จากความคิดเห็นของคุณนาย ไพรัชช์ สาระคง ว่าด้วยการเตือนภัยล่วงหน้า จากบันทึก ต้นไม้สอนการปรับตัว หนูปั่นเกลียวความรู้แล้วมองย้อนเข้ามาในตนเองได้ว่า
********************************************************
ติ๋วมองย้อนมาที่ตนเอง หลายครั้งหลายครา ที่จะเจอปัญหา หรือ จะเกิดความผิดพลาดในการปฏิบัติภาวนา ครูท่านมักจะเตือนล่วงหน้าเสมอ แต่หนูก็ยังไม่มีสติ ไม่มีปัญญา จะได้เห็น ได้ยินสิ่งที่ท่านเอ่ย
จนเผชิญเอง เช่นครูเตือนว่า ระวังมันจะลบหลู่ครูบาอาจารย์ มันจะหลงแล้วจะสอนไม่ได้ หนูเคยเขียนไว้ในบันทึกนี้ แฉความชั่วในใจศิษย์
ตอนนั้นหลายอย่างมันบีบคั้นมาก ๆ ค่ะ ครูสอนอะไรก็ไม่ฟังเตือนอะไรก็ไม่เชื่อ ใจเป็นแข็ง ๆ ลักษณะกลับตัวไม่ได้ ไปไม่ถึง เหมือนใจมันยืนร้องไห้ ลักษณะเป็นอย่างนั้น
ครูท่านเมตตามาก ที่จะช่วยเหลือ บ่งหนองออกจากใจเน่า ๆ หลายครั้งหลายทีท่านก็บาดเจ็บจากการออกแรงช่วยเหลือ
หลังจากที่เหตุการณ์ผ่านไป ครูก็เมตตาให้หนูถอดบทเรียนออกมาในบันทึกนี้ สองวันแห่งการเรียนรู้ ; ลบหลู่ครูบาอาจารย์ไม่เจริญ
บางครั้งเมื่อก่อนตอนที่ทำอะไรแล้วทำได้ดี เช่น เขียนบันทึกได้ดี เล่าความจริงใจ ได้อย่างไม่ปรุงแต่ง ท่านก็จะให้กำลังใจโดยการชม ใจหนูจะลิงโลดมาก ๆ ค่ะ แล้วครูท่านก็จะเตือนว่า
"วันนี้เราชมมัน แสดงว่าอีกสักหน่อยมันต้องโดนเราว่า เพราะใจมันจะหลง"
บางทียังไม่ทันข้ามวันค่ะ หลงก็จะเขียนอะไรเพี้ยน ๆ ปรุงแต่งฟุ้งซ่านหลงไป ที่ไหนก็ไม่รู้ หนูโดนกระเทาะมาแบบจะ จะ อย่างนี้เลยค่ะ
กว่าจะฝึกฝนการเขียนมาได้ ครูท่านก็เมตตาเตือนสติหลายครั้ง
บางครั้งใจหนูรู้สึกท้อครูท่านก็เมตตาให้กำลังใจ
ครูท่านเคยเล่าให้ฟังว่า
เราเคยเดินมาก่อน เรารู้ว่ามันเหนื่อย ว่ามันยาก เราเคยบอกตัวเองแล้วใช่ไหม ว่ามันต้องอดทน เราจะทิ้งเลิกสอนตอนนี้เลยก็ได้ แต่เห็นแล้วมันสงสาร เพราะต่อไปมันจะยากขึ้นเรื่อย ๆ เส้นทางนี้มันต้องเข้มเเข็ง ต้องฝึกฝน ต้องสร้างกำลังใจในตนเองให้ได้
ครูพร่ำสอนว่าสิ่งสำคัญที่ต้องมีคือ ศีลต้องมีไว้ให้แนบใจ ภาวนาไปเรื่อย ๆ เจริญสติ ใจก็จะเกิดสมาธิ แล้วก็จะมีปัญญา
ทุกครั้งที่ครูท่านเตือน เพราะหนูขาดสติ ครูบอกว่าเมื่อไหร่ที่มีสติ เสียงเตือนจะออกมาจากใจหนูเอง ตอนนี้หนูจึงอดทนฝึกฝนเพื่อให้มีสติ ขอบคุณนะคะ นาย ไพรัชช์ สาระคง ท่านช่วยให้หนูได้ทบทวนในตนเอง
กราบขอบพระคุณครูค่ะ
ขอบพระคุณครูอ้อย แซ่เฮ ค่ะ สำหรับกำลังใจ และรูปสวย ๆ
ถ่ายจากที่ไหนค่ะ ดูแล้วอากาศคงจะดีนะคะ