พอปิดเทอม ลูกกลับมาบ้าน แม่ดีใจ วิ่งเข้าไปกอดลูก เข้าไปหอมลูก หาน้ำเย็นๆให้ดื่ม แม่ยิ้ม แม่อารมณ์ดีอย่างมีความสุขเมื่อได้อยู่กับลูก ได้คุยกับลูก แม่ดีใจ และแม่ดีใจได้ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง  ลูกบอกว่า.....แม่เดือนหน้าเปิดเทอม ค่าเทอม 7 พัน ค่าหอพัก 3 พัน ค่าอาหารด้วย ...รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าแม่ทันที... แล้วลูกก็ออกไปเที่ยวบ้านเพื่อน ไปกินเหล้าเมายา ฉลองปิดเทอมกับเพื่อน ทิ้งแม่ให้อยู่บ้นเดียวดาย ต้องคอยซะเง้อ  มองหาลูกซึ่งไปเที่ยวยังไม่กลับ เมื่อเห็นลูกกลับมาแม่ก็ดีใจร่าเริง แต่พอลับหลังลูก แม่คิดมาก นอนไม่หลับ นอนคิดจนหม่นไหม้ เศร้าหมอง ทุกข์ระทม นอนคิดวิธีหาเงินค่าเทอมให้ลูก แม่ต้องอาบเหงื่อต่างน้ำ ทนร้อน ทนหนาว ทนอด ทนหิว เพื่อลูก กลัวลูกไม่สำเร็จ กลัวลูกเรียนไม่จบ กลัวลูกไม่มีหน้ามีตาเหมือนเพื่อนเขา เงินที่เก็บออมไว้ มีไม่พอสำหรับค่าเทอม เทอมหน้า แม่นอนคิดทั้งคืน ว่าจะหาเงินที่ไหนให้ลูก สุดท้ายก็ตัดสินใจ หยิบสร้อยคอ แหวน เครื่องประดับ ใส่ผ้าห่อ เดินเข้าโรงรับจำนำ

              สำหรับชาวนา ชาวสวนชาวบ้านทั่วไปโดยเฉพาะผู้หญิง สร้อยคอ ทองหยอง เครื่องประดับ มันเป็นของสุดรักสุดหวงแหน มันเป็นเครื่องประดับ เป็นความภาคภูมิใจ เป็นความสุข ของผู้หญิงที่ได้สวมใส่ แต่พอเปิดเทอม แม่ต้องเอาสิ่งที่แม่รักที่สุดสิ่งๆเดียวที่ทำให้แม่มีสุขเดินเข้าโรงรับจำนำ แม่ทำทุกอย่างได้เพื่อลูก ลูกคือแก้วตาดวงใจของพ่อแม่ เพื่อลูกของแม่ แม่ให้ได้ทุกอย่าง แม้แต่ชีวิตของแม่ แม่คิดว่าความสุขของแม่หน้าตาขอแม่ ถ้าแลกกับอนาคตของลูกแม่เลือกอย่างหลัง แม่หวังว่าเมื่อลูกเรียนจบได้รับปริญญา สำเร็จการศึกษา ลูกนี้แหละ จะเป็นเครื่องประดับของวงษ์ตระกูล เป็นเครื่องประดับที่เชิดหน้าชูตา ทำให้แม่สง่างาม ยิ่งกว่าเครื่องประดับที่เป็นสร้อยแหวนเหล่านี้มากนัก  ใส่แก้วแหวนเงินทองไม่ได้ทำให้พ่อแม่ภาคภูมิใจเท่าไหร่ดอก แต่ความสำเร็จของลูก จะทำให้แม่ปลื้มใจยิ่งกว่า แม่จำนำจนหมดเนื้อหมดตัว 

