ในปีงบประมาณ 2553  ผู้เขียนได้รับมอบหมายจาก     นพ.ภิศักดิ์  เลิศเรืองปัญญา  ซึ่งเป็น CKO ของศูนย์อนามัยที่ 10  ให้เป็นผู้รับผิดชอบจัดเวทีแลกเปลี่ยนเรียนรู้ซึ่งเปิดกว้างสำหรับทุกคนที่อยากเล่าเรื่องราวดีๆต่างๆ  เช่นเล่าเรื่องปัจจัยแห่งความสำเร็จ  เกี่ยวกับ Best Practice  ที่เป็นความรู้ฝังลึกในหัวของแต่ละคนแต่ละงาน    หรือเรื่องราวที่ไปพบไปเห็นมา  และคิดว่ามันดีมีประโยชน์กับบุคลากรและองค์กร   หรือเรื่องราวสบายๆที่เล่าแล้วมีความสุขทั้งผู้เล่าและผู้ฟัง

          ครั้งแรกได้มีการเล่าเรื่องไปแล้วเมื่อปลายเดือนพฤศจิกายนที่ผ่านมา    เรื่องเล่าในครั้งนั้น มีน้องตุ่น(กฤษณา  เลิศเรืองปัญญา)  นำเรื่องใหม่ที่คนทั่วไปไม่คุ้นเคย คือ เรื่องแผนที่ทางเดินยุทธศาสตร์ (SLM)  และน้องวรรณ นักสังคมสงเคราะห์  เล่าเรื่องกฎหมายกับเจ้าหน้าที่สาธารณสุขที่เราควรทราบ ซึ่งทั้ง 2  เรื่องสร้างความสนใจกับผู้ที่เข้ามาฟังในวงสนทนามาก  เพราะเป็นเรื่องใกล้ตัวที่เราต้องเจอ    ครั้งนั้นผู้เขียนไม่ได้ทำหน้าที่ เพราะติดภารกิจไปร่วมกิจกรรมกับ  มมส.เรื่องเล่าเร้าพลัง   

ในภาพเป็นการจัดเวทีเรื่องเล่าครั้งที่ 2

        เมื่อวันที่ 15 ธันวาคม 2552  ที่ผ่านมาได้มีการเปิดเวทีเป็นการเล่าเรื่องครั้งที่ 2    มีผู้เข้ามาเล่าเรื่อง 3 คน คือ  พี่ติ๊ก (วิภาพร  เตชะสรพัศน์)   ซึ่งเป็นคนใกล้ตัวทำงานในแผนกเดียวกันมาเล่าเรื่อง  เกี่ยวกับ “สุขภาพดีวิถีไทย ในผู้สูงอายุ”   และอ้ายเจริญ  อาษากิจ  นำเรื่องเมื่อครั้งไปปฎิบัติธรรมที่สำนักปฎิบัติธรรมสัญญโต  อ.ดอยสะเก็ด  เชียงใหม่  ซึ่งจะนำรายละเอียดมาเล่าในโอกาสต่อไป

         ส่วนอีกคนคือตัวผู้เขียนเอง   ที่เล่าเรื่องที่ไปเก็บเกี่ยวจากการไปร่วม  SHA   Conference  and  Contest  ซึ่งจัดที่โรงแรม Impress  รายละเอียดอ่านได้จากบันทึก ประณีตและงดงามในความเป็นชาวเหนือ   ของพอลล่า และ ศรัทธา..และพลังใจSHA Conference & Contest ที่เชียงใหม่  ของแม่ต้อย (รอง ผอ. สรพ.)   แต่ผู้เขียนขอหยิบเอาเฉพาะบางตอนที่เห็นว่าน่าจะเอามาเล่าสู่กันฟังในเวทีนี้ 

              (ขอบคุณภาพจากพอลล่า)

          กับคำถามที่มักถามตัวเองเสมอก่อนไปร่วมประชุม สัมมนาต่างๆ  ว่าไปแล้วคาดหวังว่าจะได้อะไรกลับมา ??  

ครั้งนี้คำตอบ คือ ได้เกินคาดค่ะ ...

        อย่างแรก คือ  รู้ว่าแนวคิดที่ สรพ.หันมาพยายามทำเรื่อง  SHA   เพราะปัจจุบัน องค์กรต่างๆที่ทำงานเหมือนเป็นเครื่องจักร  แล้วทำให้คนในองค์กรเหมือนเครื่องยนต์กลไกที่ไร้ความรู้สึก...

• เน้นงานที่เชิงปริมาณ

• แบ่งงานแยกย่อยขาดความเชื่อมโยง

• งานไม่มีคุณค่าหรือความหมายมากไปกว่าการหารายได้

• ทำงานโดยไร้ความคิดเห็น  ไม่ต้องรู้สึก  ทำอย่างเดียวหรือทำงานอย่างเดียวซ้ำๆ

       หรือเรียกอีกนัยหนึ่งว่าเป็นองค์กรปรนัยกับวัฒนธรรมตัวชี้วัด  ตามที่ท่านอาจารย์โกมาตร  จึงเสถียรทรัพย์ ท่านว่าไว้...

• เดินตามช่อง  

• มองที่เห็น 

• เน้นตัวชี้วัด 

• วิสัยทัศน์ไว้ท่องจำ 

• งานที่ทำไม่มีความหมาย

            จากเหตุผลข้างต้น  นับเป็นสิ่งกระตุ้นสำคัญที่ทำให้ สรพ. ได้พยายามอย่างยิ่งที่จะให้เกิดการบริการด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์  อ่อนโยนต่อทุกชีวิต   เข้าใจความทุกข์ยากของผู้อื่น  เป็นการพัฒนาคุณภาพที่เน้นความประณีต  เพื่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลงที่ยั่งยืน...

            แล้วกับคำถามที่ว่า  แล้วจะนำความรู้ที่ได้นั้นกลับมาพัฒนาองค์กรอย่างไร ??

           คำตอบ ...คือเราคงต้องเริ่มที่ตัวเองก่อน  เพราะการจะทำงานคุณภาพให้ได้ผลต้องเริ่มพัฒนาคนก่อนเสมอ  โดยทำให้มาตรฐานเข้ามาอยู่ในชีวิตประจำวัน   ด้วยการยึดหลักง่ายๆที่ว่า

• Simplicity    ทำงานประจำทุกอย่างให้ง่ายขึ้น  พัฒนาคุณภาพแบบเรียบง่าย ค่อยเป็นค่อยไป

• Joyful     สนุกกับการทำงานที่แปลกใหม่และท้าทาย  โดยไร้ความกดดัน

• Effective   รู้สึกดีต่อตัวเอง  ทีมงาน  และองค์กร

• Spirituality   ฝ่าฟันอุปสรรคด้วยจิตใจที่มุ่งมั่นและงดงาม

            แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องอาศัยความร่วมมือจากทุกคนขององค์กร   ที่จะช่วยกันทำให้งานคุณภาพที่เกิดขึ้นนั้นประณีตและยั่งยืนตามที่ สรพ.ต้องการให้เกิด  และที่สำคัญคือเพื่อให้ผู้รับบริการหรือผู้มีส่วนได้ส่วนเสียประทับใจ  พึงพอใจในบริการที่ได้รับ  เป็นสำคัญ

         เรื่องเล่าสั้นๆนี้ท่านผู้อ่านคิดว่า.. พอจะเร้าพลังได้บ้างไหมคะ ?? (โปรดรออ่านเรื่องเล่าตอนต่อไป )

                                                        ขอบคุณค่ะ