เมื่อฤดูกาลเปลี่ยน ...ความรู้สึกต่าง: ฤดูหนาวที่อบอุ่น

รอยยิ้มและคำขอบคุณ...จากพวกเขาเหล่านั้น แทนความหมายที่ดีที่เขาบอกผม และบอกผู้ใหญ่ใจดีที่อยู่ในเมืองกรุง

ฤดูหนาว ที่จะมาถึง….ผมตอบตัวเองไม่ได้ว่า ชอบฤดูหนาวหรือเปล่า จริงๆผมชอบอากาศที่เย็นสบาย ไม่ร้อน ดังนั้นผมไม่ชอบฤดูร้อน และ ไม่ชอบฤดูหนาว แต่ผมชอบช่วงเริ่มต้นฤดูหนาว เพราะไม่หนาวมากจนเกินไปคนเมืองกรุงอาจจะตื่นเต้นเมื่อครา ลมหนาวพัดผ่าน นั่นเป็นสัญญาณให้หาซื้อเสื้อกันหนาวสีสวยมาสวมใส่ เพียงชั่วสองสามวัน ก็ไม่หนาวเสียแล้ว ที่บนดอย….แม่ฮ่องสอนเริ่มต้นวันหนาว คือ เวลาที่ข้าวไร่ของคนภูเขาเหลืองอร่าม ฟักแฟงแก่พอที่เก็บเอาไว้ทำพันธุ์เป็นฤดูกาลของการเก็บเกี่ยวผลผลิต และช่วงหนาวที่ยาวนานของคนที่นี่ ก็เป็นเวลาพักผ่อน ในพื้นที่ที่หนาวเหน็บ…หนาวเหน็บจริงๆ ความแตกต่างของฤดูกาลนี่ทำให้คนต้องอดทนเมื่อผมยังเด็ก ต้องปั่นจักรยานมาโรงเรียน คุณครูที่โรงเรียนอนุญาตให้สวมกางเกงขายาว ได้ ผมจำได้ในทุกเช้าต้องปั่นจักรยานระยะทางไกล แต่ไม่มีเหงื่อแม้แต่น้อย อากาศหนาวเย็นถึงกระดูก หมอกลงจัดแทบไม่เห็นทาง เราสวมเสื้อกันหนาวคนละ ๒ ตัว (ตัวพองๆเหมือนตัวหนอน) สวมหมวกปิดเหลือแต่ลูกตา สวมถุงมือ ถุงเท้าหนา …แต่ก็ยังหนาวอยู่ดี เวลาเรียนต้องนำเก้าอี้มาเรียนที่สนามหญ้า เพราะต้องผิงแดดเพื่อให้คลายหนาวยามสายของวัน สิ่งที่เห็นอีกก็คือ …เพื่อนหลายคนที่ไม่มีเสื้อกันหนาว หนาวสั่นงันงก …เพื่อนหลายคนที่ไม่มีเสื้อกันหนาว พวกเขาบอกว่า ไม่หนาวเลย…(แต่ก็ตัวสั่น ปากเขียว) เป็นภาพของความไม่เท่าเทียม…เป็นความด้อยโอกาสของคนจนที่ไม่มีโอกาสซื้อเสื้อกันหนาวราคาแพงมาใส่ … ช่วงหนาวก็คงต้องรับบริจาคจากผู้ใจบุญที่เจียดเสื้อกันหนาวเก่าๆมาให้เพื่อให้คลายหนาว …ตอนนั้นผมเองก็มีอยู่ตัวสองตัวเก่าๆที่ต้องใส่ทุกวัน(ใส่มาหลายปีแล้ว)…หน้าหนาวจึงทรมานมากสำหรับพวกเรา ผมเคยทำงานที่อำเภอเล็กๆแห่งหนึ่งชายแดนแม่ฮ่องสอน …ทุกปีในช่วงหน้าหนาว ผมจะขอบริจาคเสื้อผ้า เครื่องนุ่งห่ม จากเพื่อนๆที่อยู่เมืองกรุง มีเพื่อนๆผู้ใหญ่ที่ใจดีเหล่านั้น ได้รวบรวมส่งมาให้ผมตลอดทุกปี ผมได้นำไปให้กับพี่น้องชาวไทยภูเขาที่อยู่บนดอยสูงยากจนและขาดแคลน…และทุกครั้งที่นำไปให้ พวกเขาดีใจเป็นที่สุด โดยเฉพาะเด็กๆที่ได้เสื้อกันหนาวที่สีสวยกันทั่วหน้า และผู้เฒ่าที่ได้เสื้อกันหนาว หมวกไหมพรม และถุงเท้า รอยยิ้มและคำขอบคุณ…จากพวกเขาเหล่านั้น แทนความหมายที่ดีที่เขาบอกผม และบอกผู้ใหญ่ใจดีที่อยู่ในเมืองกรุง อิ่มอกอิ่มใจ…คนไทยไม่เคยทิ้งกัน…น้ำใจคนไทยไม่เคยแห้งเหือด

เขียนใน GotoKnow โดย จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร
ใน The ultimate leader

คำสำคัญ (Tags): #บริจาค#น้ำใจ#ฤดูหนาว#คนบนดอย#แม่ฮ่องสอน

หมายเลขบันทึก: 59794เขียนเมื่อ 15 พฤศจิกายน 2006 08:45 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 17:37 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (40)

สิงห์ ป่าสัก

เขียนเมื่อ 15 พฤศจิกายน 2006 09:05 น. ()

เริ่มหน้าหนาวแล้ว คงต้องคอยรักษาสุขภาพด้วยนะครับ
ผมเคยไปพักกับชาวบ้าน จะหนาวเกือบตลอดปี และมีความสุขมากที่มีเตาไฟอยู่ภายในบ้าน (เพราะมีห้องเดียว 555 )
มาวันนี้จึงเข้าใจว่าสิ่งเหล่านี้คือ "ความหลากหลายทางวัฒนธรรม" ซึ่งช่วยให้เรามองเห็นความแตกต่างที่บางคนเห็น"เป็นปัญหา" แต่เรากลับมองอย่างเข้าใจ
ผมคิดว่านักพัฒนาจะต้องนำสิ่งเหล่านี้เป็นตัวตั้ง(อย่างหลากหลาย) จะทำให้สิ่งเหล่านี้มีคุณค่า และยังคงอยู่กับชุมชนท้องถิ่นตลอดไป
ขอบพระคุณมากครับที่นำมาแบ่งปัน

จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร