การอบรมฟื้นฟูวิสัญญีวิทยาคราวนี้ จัดที่ รพ.จุฬาลงกรณ์ ถิ่นเก่าของฉัน ฉันไม่โทรฯบอกเพื่อนๆที่อยู่ รพ.จุฬาฯแม้แต่คนเดียว เพราะอยากอยู่กับความรู้สึกเก่าๆ แบบเดิมๆ เงียบๆ เพื่อสุขทางใจ... มันมีความสุขอย่างประหลาด....
ฉันเป็นผู้เข้าอบรมที่ดี ตั้งใจฟังบรรยายทุกวัน ทั้งวัน จวบจนเย็นวันที่ 3 ของการอบรม ได้พบน้องพยาบาลจุฬาฯสองคน นั่งอยู่ใต้ถุนตึกห้องประชุม ฉันเดินเข้าไปแล้วลูบกากบาทสีแดงบริเวณแขนเสื้อจนน้อง ก่อนแนะนำตัว เธอน่าจะงงๆ คงนึกในใจว่าท่าทาง (อีนี่)จะบ้าหา
คุณ ศุภวรรณ พันธุศิริ และคุณปิยะมาศ คำพิบูลย์....
ช่วงบ่ายวันต่อมาจึงแวบไป “วิทยาลัยพยาบาล สภากาชาดไทย” สถาบันที่สอนให้ฉันเป็นพยาบาลในทุกวันนี้...
เพื่อดูร่องรอยที่หลงเหลืออยู่กับความทรงจำที่เปี่ยมสุข
ตึกผู้ป่วยที่ยังคงรูปทรงเดิม เวลาจะนำยาไปให้ผู้ป่วยชั้นบนทาน...กลัวผีแทบแย่... ตอนนี้ก็ยังใช้เป็นหอผู้ป่วยอยู่ ตึกยังคงความงามอยู่และอนุรักษ์ไว้ได้ดีเยี่ยมจริงๆค่ะ...
ฉันเดินลัดเลาะไปเรื่อยๆ แล้วก็มาเจอเพื่อนกันค่ะ (ภาควิชาวิสัญญีวิทยา)
มาถึงหน้าวิทยาลัยพยาบาลแล้ว...
กับความทรงจำเื่มื่อเกือบ 20 กว่าปีที่ผ่านมา
ตอนที่๑... เมื่ออยากพบนักศึกษาพยาบาลจุฬาฯ...
นับว่าเป็นโชคดีของท่านผู้ชายที่ได้อ่านบันทึกนี้ เพราะปกติแล้วภายในบริเวณวิทยาลัยฯไม่อนุญาตให้ผู้ชายเข้าไปได้เลย
แต่วันนี้ "กฤษณา" จะพาซอกแซกเองค่ะ
จุ๊ๆๆๆ... อย่าเอ็ดไปค่ะ เดินตามเงียบๆล่ะ
อ้าว...ปิด...แล้วเขาจะเข้าทางไหนกันล่ะ?...
....แต่เดิมนั้น ประตูนี้เป็นทางเข้า "ตึกสุทธาทิพย์" ซึ่งมีไว้สำหรับผู้ที่ต้องการพบนักศึกษาพยาบาลค่ะ
เดินผ่านประดูเข้ามา เลี้ยวขวาจะพบอาจารย์เวร
บุคคลภายนอก ไม่ว่าจะเป็นผู้ปกครองหรือเพื่อนๆ (ทั้งชายและหญิง) ที่ต้องการพบนักศึกษาต้องมาแจ้งชื่อที่อาจารย์เวร ...ที่โต๊ะนี้ค่ะ แล้วนั่งคอย
หากผู้มาเยี่ยมสูงอายุจะกล้ามานั่งในนี้ แต่หากเป็นหนุ่มมาหาพวกเราจะไปนั่งคุยชายคาโน่นเลยค่ะ
อาจารย์จะให้พนักงาน phoneให้...แล้วก็นั่งคอย (ไปเถอะ)
...ถ้าอยากดัง เราก็ปล่อยให้ phone นานๆหน่อย...เป็นการอวดเพื่อนๆว่า...ฉันก็มีผู้ชายนะยะ....
ถ้าหล่อนไม่ยอมลงมาหาจริงๆก็รอไปเรื่อยๆๆๆ จนเหงือกแห้งน่ะแหละ
นี่แหละค่ะ...อดีตสอนให้เรารู้จักการรอคอย....
นี่ไงคะ...น่านั่งกว่าข้างในเยอะ
พอลงมาก็ต้องมานั่งคุยกันตรงเก้าอี้นี้ค่ะ...เป็นคู่ๆ (หมายถึงหนุ่มสาวค่ะ)
แต่ส่วนใหญ่เราจะเดินไปท้ายตึกโน่น หลบมุมหน่อย แอบนั่งคุยกันด้านหลัง...เขินอาจารย์ อาจารย์จะไม่เห็น (แต่คนเดินนอกรั้วเห็น)...
มุมนี้แหละค่ะ
นี่...น่านั่งกว่าหลายเท่า...หลบสายตาอาจารย์ได้..อิ..อิ...
อาจารย์มักจะเดินเวียนมาดูเป็นระยะ (ไอ้เรารึอยากอาจารย์ว่า ไม่ต้องห่วงหนู...) เพิ่งทราบว่าเดี๋ยวนี้อาจารย์เอายามมานั่งเฝ้าเลย....เฮ้อ...สงสารน้องๆจัง
หากเรารำคาญมากๆ เราก็ชวนกันเดินไปทานข้าวด้านหลังโรงพยาบาลซะเลย... กระหนุงกระหนิง... แล้วค่อยกลับมาก่อน 6 โมงเย็น
เดี๋ยวจะลองพาไปดูข้างในนะคะ ระหว่างนี้ขอเดินสำรวจรอบๆบริเวณวิทยาลัยฯก่อนค่ะ....
ประตูรั้วด้านข้างก่อนนี้เป็นเพียงประตูต้นชบา ตอนนี้ทำซะแน่นหนาเชียว
ออกจากประตูนั้นก็มาเป็นช่องทางนี้ค่ะ เป็นส่วนต่อระหว่างหอนักศึกษาพยาบาลและตึกผู้ป่วย... ทางไปโรงครัว....
ตอนนั้นรู้สึกว่าเบื่ออาหารโรงครัว แต่เวลาหิวโซกลับมาทานอร่อยทุกทีซีน่า...
เลี้ยวขวาจากเส้นทางนั้นก็เป็นเส้นทาง (หนีเที่ยว) นี้
...ทางหนีหอไปเที่ยว (สำหรับมืออาชีพ)... ประเภทต้องใจกล้าเพราะอาจต้องฝ่าด่านพี่ๆ ที่อาจไปบอกอาจารย์ได้
ท้ายตึก ทางลงจากตึกปัญจมราชินี ตึกผู้ป่วยศัลยกรรมชาย
เวลาหนุ่มมาหาสาวก็มักจะมายืนดักท้ายตึกนี้แหละค่ะ เดินเลาะรั้วอยู่ประจำ ของใครบ้าง จำไม่ได้แล้ว มีทั้งหมอหนุ่ม วิศวะหนุ่ม สถาปัตย์หนุ่ม...อุ๊ย...เยอะค่ะ...(ของเพื่อน....)
คราวนี้จะพาเข้าไปดูภาพเด็ดๆ ข้างใน แล้วตามมาลยะคะ...
(ตอนที่๒ ..บรรยากาศภายในโรงเรียน..ที่ผู้ชายไม่มีสิทธิเข้าฮะ...)