ส่วนใหญ่เวลาคนไข้มาหาหมอที่ร.พ. หลายคนจะพกพาความกลัว(ปาก)หมอแปะติดหัวมาด้วย..มีใครปฏิเสธเรื่องนี้มั๊ยค่ะ....

ต่อให้คนเป็นหมอ..พยาบาลเองก็เหอะ...เวลาตัวเองเป็นคนไข้ก็มีความรู้สึกนี้เป็นอีแอบมาด้วย...อ๊ะ..อ๊ะ...อย่าๆๆๆๆ...อย่ามาบอกเลยว่า...ไม่มี๊..ไม่มี....ไม่เชื่อหรอก

เรื่องจริงที่ไม่อิงนิยายอีกเรื่องหนึ่งก็คือ...ในใจของคนเป็นหมอหรือพยาบาลที่ได้ตรวจคนไข้หลายๆคนที่มาเจอด้วยการปฏิบัติตัวที่ไม่ถูกใจละก็...ส่วนใหญ่จะมีคำปรามาสเบาๆ..พอให้รู้สึก....ภายในใจว่า..."ดื้อ"...เมื่อความรู้สึกอย่างนี้เกิดขึ้นภายใน...ปากที่ไวทันๆกับใจก็จะมีคำพูดอะไรบางอย่าง...ที่ทำให้คนมาหา...เกิดความรู้สึกข้างต้นที่กล่าวมา...แน่นอนเชียว

วันนี้ไปค้นเอาเรื่องเล่าจากตลาดนัดที่มีเรื่องของคำว่า "ดื้อๆ" มาเล่าสู่กันฟังซะหน่อย เผื่อจะมีมุมมองอะไรที่เป็นเรื่องเรียนรู้ใหม่สำหรับเราๆผู้ให้บริการ..และสำหรับคนเบาหวาน ความดันโลหิตสูงค่ะ

เรื่องเล่านี้น้องยุพารัตน์ โภชนากร ร.พ.ถลางหยิบมาฝากค่ะ

"มีคนไข้คนหนึ่งเป็นครู เป็นคู่สามีภรรยาที่เป็นเบาหวาน ไม่ใคร่กินยา เวลามาหาที่ร.พ. ถามเรื่องกินยาว่าทำไมไม่กินยา ครูก็บอกว่า ฉันรู้แล้ว......ตอนนั้นรู้สึกว่าครูแกดื้อจริงๆ

แล้วที่ครูบอกว่ารู้นะ มันรู้ยังไงก็ไม่รู้..... น้ำตาลขึ้นเกิน 500 มก/ดล. จนต้องให้นอนร.พ.เลยแหละ...ระหว่างนอนร.พ.ก็จัดกิจกรรมให้ความรู้เรื่องแมคโครไบโอติกส์ให้ 5 วัน

จัดเมนูอาหารมาให้ดู....อาหารที่จัดมาให้ดูเป็นเมนูที่ไม่มีส่วนผสมของน้ำมัน...ไม่มีเนื้อสัตว์ติดมัน......ก่อนกลับเจาะเลือดดูน้ำตาลลดจาก 500 มก./ดล. เหลือ 200 มก./ดล. กว่าๆ.....

แต่ไม่นานก็กลับมาเข้าร.พ.อีก....คราวนี้น้ำตาลเกิน 400 มก./ดล.....คนภูเก็ตชอบกินหมูฮ่อง ขาหมูตุ๋น......ถามไปถามมาได้ความว่าตั้งแต่ครูกลับไป ยังไม่ได้ทดลองทำอาหารอย่างที่ได้แนะนำเลย....คราวนี้เอาใหม่...จับเข่าคุยกันใหม่...จนตกลงว่าจะปรับพฤติกรรมแล้วหละ...

ไปเจอกันในตลาด...ครูบอกว่าเดี๋ยวนี้กินข้าวกล้อง...เจอกันที่ไหนๆก็แนะนำครูไปว่า...กินข้าวกล้องได้นะครูนะ แต่กินนิดเดียวนะครู....

เดี๋ยวนี้ปรากฏว่าน้ำตาลครูเหลือแค่เกิน 200 มก/ดล.นิดหน่อยเท่านั้นเอง....."

เรื่องราวธรรมดาๆนี้ มีอะไรให้ได้เรียนรู้นะคะ ชวนให้ลองตอบคำถาม 2 คำถามนี้ดูค่ะ ว่าได้พบความรู้อะไรอย่างไรมั๊ย

-สัมผัสและรับรู้ความรู้สึกอย่างไรบ้างของตัวครู

-เรียนรู้ความรู้ใหม่อะไรบ้างจากเรื่องนี้ ที่ในตำราไม่เคยบอก ไม่เคยบันทึกไว้ ที่เป็นประโยชน์และนำไปใช้ในการดูแลสุขภาพต่อได้

ขอบคุณน้องยุพารัตน์ สำหรับเรื่องเล่านี้ค่ะ

20 พ.ย.2552