องในโอกาสไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าไม่ใช่ของลูกสาวค่ะ (ฮา)
จุ๊ๆ มอมแมมมาก ยังไม่เคยซักเลยค่ะ กลัวเย็บกลับเหมือนเดิมไม่เป็น (ฮาอีกแล้วค่ะ)
มาชม คุณดาวลูกไก่ ชื่นชมยินดี
ตามสายคุณมนัญญามา
เห็นความอบอุ่นของครอบครัวนี้แล้วชื่นใจจังนะนี่...
+ ท่านพี่ดาว...มาชวนไปส่งกำลังใจให้กับเพื่อน ๆ ที่ รพ.หนองจิกเจ้าค่ะ...
+ ตามมาเลยค่ะ...ที่นี่ค่ะ...
พี่ดาวสกาวใจค่ะ
น่าอิจฉา ซะนี่กระไร หนาวนี้พี่ไม่หนาว
แต่ปูว่า ไม่ว่ากี่หนาว พี่คงไม่หนาวกระมังคะ
เพราะ หนาวเนื้อห่มเนื้อ ก็หายหนาว :)
น่ารักที่สุดเลยนะคะ พ่อเป็นนายแบบประจำแม่
อย่างนี้ ต้องเป็นคู่รักวัยดึก ที่สุดโรแมนติกอีกแล้ว ออิ ช้อบ ชอบ
อ่านแล้ว เห็นภาพ กระไออุ่นค่ะ
คิดถึงพี่ดาวสกาวใจ รักษาสุขภาพหน้าหนาวนะคะ
+ ท่านพี่ดาว...
+ มาบอกว่าคิดถึงค่ะ...
+ ฝนตกพรำ ๆ ทำให้คิดถึงท่านพี่ค่ะ...
+ ดูสิ...ทำไมลืมได้..จะมาบอกว่า..
+ อ๋อยเล่าเรื่อง" เมื่อหมอเป็นมะเร็ง" ให้พี่รี(พี่สาว)ฟัง..
+ อิ อิ..ปรากฏว่าพี่รีมีหนังสือภาคสองค่ะ...ภาคที่ต่อจากเล่มนี้...
+ ว้าว...ตื้นตันใจสุด ๆ ค่ะ...พี่รีบอกว่าอ่านตั้งหลายเที่ยวค่ะ...ประทับใจมาก..ปฏิบัติตามเท่าที่ปฏิบัติได้...(จริง ๆ บ้านพี่รีก็กินอาหารกึ่ง ๆ ชีวจิตแต่ไม่ทั้งหมดนะค่ะมาตั้งนานแล้วค่ะ...ถามไปถามมาก็เพราะหนังสือที่ท่านคุณหม่อมตาเขียนนี่แหละค่ะ...)ไม่คิดว่าวันหนึ่งจะได้รู้จักกับครอบครัวของท่าน...ว้าว...
+ อิ อิ...สงสัยจะจริงค่ะที่ว่าเหมือนเราเป้นญาติที่ห่างหายกันมาแต่ชาติปางก่อนแล้วตามมาทันมาพบเจอกันในชาติปางนี้...นั่นว่าเข้าไปนั่น...อิ อิ...
+ พี่รีบอกว่า...ถ้าถึงฤดูที่สละอินโดมีผลผลิตออกลูกออกผล..จะฝากส่งของให้ท่านยายและท่านพี่ดาวค่ะ...
+ ทั้งนี้เพราะอยากขอบคุณที่เขียนหนังสือดี ๆ ให้ได้เข้าใจ ได้นำมาปฏบัติกับวิถีชีวิตค่ะ...
+ จะมาบอกแค่นี้แหละค่ะ...
+ กลัวจะถามว่า.." ต้นสละอินโด" เป็นแบบไหนเอาภาพมาให้ชมค่ะ...ที่บ้านปลูกค่ะ..ไว้กินค่ะ...ถ้าลูกดกมากก็แบ่งขายค่ะ...
