จากการปั่นเกลี่ยวความรู้กับคุณ ณัฐวรรธน์ ในบันทึก พฤติกรรมของศิษย์ คือ ประชาสัมพันธ์ของครู ที่ท่านเอ่ยว่า
การเพียรปฏิบัติไป เป็นการภาวนาอย่างหนึ่้ง
**************************************************************
ทำให้หนูคิดถึงคำที่ครูท่านโทรมาเมื่อเช้า เตือนสติหนูเรื่องข้อวัตรต่าง ๆ ว่าหนูย่อหย่อน จริง ๆ สิ่งที่หนูจะต้องทำมีเพียง 3 ข้อคือ
แล้วครูก็ถามหนูว่า "พี่สอนอะไรเรามั่ง"
หนูตอบท่านว่า "สอนหนูหายใจ ทำงาน เงียนบันทึก........"
ท่านจึงพูดว่า
"พี่สอนเราอย่างเดียวเองนะ คือ ภาวนา"
หนูมาทบทวน สิ่งที่ทำให้หนูทำสิ่งต่าง ๆ ได้มากขึ้น จิตใจสบายมากขึ้น ซึ่งก็คือมาจากการภาวนา อืม......หนูยังบกพร่องอยู่มาก ถือว่าอ่อนภาวนาอยู่ทีเดียว เผลอ ๆ ก็ยังคร่ำครวญ ขาดสติ
บางทีหนูก็แอบรู้สึกน้อยใจว่า "ทำไม่ถึงไหนซะที"
ครูท่านบอกคำหนึ่งเมื่อเช้านี้รู้สึกประทับใจมากเลยค่ะ
ถ้าทำแล้วมันยังไม่ดีขึ้น แสดงว่ายังไม่พอ
ต้องทำอีก เหมือนทาโลชั่นถ้าทาแล้ว ผิวยังแห้งอยู่ ก็ต้องทาอีกจนกว่าจะพอ
หนูรู้สึกมีกำลังใจมากขึ้น ฮึดขึ้นมาบอกตนเองว่า "เอาน่า เต็มที่ ถึงพร้อม เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ อดทน ทำไปเรื่อย"
ไม่มีความเห็น