           แม่เก็บของที่มีค่าขายจนหมดบ้าน แม่กวาดเงินที่มีในบ้านทั้งหมด จนไม่เหลือแม้แต่เศษตังส์ ส่งให้เป็นค่าเทอมของลูก สมบัติชิ้นสุดท้ายหมดไปเมื่อเทอมที่แล้ว แม่กำลังทรมานใจอย่างแสนสาหัส ไม่รู้ว่าเทอมต่อไปจะหาเงินจากไหนมาให้ลูก คิดมากจนล้มป่วย นอนร้องไห้ทุกคืน ทุกครั้งที่ลูกเจอหน้าแม่ แม่จะกอดลูกอย่างมีความสุข พอลูกขอเงินแม่พยายามฝืนยิ้ม หน้าชื่นแต่อกตรม นั่งร้องไห้อย่างทุกข์ทรมาน แต่ลูกไม่มีโอกาสได้รับรู้ แม่เหน็ดเหนื่อยแสนสาหัส  เหนื่อยกายแทบขาดใจ ทุ่มเทชีวิตนี้ทั้งชีวิตเพื่อลูก พอโรงเรียนปิดเทอม แทนที่ลูกจะช่วยแม่ทำงาน แบ่งเบาภาระ เก็บเงินไว้เป็นค่าเทอมต่อไป เหลือเทอมสุดท้ายแล้วซินะแม่ถึงยอมทุกอย่างเพื่อลูกจะได้จบ แต่สิ่งทั้งหลายทุกอย่างมันไม่เที่ยง ชั่วข้ามคืนนั้นเอง แม่ต้องได้รับข่าวร้ายที่สุดในชีวิตแม่อีกครั้งหลังจากสามีตายคือลูกต้องมาติดคุก เนื่องจากงานปาร์ตี้ที่เขาไปเมื่อคืนนี้เอง แต่มันเป็นปาร์ตี้ยาบ้ายาอี ตำรวจมาส่งข่าวให้แม่ไปประกันตัวลูกด่วน 

                 แต่อนิจจา ของมีค่าแม่จำนำหมดสิ้นแล้ว แก้วแหวนเงินทองจำนองไปหมด แม่ต้องเดินล้มลุกคลุกคลานขึ้นโรงพักด้วยเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิด ฮึดสู้พร้อมน้ำตา มีตำรวจสองนายประครองแม่ขึ้นบันได แม่เคยวาดฝันไว้ว่าหลังจากลูกเรียนจบ แม่จะได้พบภาพลูกชายห่มผ้าเหลือง และแม่ยิ้มทั้งน้ำตาเกาะผ้าเหลืองที่ดูสวยที่สุด แต่วันนี้แม่เศร้าทั้งน้ำตา เกาะโซ่บ่วงแห่งการจองจำนั่งรำพันอยู่ข้างกงขัง  ความฝันของแม่พังกลางเวหา  การศึกษาลูกเรียนไม่จบ แม่ต้องพบกับความเศร้าโศกเสียใจที่เหมือนเนื้อร้ายเกิดขึ้นในสมอง คิดอะไรไม่ออก บอกอะไรไม่ถูก ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา ลูกติดคุก ก็เหมือนแม่ติดคุก ลูกติดคุกคนเดียวไม่พอ เอาหัวใจดวงน้อยๆของแม่เข้าคุกไปด้วยนี้หรือคือลูกบังเกิดเกล้า ผู้เป็นหน่อเนื้อแห่งตระกูล

             หยุดเถิดนะลูกที่รัก หันกลับมาถนอมน้ำใจแม่กันเถิด ลูกบางคนไม่เคยช่วยงานแม่ หลังเลิกเรียนพ่อแม่ให้มาช่วยงาน กับพูดปฏิเสธแบบเสียงแข็งๆ ขึ้นเสียงกับพ่อแม่ "อย่าเพิ่งได้ไหม อยู่โรงเรียนก็เหนื่อยพอทนอยู่แล้ว กลับมาบ้านยังจะให้เหนื่อยอีกเหรอ ปวดหัว พักผ่อนก่อน ดูทีวีก่อน" ดูซินี่คือคำพูดของลูบาคนไม่รู้ว่าอะไรดีอะไรชั่วไม่รู้ว่าโทษภัยการเที่ยว การรีบมีกิ๊กเป็นเหมือนกอดอสรพิษที่น่ากลัวไม่รู้แม้กระทั่งอันตรายจากการติดเกมโดยนั่งเล่นในห้องนอน