หมอเจ๊ คนสวย แซ่เฮ
พ.ญ. ศิริรัตน์ เอกศิลป์ สุวันทโรจน์

ท้อแล้ว....ลุงทำยังไงต่อ


ลืมไปแล้วหมอ ลืมแล้วไม่ได้จด ไม่ได้คิดว่าหมอจะกลับมาเยี่ยมจริงตามที่บอกไว้ อ้าว....อ้าว....อ้าว....แปลว่าอะไร

วันวานเล่าเรื่องของลุงที่โดนตัดขา ไม่ได้บอกชื่อลุงไว้ว่าชื่ออะไร วันนี้ขอเอ่ยชื่อไว้หน่อย จะได้เล่าเรื่องของลุงต่อได้ง่ายๆหน่อย ลุงเขาชื่อลุงธรรมค่ะ

ลุงธรรมเคยเป็นตำรวจนะ ดูเหมือนจะเป็นคนดีและเจ้าชู้ไม่เบาด้วย ก็ลุงมีเมียอยู่ถึง 2 คนนะ แล้วทั้ง 2 คนก็ผลัดกันมาช่วยดูแลลุง ลุงเล่าว่าบ้านที่ลุงอยู่ ลุงสลับอยู่ไปมากับเมียสองคน ลุงมีลูกชายอยู่ด้วยในบ้านหลังเดียวกัน ลูกชายของลุงนะเป็นครูนะ ทำงานอยู่ที่ร.ร.บนเกาะแห่งหนึ่ง เดินทางไป-กลับทุกวันเชียวแหละ เมื่อก่อนเวลาลุงไม่สบายมานอนร.พ. ลูกชายก็มาช่วยดูแล พาเข้าห้องน้ำ ทำความสะอาดให้

"ตอนแรกก็ไม่คิดว่าเขาจะทำได้นะ แต่เขาก็ทำให้ ทำได้ดีด้วย" น้ำเสียงที่ลุงเล่าออกมา บอกว่าภูมิใจในตัวลูกชายคนนี้


อันที่จริงตั้งใจว่าพรุ่งนี้แหละจึงจะแวะไปเยี่ยมลุงธรรมอีก แต่แล้ววันนี้ใจมันก็นำพาให้ก้าวเท้าแวะเข้าไปเยี่ยมลุงอีกครั้งช่วงพักเที่ยง เข้าไปก็เจอลุงนั่งกินข้าวอยู่กับเมียของลุง จะเป็นเมียคนไหนก็ไม่รู้หรอก  ดูเหมือนลุงจะตกใจที่เห็นหน้านะ ยิ้มเขินเหมือนเด็กๆที่จนมุมผู้ใหญ่ ตอนที่เห็นไม่ได้นึกอะไรหรอก ดีใจที่เห็นลุงยิ้มแย้มออกมาให้เห็น

เจอแล้วก็ถามไถ่เรื่องที่สั่งความเอาไว้ คำตอบทำให้อ้าวเชียวแหละนะขอบอก ลุงตอบว่า ลืมไปแล้วหมอ ลืมแล้วไม่ได้จด ไม่ได้คิดว่าหมอจะกลับมาเยี่ยมจริงตามที่บอกไว้  อ้าว....อ้าว....อ้าว....แปลว่าอะไร

เมียลุงได้ยินก็เกิดความสงสัย ถามไถ่ว่า จดอะไรกันรึ ฉันจึงชี้แจงให้เมียลุงฟังอีกรอบ ความจริงจากลุงจึงหลุดปากออกมา ยังไม่ได้ลงมือเขียนให้หมอ เวลาเขียนหนังสือมันเขียนไม่ถนัด เดี่ยวจะให้เมียช่วยจดให้ ว่ากินอะไรเข้าไปบ้าง