+ โอเคไหมท่านพี่...ตอนนี้ดอกก็ไม่มี...ผลก็ไม่มี...โน่นแหละค่ะ...กุมภา มีนา เมษาโน่นแหละค่ะ...ถึงจะได้กินค่ะ...
+ เป้นลูกเมื่อไหร่..จะส่ง EMS ไปให้ชิมค่ะ...
+ วันนี้เอารูปมาโม้ให้อยากกินก่อนค่ะ...
+ อิ อิ....
สวัสดีค่ะ พี่ดาว
มาตามความคิดถึง พี่ดาวสบายดีนะค่ะ++++
น้อง อ. ขจิต ฝอยทองที่ปรึกษา~natadee คะ
สวัสดีค่ะอาจารย์ umi
น้อง แอมแปร์~natadeeคะ
น้อง poo ค่ะ
น้องครูอ๋อยแอมแปร์~natadee ค่ะ
น้องสาวแสนสวยkittyjump~เลขา~natadee
อาม่าหุย เก่งในเรื่องงานบ้านงานเรือนมากๆ เพราะมาจากตระกูลผู้ดีเก่าอิมพอร์ท มาจากเมืองจีน..(หนีสงครามมาอยู่เมืองไทยตอนอายุสามสิบก่าๆ ) เรียนเย็บ ปัก ถัก ร้อย ตัดเสื้อให้หลานๆ ใส่เสมอ เวลามีงานฝีมือจากโรงเรียน อาม่าจะมีส่วนร่วมในการช่วยเหลือ.(แนะำนำเท่านั้น ไม่ได้ทำให้นะ) จำได้ว่าตอนเด็กๆ เทอมแรกคุณครูให้ผ้าปักครอสติ๊ส แล้วให้ไปตัดเป็นผ้ากันเปื้อน ค่อยปักลาย อาม่าจัดแจงตัดให้อย่างสวยงาม ช่วยกันเลือก ลายปักนกยูงซ้าย - ขวา ทำกระเป๋าใบเล็กๆ ตรงหน้าอก ให้เราปักผีเสื้อ พอกลับมาจากโรงเรียน อาม่า เดินเส้นลูกโซ่แถมให้ดูโดดเด่น ดีใจมากๆ เลย ..เทอมสองได้ใส่ตอนเรียนทำอาหาร..เท่ห์ไปเลย... อาม่าจะเป็นครูพิเศษ เรื่องการฝีมือให้เสมอ ออกแบบลายให้เสร็จสรรพ.. บางทีครูที่โรงเรียนทำให้ดู กลับมาบ้าน อาม่า...บอกสบายมาก..ทำให้ดูอีกรอบ..โอ๊ววว...เก่งสุดยอด..ถักผ้าพันคอให้หลานๆ คนละผืนในหน้าหนาว นิตติ้งอะค่ะ อาม่าไม่เคยมีตำรา..บางลายคิดเอง..เก่งสุดๆ เลย...แต่หุยถักเป็นแค่โครเชห์ ค่ะ..อาม่าก็สอนถักผ้าเช็ดหน้า..ครอสติ๊สด้วย..เคยเห็นอาม่ามีหูก อันเล็กๆ ไว้ทอตาข่ายคลุมผมแบบโบราณ เสียดายไม่ได้เรียนไว้...เห้อ...คิดถึงอาม่าจังเลย...
รักคุณแม่ให้มากๆ นะคะ
สวัสดีค่ะคุณหุย
ที่เม้าท์เรื่องอาม่าเพราะอาม่าดูแล ตอนป๊า ม๊า ทำงานนอกบ้านค่ะ...
แม่ จะชอบทำอาหารจานเดียว ในวันหยุด คือวันอาทิตย์ให้กินกัน เนื่องด้วยลูกเยอะ เวลาทำอะไร ต้องแบ่งกันให้ครบคน ทำบะหมี่เกี๊ยว ก็ต้องนับเลย เกี๊ยวคนละกี่ลูก, ห่อก๋วยเตี๋ยว ก็ห่อไปมือเป็นะระวิง รอนึ่ง...ต่อคิว กินได้คนละกี่ก้อน, นึกถึงตอนเด็กๆ แล้วสนุกดีค่ะ...แม่ทำเก่งที่หนึ่งเลยคือ บ๊ะจ่าง ห่อได้สวยที่สุดในหมู่บ้าน เคยช่วยใส่เครื่อง ห่อไม่เป็นสักที ลองแล้วลองอีก ก็พอได้ ค่ะ ...
ได้รับถ่ายทอดสิ่งที่เห็นตอนเด็กๆ (อยู่คนเดียว พี่สาว น้องสาวไม่มีใครช่วยเหมือนเรา ยอตัวเองหน่อย) แต่ผลที่ได้คือเราไม่อดตาย ทำกินเองเป็นไงคะ..มีแต่บ๊ะจ่างที่..ทางบ้านไม่ยอมให้ทำ เขาบอกว่ากลัวเราเหนื่อย หลายปีที่แม่ไม่สบาย ทำไม่ไหวก็ซื้อมาไหว้ กินไม่ถูกใจเท่ารสมือแม่...ช่วงหนึ่งข้าวของก็แพง ซื้อมาทำก็หลายอัฐ... แต่ก็ยังจำภาพเหล่านั้นได้อยู่ค่ะ ไม่แน่นะ วันหนึ่งหุยอาจจะลุกขึ้นมาห่อบ๊ะจ่างก็ได้ ฮ่าๆ ...
เห้อ...คิดถึงแม่...อีกคน..ใครมีแม่อยู่ข้างๆ ก็รีบๆ รักให้มากๆ นะจ๊ะ
คุณหุยค่ะ
ห่อเลยค่ะ บ๊ะจ่าง ห่อไปจะคิดถึงแม่ไปด้วย เผลอๆ จะงงว่าฝีมือของแม่หรือว่าของหุยเองกันแน่ เพราะบ๊ะจ่างห่อนี้สวยจังเลยค่ะ
สัพเพสัตตุง ยุงทั้งหลายอย่าได้กัดข้าเลย
สุขิตาศาลาโหนตุ ทั้งอยู่บนศาลาและห้องสุขาเถิด
อะเวรุงโหนตุ ยุงอย่ากัดแต่ข้าเลย จงกัดผู้อื่นด้วย
อัพพะยาฝ่ามือโหนตุ เดี๋ยวก็ถูกฉีดยาและฝ่ามือข้าเลย
อะนีคอนนอนตุ อย่าทำให้ข้าลำบากกายลำบากใจเวลานอนเลย
สุขีอัตตะนอนหมุนหมอนโหนตุ เวลาหมุนหมอนนอนโกร๋นจงพ้นจากยุงทั้งหลายเทอญฯฯ
แผ่เมตตาก่อนนอน นะครับ
น้องเอ๊ะคะ
สวัสดีค่ะ
สวัสดีค่ะคุณครูคิม
เห็นกลอนคุณคนพลัดถิ่น เลยฝากกลอน ...หลายบท ตามไปดูที่นี่ค่ะ แค่เรื่อง ขำ ขำ
น้องหุยคะ
พี่ไปอ่านแล้ว อันสุดท้ายอ่ะ....5555
แป่ววววว...^^
พี่ดาวลูกไก่...พยายามยิ้มสู้อยู่ค่ะ... หาเรื่อง..คลายเครียดมาฝาก..บ้าง...
แวะไปเยี่ยมได้เรื่อยๆ นะคะ ...คงจะว่างมาเยี่ยมช่วงนี้ ...ใกล้ตกงานแระ
ไประบายความในใจใน blog ท่องเที่ยวของตัวเองค่ะ...อยากร้องไห้กับเพื่อนๆในวงการก็ร้องไม่ออก...สงสารคนไทยทั้งประเทศ ...สมเพชสังเวสจริงๆ
ลองอ่านระบายความในใจที่ http://gotoknow.org/blog/ecotour/226721
น้องหุยคะ
ตามรูปนี้ มา อีก รอบนะคะ น่ารัก มาก ๆๆๆๆ เจ้าป้าดาว
น้องครูใหม่คะ
คุณ ♥< lovefull >♥ คะ