เมียลุงคุยกลับมาให้ได้ยินว่า ให้ลุงนะแหละเป็นคนจดนะ เป็นคนที่รู้ว่ากินอะไรเข้าไป ฉันขำที่ได้ยินสองคนเขาแย้งกัน ก็เลยบอกไปว่า ใครจดก็ได้ทั้งนั้น แต่ขอให้จดตามที่กินเข้าไปจริงๆ จะได้ใช้งานสำหรับให้ลุงเรียนรู้ได้ระหว่างที่อยู่ในร.พ.นี่แหละ

วันนี้เลยได้เรียนรู้จากคนไข้อีกแล้ว การช่วยให้คนไข้ดูแลตัวเองได้ ไม่ง่ายเลยนะ หากว่าวิเคราะห์ความสนใจของคนไข้ไม่ตรงใจกับสิ่งที่เขาให้ความสำคัญ

สรุปบทเรียนรู้ที่วันนี้ได้มาจากลุง ก็เป็นเรื่องของแรงจูงใจของลุงต่อสุขภาพของลุงนะ  ลุงเองก็ไม่ชัด อย่างนี้การช่วยให้ลุงดูแลตัวเองได้มากขึ้น โดยหวังให้ลุงลงมือดูแลตัวเองเรื่องกินนั้น เป็นเรื่องยากทีเดียวเชียวแหละนะ ขอบอก 

แต่็ว่าบางอย่างในใจลุงก็คืบหน้านะ ในเรื่องการปรับอารมณ์ลุงให้แจ่มใส ฉันว่าเป็นเพราะลุงมีกำลังใจที่เมียมาอยู่เป็นเพื่อนลุงนะวันนี้

หมายเลขบันทึก: 265535เขียนเมื่อ 3 มิถุนายน 2009 21:46 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 20:51 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (4)

สวัสดีครับ ป้าหมอ

มีแรงจูงใจให้คิดถึงป้าหมอครับ

  • มาอ่านบันทึกน่ารักๆ ระหว่างหมอกับคนไข้ค่ะ
  • การช่วยให้คนไข้ดูแลตนเองได้นี่ยากกว่าการเขียนใบสั่งยาเยอะเลยใช่มั๊ยคะ...งานหินเลยละ
  • คุณ nuiค่ะ
  • ขอบคุณนะค่ะที่แวะมาเยี่ยมกัน
  • .........
  • งานหินคืองานหนักเน้อค่ะ
  • .........
  • งานพูดให้คนทำตามนะ
  • เป็นงานที่ทำให้หนักใจ
  • อีตรงที่ไปคาดหวัง
  • ให้เขาทำได้อย่างใจเรา
  • .........
  • เมื่อคาดหวังก็ไปคาดคั้นเขา
  • ให้ได้อย่างใจเรา
  • เขาอึดอัดและเขารับรู้นะค่ะ
  • นี่แหละมันเลยยากค่ะ
  • .........
  • หมอเจ๊จะลองดูใหม่
  • ลองไม่คาดหวังกับลุงธรรมดูทีรึ
  • .........
  • เดาๆคำตอบว่า
  • หมอเจ๊น่าจะได้
  • ความรู้จากลุงธรรมอีกนะค่ะ
  • ..........
  • ความรู้เกี่ยวกับความรู้สึกต่อตนเอง
  • และสิ่งรอบข้าง
  • ..........
  • ซึ่งจะให้โอกาส
  • หมอเจ๊ช่วยลุงให้เข้าใจ
  • ความหวังของลุงเอง
  • ได้ชััดเจนขึ้น
  • ...........
  • หมอเจ๊เดาว่า
  • ลุงธรรมลืมไปแล้วว่า
  • ทุกวันนี้อะไรคือเป้าหมาย
  • ของการมีชีวิตอยู่ของลุง
  • ที่ใจลุงให้ค่าค่ะ
  • ...........
  • งานนี้ไม่หนักค่ะ
  • เพราะไม่ใช้ความคาดหวังนำทาง
  • ...........
  • ใช้ความหวังดีนำทาง
  • ชิวๆกว่าในการรอคอยลุงค่ะ
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท