เรื่องเล่า...จากความทรงจำในอดีต “นักศึกษาพยาบาลจุฬาฯ”


ความทรงจำที่สมองน้อยๆ อันชราภาพพอจำได้ คับคล้ายคับคลา... อาจมีคาดเคลื่อนไปบ้าง ตามจิต ที่ลำเอียง..อิ อิ (ผู้ชายที่ได้อ่านนับว่าโชคดีนะคะ เพราะปกติผู้ชายเข้าไปไม่ได้ค่ะ)

การอบรมฟื้นฟูวิสัญญีวิทยาคราวนี้ จัดที่ รพ.จุฬาลงกรณ์ ถิ่นเก่าของฉัน ฉันไม่โทรฯบอกเพื่อนๆที่อยู่ รพ.จุฬาฯแม้แต่คนเดียว  เพราะอยากอยู่กับความรู้สึกเก่าๆ แบบเดิมๆ เงียบๆ  เพื่อสุขทางใจ... มันมีความสุขอย่างประหลาด....

   

ฉันเป็นผู้เข้าอบรมที่ดี ตั้งใจฟังบรรยายทุกวัน ทั้งวัน จวบจนเย็นวันที่ 3 ของการอบรม ได้พบน้องพยาบาลจุฬาฯสองคน นั่งอยู่ใต้ถุนตึกห้องประชุม ฉันเดินเข้าไปแล้วลูบกากบาทสีแดงบริเวณแขนเสื้อจนน้อง ก่อนแนะนำตัว เธอน่าจะงงๆ คงนึกในใจว่าท่าทาง (อีนี่)จะบ้าหา

 

 คุณ ศุภวรรณ  พันธุศิริ  และคุณปิยะมาศ  คำพิบูลย์....  

 

ช่วงบ่ายวันต่อมาจึงแวบไป วิทยาลัยพยาบาล สภากาชาดไทย สถาบันที่สอนให้ฉันเป็นพยาบาลในทุกวันนี้... 

เพื่อดูร่องรอยที่หลงเหลืออยู่กับความทรงจำที่เปี่ยมสุข

 

ตึกผู้ป่วยที่ยังคงรูปทรงเดิม เวลาจะนำยาไปให้ผู้ป่วยชั้นบนทาน...กลัวผีแทบแย่... ตอนนี้ก็ยังใช้เป็นหอผู้ป่วยอยู่ ตึกยังคงความงามอยู่และอนุรักษ์ไว้ได้ดีเยี่ยมจริงๆค่ะ...

 

ฉันเดินลัดเลาะไปเรื่อยๆ แล้วก็มาเจอเพื่อนกันค่ะ (ภาควิชาวิสัญญีวิทยา)

 

มาถึงหน้าวิทยาลัยพยาบาลแล้ว...

    
กับความทรงจำเื่มื่อเกือบ 20 กว่าปีที่ผ่านมา


ตอนที่๑... เมื่ออยากพบนักศึกษาพยาบาลจุฬาฯ... 


นับว่าเป็นโชคดีของท่านผู้ชายที่ได้อ่านบันทึกนี้ เพราะปกติแล้วภายในบริเวณวิทยาลัยฯไม่อนุญาตให้ผู้ชายเข้าไปได้เลย 

 แต่วันนี้ "กฤษณา" จะพาซอกแซกเองค่ะ

จุ๊ๆๆๆ... อย่าเอ็ดไปค่ะ เดินตามเงียบๆล่ะ  

 

  

อ้าว...ปิด...แล้วเขาจะเข้าทางไหนกันล่ะ?...

   

....แต่เดิมนั้น ประตูนี้เป็นทางเข้า "ตึกสุทธาทิพย์" ซึ่งมีไว้สำหรับผู้ที่ต้องการพบนักศึกษาพยาบาลค่ะ 

เดินผ่านประดูเข้ามา เลี้ยวขวาจะพบอาจารย์เวร

 

บุคคลภายนอก ไม่ว่าจะเป็นผู้ปกครองหรือเพื่อนๆ (ทั้งชายและหญิง) ที่ต้องการพบนักศึกษาต้องมาแจ้งชื่อที่อาจารย์เวร ...ที่โต๊ะนี้ค่ะ แล้วนั่งคอย

 

หากผู้มาเยี่ยมสูงอายุจะกล้ามานั่งในนี้  แต่หากเป็นหนุ่มมาหาพวกเราจะไปนั่งคุยชายคาโน่นเลยค่ะ

 

อาจารย์จะให้พนักงาน phoneให้...แล้วก็นั่งคอย (ไปเถอะ)

...ถ้าอยากดัง เราก็ปล่อยให้ phone นานๆหน่อย...เป็นการอวดเพื่อนๆว่า...ฉันก็มีผู้ชายนะยะ....

ถ้าหล่อนไม่ยอมลงมาหาจริงๆก็รอไปเรื่อยๆๆๆ จนเหงือกแห้งน่ะแหละ

นี่แหละค่ะ...อดีตสอนให้เรารู้จักการรอคอย....

 

  

 

นี่ไงคะ...น่านั่งกว่าข้างในเยอะ

พอลงมาก็ต้องมานั่งคุยกันตรงเก้าอี้นี้ค่ะ...เป็นคู่ๆ (หมายถึงหนุ่มสาวค่ะ)

แต่ส่วนใหญ่เราจะเดินไปท้ายตึกโน่น หลบมุมหน่อย แอบนั่งคุยกันด้านหลัง...เขินอาจารย์  อาจารย์จะไม่เห็น (แต่คนเดินนอกรั้วเห็น)... 


มุมนี้แหละค่ะ   

นี่...น่านั่งกว่าหลายเท่า...หลบสายตาอาจารย์ได้..อิ..อิ...


อาจารย์มักจะเดินเวียนมาดูเป็นระยะ (ไอ้เรารึอยากอาจารย์ว่า ไม่ต้องห่วงหนู...) เพิ่งทราบว่าเดี๋ยวนี้อาจารย์เอายามมานั่งเฝ้าเลย....เฮ้อ...สงสารน้องๆจัง

หากเรารำคาญมากๆ เราก็ชวนกันเดินไปทานข้าวด้านหลังโรงพยาบาลซะเลย... กระหนุงกระหนิง... แล้วค่อยกลับมาก่อน 6 โมงเย็น


เดี๋ยวจะลองพาไปดูข้างในนะคะ ระหว่างนี้ขอเดินสำรวจรอบๆบริเวณวิทยาลัยฯก่อนค่ะ....

ประตูรั้วด้านข้างก่อนนี้เป็นเพียงประตูต้นชบา  ตอนนี้ทำซะแน่นหนาเชียว

 

ออกจากประตูนั้นก็มาเป็นช่องทางนี้ค่ะ เป็นส่วนต่อระหว่างหอนักศึกษาพยาบาลและตึกผู้ป่วย... ทางไปโรงครัว....

ตอนนั้นรู้สึกว่าเบื่ออาหารโรงครัว แต่เวลาหิวโซกลับมาทานอร่อยทุกทีซีน่า...

เลี้ยวขวาจากเส้นทางนั้นก็เป็นเส้นทาง (หนีเที่ยว) นี้

 

...ทางหนีหอไปเที่ยว (สำหรับมืออาชีพ)... ประเภทต้องใจกล้าเพราะอาจต้องฝ่าด่านพี่ๆ ที่อาจไปบอกอาจารย์ได้

ท้ายตึก ทางลงจากตึกปัญจมราชินี  ตึกผู้ป่วยศัลยกรรมชาย


เวลาหนุ่มมาหาสาวก็มักจะมายืนดักท้ายตึกนี้แหละค่ะ เดินเลาะรั้วอยู่ประจำ ของใครบ้าง จำไม่ได้แล้ว มีทั้งหมอหนุ่ม วิศวะหนุ่ม สถาปัตย์หนุ่ม...อุ๊ย...เยอะค่ะ...(ของเพื่อน....)

คราวนี้จะพาเข้าไปดูภาพเด็ดๆ ข้างใน แล้วตามมาลยะคะ... 

(ตอนที่๒ ..บรรยากาศภายในโรงเรียน..ที่ผู้ชายไม่มีสิทธิเข้าฮะ...)
หมายเลขบันทึก: 124189เขียนเมื่อ 2 กันยายน 2007 08:34 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 18:18 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (52)

สวัสดีค่ะ

เรียนอยู่ใกล้ๆที่นี่ค่ะ แต่ไม่เคยซอกแซกมาได้แบบนี้เลย ครั้งนี้เป็นครั้งแรกเลย ขอบคุณค่ะที่พาเข้ามา

  • สวัสดีค่ะ อ.ติ๋ว
  • เล่นเอาคิดถึงอดีตเลยค่ะ
  • ขอบคุณค่ะ รอติดตามตอนต่อไป
สวัสดีค่ะ คุณพี่
  • ด้านนอกยังพอเดินเลาะๆได้ค่ะ   แต่ด้านในนี่  ถ้าเป็นผู้ชายจะห้ามเลยค่ะ
  • ...แล้วคอยบันทึกถัดไปนะคะ..สนุกกว่านี้ค่ะ
  • ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ
  • ป้าแดงไปนึกถึงอดีตแล้วมาเล่าให้ฟังบ้างนะคะ...เขาจะว่าเราแก่กันไหมคะเนี่ย...คิดถึงอดีต
  • ...แต่อดีตเป็นบทเรียนที่มีค่ายิ่งสำหรับเราค่ะ....

อืมมมม?

มาตามดูความหลังด้วยคน

ขอเดินตามหลัง ตาจะไม่เป็นกุ้งยิง

สาวๆพยาบาลปัจจุบันนี่สวยน่ารักครับ :)

สวัสดีค่ะ อ.พิชัย

  • สมัยก่อนพยาบาลสาวสวยมากๆจะมี  2 ที่ค่ะ...ศิริราช  กับจุฬาฯ....แข่งกันสวย
  • ตอนสอบเข้าต้องชั่งน้ำหนักและวัดส่วนสูงค่ะ...ไม่ได้ตามเกณฑ์  ไม่ผ่าน   ตอนนั้นติ๋วผอมมากต้องโด๊ปเกือบแย่...ไม่งั้นอด

 

เดินผ่านตึกที่เป็นห้องผ่าตัดเดิม....ตอนนี้เปลี่ยนเป็น หน่วยนโยบายและแผน  กับ หน่วยพัฒนาบุคลากร.....ไปแล้ว 

สมัยก่อนตอนเป็นนักศึกษา  เมื่อคราวต้องฝึกหัดอยู่ห้องผ่าตัด  เวลาอยู่เวรต้องมาขัดทองเหลืองที่อยู่ตามตึกในห้องผ่าตัด  ใช้น้ำยาขัด...ต้องขัดให้เงาแว๊บๆจริงๆ....

แต่คราวนี้ฉันมองหาลูกบิดทองเหลืองไม่เห็นแล้วค่ะ

  • อยากบอกว่าเคยผ่านมาแถวๆๆนี้
  • แต่ไม่ได้เข้ามาลึกขนาดนี้
  • เพราะกลัวนางพยาบาล
  • เอาบันทึกนี้มาให้ดูไม่ทราบว่าชอบไหม
  • กรี๊ดๆๆๆๆๆ
  • ที่นี่ครับ
มาดูคนย้อนรำลึกอดีต ดีๆ น้องจะได้รู้ด้วยว่าชีวิตวัยเรียนของพี่ติ๋วเป็นยังไง : )

คุณขจิต น้องรัก

  • คุณนี่สุดยอดแห่งการเสาะแสวงหาข้อมูลโดยแท้..นับถือ..นับถือ....
  • งานนี้ยอมรับว่า..มันไม่ลับอีกแล้ว...อิ...อิ....(ยอมแพ้กองสอดแนมจริงๆ)

สวัสดีจ้ะ  แก้มยุ้ย

  • มีฉากเด็ดกว่านี้ตอนท้ายๆค่ะ...แล้วจะเล่าให้ฟัง
  • พี่ติ๋วขา...
  • ตามมาดูความหลังพี่ติ๋วค่ะ
  • จำได้ว่าเวลาไปเยี่ยมเพื่อนๆที่เรียนพยาบาลกว่าจะเจอได้ต้องให้เขา phone แล้วเราก็ต้องนั่งรอ..
  • ตอนนั้นรู้สึกว่าดีเน๊าะที่เราไม่เรียนพยาบาล  เพราะหว้าเป็นพวกรักอิสระ   แต่ก็รับรู้ว่านั่นเป็นเพราะพยาบาลจำเป็นจะต้องอยู่ในกฏระเบียบ  เนื่องจากต้องรับผิดชอบต่อความเป็นความตายของผู้คน...น่านับถือค่ะ

น้องหว้าขา

  • การฝึกให้อยู่ในวินัยเป็นสิ่งที่ดีค่ะ  เราเองก็ฝึกความอดทน  หัดใช้ชีวิตร่วมกับเพื่อนๆ...อยู่กับเพื่อนๆ...ทำให้เห็นความสำคัญของคำว่า...พลาดไม่ได้...ค่ะ  ซึ่งติดตัวมาจนถึงทุกวันนี้   เพราะถ้าพลาด  มันคือชีวิตคนค่ะ
  • ยากหน่อยตรงที่พี่ติ๋วมักมีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชายน่ะค่ะ....ซึ่งในกลุ่มพยาบาลหาไม่พบ...เลยต้องคบเพื่อนชายนอกวิทยาลัยไว้หลายๆคน...
  • ดีจังที่น้องหว้าก็เคยได้บรรยากาศการรอคอยนี้เหมือนกัน
ดีจังค่ะพี่ติ๋ว กฤษณา สำเร็จ  โชคดีได้แอบตามมาดูด้วย.. มาช้าไปหน่อย..แต่อยากดูตอนต่อไปมากๆ เลย...ลึกลับดี ^ ^

พี่ติ๋วขา

ถ้าไปบ้านแม่กุ้งอีกครั้งจะไปค้นรูปเก่า ๆ สมัยเป็นพยาบาลมาให้ดู  คงเจอรูปพี่ติ๋วสักรูปเป็นแน่แท้

เตรียมหัวเราะก่อน

อิอิอิ

  • ไม่อยากจะคุยเลย ว่าไปนั่งแก่วรอสาวมาแล้ว .....อิ อิ ไม่บอกหรอกว่ารอเก้อ.....
  • ถ้าไม่ได้คุณติ๋ว งานนี้ ไม่ได้รู้นอกรู้ใน พยาบาลกาชาดแน่เลย   ขอบอก
  • เอาอีก ....เอาอีก เพราะเมื่อก่อนไม่เคยได้เข้าไปดู คราวนี้มีคนพาทัวร์แล้ว....อยากดูจังเลย
น้องตุ๋ย...กมลวัลย์ ...คอยนะคะเดี๋ยวเย็นนี้จะเล่าต่อค่ะ รับรองตอนสุดท้ายยิ่งสนุกสุดขอบ...อิ..อิ..
น้องอึ่งอ๊อบ...หามาให้ได้นะ ถ้าได้มาไม่สวยน่ะ..ไม่ใช่ตัวจริงนะ...ขอบอก

P Mitochondria พ่อดอกมะลิ เพื่อนรัก

  • ถึงญี่ปุ่นแล้วหรือคะ  เป็นอย่างไรบ้างคะการเดินทาง...คงเรียบร้อยดี   ถึงกี่โมงคะเนี่ย  พักที่เก่าหรือเปล่า  เดินดูที่เดิมๆที่เคยพาเพื่อนไปเดินเล่นบ้างหรือยัง
  • ...พยาบาลจุฬาฯคนไหน  ใครกันหนอปล่อยให้เพื่อนหมูอ้วนของฉันคอยเก้อ...คงไม่ได้ชื่อกฤษณานะ...แม่สาวคนนั้นใจร้ายจังเลย
  • ดีใจค่ะที่เดินทางถึงโดยสวัสดิภาพค่ะ

 
  • เครื่องออกจากสุวรรณภูมิตอน 4 ทุ่มครึ่งครับ เขามีเสริฟน้ำชากาแฟ แล้วตบท้ายด้วยสะเต๊กเนื้อวัวตอนเที่ยงคืน แถมเปิด Mr.Bean ไว้แก้มอาหารอีกตอนหนึ่ง เป็นตอนที่ชื่อว่า TEE OFF สนุกดีครับ ดูเมื่อไรก็อดขำไม่ได้ กินเสร็จก็เสียบหูฟัง ฟังเพลงบรรเลงเย็นๆ พยายามข่มตาให้หลับ แต่ก็ไม่หลับสักที กว่าจะไปหลับได้ก็เกือบตีสองแล้ว ตื่นขึ้นมาตอนตีสี่ อ้าวใกล้ถึงแล้วนี่ ก็เลยปรับเวลาให้เร็วขึ้นอีก 2 ชั่วโมงเป็นเวลาของที่ญี่ปุ่น
  • ถึงนาริตะ อุณหภูมิสัก 19 องศาครับ กำลังสบาย เข้ามาในเมืองอากาศอุ่นขึ้น พอถึงที่แล็บ เข้าไปในตัวอาคาร เหงื่อโซกเลย เห็นน้องเขาบอกว่าอาทิตย์นี้อากาศเย็นลงแล้ว ถ้ามาอาทิตย์ก่อนสงสัย คงสุกแบบหนังกรอบเป็นหมูหันแน่เลย
  • วันนี้ วุ่นวายอยู่กับการเตรียมของที่จะใช้ทำแล็บครับ คงเริ่มได้วันพรุ่งนี้
  • ช่วงนี้เด็กๆ ที่นี่เหลืออยู่คนเดียว คนอื่นๆ ไปเสนอผลงานที่ต่างประเทศกันหมด กว่าจะกลับกันก็วันที่ 12 โน่นครับ
  • ไม่อยากจะบอกเลยว่า มาถึงโตเกียวปุ๊บ ก็ให้รู้สึกเหงาปั๊บ เป็นยังไงไม่รู้ ไม่ค่อยคุ้นเคยกับการเดินไปไหนมาไหนคนเดียว......

พี่ไมโต

อยากไปส่งผ่านโทรศัพท์แบบจะขาดใจ

แต่คิดว่าอื่นใดคงไม่เท่าใจที่แอบส่งไปล้ว

รู้ว่าพี่ถึงแบบสบาย ๆ

ก็แอบดีใจ (ไม่ให้ออกนอกหน้า)

กลัวคนว่า กลัวคนอิจฉา

อิอิอิ

ต่อไปงานคงหนัก แต่ถ้าถึงเวลาพัก ก็คิดถึงกันบ้างนะจ๊ะ

  • จริงๆแล้ว กริ๊งกร๊างมาได้เลยครับ ถ้ามี bat ผมไม่เคยขัดครับ เพียงแต่คนแถวนี้จะรู้ว่า หาก bat หมดที่บ้านล่ะก็ โทรเท่าไหร่ก็ไม่ติดครับ
  • ตอนนี้ได้รับความอนุเคราะห์จากคุณเมตตา ให้เสริมแรงไฟเข้าเครื่องโทรศัพท์แล้วครับ แต่บังเอิญต้องเดินทางเสียก่อน
  • ถ้าอ่านข้ามบรรทัดบ้าง ก็จะรู้ว่าคุณอึ่งอ๊อบ ดีใจจัง ที่ผมไปญี่ปุ่นได้สักที.....อิ อิ
  • งานหนัก ไม่เป็นไรครับ มีแรงเสมอ
  • ระลึกถึง เพื่อนๆ เสมอครับ เพียงแต่อาจไม่ค่อยได้แวะเข้ามาทักทายกัน แต่มาอยู่ที่นี่ คาดว่าคงมีเวลามากขึ้นครับ

 

พ่อเพื่อนหมูอ้วน

  • ถึงที่พักโดยสวัสดิภาพแล้วก็ดีใจด้วยค่ะ....
  • จริงๆแล้ววันนี้ตอนเลิกงานกะว่าจะเข้ามาคุยกับเพื่อนหมูอ้วนทันที...แต่ปรากฏว่า อ.หมอสมบูรณ์มาดักคอชวนคุยเรื่องงาน....เลยนั่งคุยกันจน6โมงเย็น..หมดเวลา..  เลยต้องกลับบ้านก่อน(มีข่าวดีของท่านจะแอบบอกเพื่อนด้วย..แต่เอาไว้ชัวร์ๆก่อนละกัน....  แล้วจะเล่าให้ฟัง)
  • ถ้าเร็วขึ้นอีกสองชั่วโมงตอนนี้ก็เกือบห้าทุ่มแล้วเหรอคะ...คุณง่วงหรือยังเนี่ย....ถ้าเหงาก็แวะมาคุยกับเพื่อนๆ บ่อยๆได้ค่ะ...
  • จะอยู่เป็นเพื่อนคุณเสมอค่ะ
P Miss somporn poungpratoom น้องอึ่งอ๊อบ
  • ไม่ต้องมาอ้างคนอื่นเลย...ตัวเองนั่นแหละ  นับวันเวลาของใครบางคนอยู่....รอจะคุยด้วย  มิต้องเกรงใจพี่ค่ะ  คุยซะให้หายคิดถึงเลย   พี่จะแอบฟัง   ไม่ฟ้องใคร(เหมือนบางคน)หรอก....อิ...อิ....

อ่านแล้วนึกถึงความหลังครั้งเป็นนักศึกษา..ไม่อยากจะนับนิ้วเลยค่ะ..มันเกินนิ้วทุกนิ้วที่มีอยู่ในตัวแล้ว...ฮ่าๆ

จุ๊ๆๆๆ....อย่านับเสียงดังคุณสร้อย..เดี๋ยวเขาจับเราได้

อรุณสวัสดิ์ครับ แม่ไม้ดำหอม

  • เมื่อคืนหลับไปตอน 5 ทุ่มครับ หลังจาก เม้าท์กับพวกเด็กๆ
  • หยิบจับเอกสารเก่าๆ ที่จดบันทึกออกมาดูหลังจากไม่ได้จับมาเลย 1 ปีเต็ม ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า จำอะไรไม่ได้ เหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน นั่งอ่านรื้อฟื้นอยู่นานครับ วันนี้จะได้ลองทำงานต่อจากคราวที่แล้ว.....นี่ก็เป็นเครื่องบ่งบอกวัยได้อีกแล้วแล้วใช่ไหม สงสัยต้องหาใบแปะก๊วยมาเคี้ยวเล่นซะละมั้ง
  • ฝากความระลึกถึงอาจารย์สมบูรณ์ด้วยครับ ท่านมักอุดมไปด้วยข่าวดีเสมอ สมกับความสามารถของท่าน ข่าวดีของอาจารย์สมบูรณ์มักมากับงานเสมอ ใช่ไหมครับ คุณติ๊ว
  • น่าเสียดายที่ไม่ได้เจออาจารย์สมบูรณ์ตัวเป็นๆอีก เพราะหนีมาอยู่ที่นี่ก่อน เห็นว่าอาจารย์สมบูรณ์จะไปสงขลาเดือนตุลานี้ งานนี้สาวๆ มอ น่าจะได้เวลากรี๊ดกร๊าดบ้าง เพราะปล่อยให้สาวๆ มข กรี๊ดกร๊าดกันมานานแล้ว
  • คุณอึ่งอ๊อบ เธออยากคุย แต่ให้เธอคุย เธอก็ไม่ค่อยคุย คอยบิดตัวไปมา

อรุณสวัสดิ์ค่ะ พ่อดอกมะลิ

  • ตื่นเช้าเหมือนกันนะคะ....หลับสบายไหมคะ
  • งานเก่าๆนั้นไม่ยากหรอกค่ะ...ค่อยๆนำกลับมาอ่าน  ทบทวน..ไม่นานเราก็จะจำมันได้   สบายมากอยู่แล้วค่ะ...วัยอย่างเราอาจจะลืมบ้างบางเรื่องแต่เราใช้สมองอยู่บ่อยๆ   ไม่นานนักก็จำได้หมดนั่นแหละ...เพื่อนฉันเก่งเสมอ   เดี๋ยวเธอก็วิ่งฉิว   จำได้หมด.....แม้แต่ความหลัง...
  • ส่วนฉันเองนั้น..ขี้ลืมมากๆ   มันดีค่ะหากเป็นเรื่องรกสมอง  แต่มันแย่หากเป็นของที่ต้องใช้แล้วจำไม่ได้ว่ามันอยู่ที่ไหน...เช่นแว่นตา ตบกระเป๋า..ตบหน้าอก(เพราะชอบแขวนไว้ที่คอเสื้อ)...ปรากฏว่า ใส่อยู่แล้ว..เฮ้อ.....
  • ใช่ค่ะ..ข่าวดีของ อ.สมบูรณ์ เรื่องงานค่ะ..ให้เห็นคำสั่งก่อนนะคะ.....
  • ทานอาหารเช้าหรือยัง
  • เมื่อคืนนอนหลับสบายครับ อาจจะเพราะเพลียมาทั้งวัน พอเจอกับที่นอนนิ่มๆ ผ้าห่มอุ่นๆ อากาศกำลังดี ก็เลยหลับยาวครับ นี่ถ้ามีหมอนข้างให้ด้วยล่ะก็ เรียกว่าครบสูตรเลยครับ เวลานอนทีไร มีความรู้สึกว่าอยากกอดหมอนข้าง ไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นกันบ้างหรือเปล่า......
  • เมื่อเช้าลุกขึ้นมาหุงข้าว แล้วครับ กะว่าจะทำแกงเขียวหวานกิน ป่านนี้ข้าวคงสุกแล้วละครับ แต่แกงเขียวหวานยังไม่เป็นสัปรด
  • อาการขี้ลืม ของผมหนักขึ้นเรื่อยๆ บางครั้งนึกขึ้นมาได้ว่าจะเอาของสักอย่าง แค่ชั่วเวลาเดินไป ก็ลืมแล้วล่ะว่าจะเอาอะไร ให้นึกก็นึกไม่ค่อยออกว่าจะเอาอะไร วิธีแก้ของผม คือต้องเดินกลับไปอยู่ที่เดิมครับ ถึงจะคิดออกว่าอยากได้อะไร เฮ้อ! รออยู่ครับ ว่าเมื่อไรจะลืมทางกลับบ้านตัวเองสักที....อิ อิ
  • คุณติ๋วตื่นเช้าจัง
พอคุณกลับจากญี่ปุ่น...สักพัก ฉันก็เริ่มตื่นสาย.....แต่พอคุณกลับมาญี่ปุ่นอีก ฉันก็ตื่นเช้าเองอีก...แปลกแฮะ...มันตื่นขึ้นมาเองคล้ายกับมีคนเคาะเรียก..."เฮ้ยๆ!...ตื่นๆ...ตื่นได้แล้ว สายแล้ว เดี๋ยวรถติด" เสียงมาจากแดนไกลน่ะ แต่ก็ได้ยินแฮะ
  • ที่จริงแล้ว มีคนเคาะเรียกให้คุณติ๋วตื่นจริงๆ แต่ไม่ใช่ผมหรอก น่าจะเป็นคนใกล้ๆคุณติ๋วนั่นแหละ แล้วเอาอะไรเคาะนั้น คุณติ๋วดูเองก็แล้วกัน ไม่กล้าบอก....สะ..หยอง.....

ก๊อกๆๆๆๆ...พ่อเพื่อนหมูอ้วน....

  • เอาหมอนข้างมาส่งค่ะ  เป็นของฝากจากสงขลาอีกที...ทั้งขาวทั้งนุ่มค่ะ  กอดอุ่น  สบาย  อิ...อิ....
  • อาหารเมื่อเช้านี้อร่อยไหมคะ  ทำไมเก่งจัง  ทำแกงเขียวหวานทานเองก็เป็นด้วย...วันนี้ฉันเลยทานขนมจีนแกงเขียวหวานเนื้อ...เป็นเพื่อนคุณด้วยเลย...อร้อยยย...อร่อยค่ะ
  • ใหม่ๆ ก็ยังอร่อยอยู่ครับ มื้อเช้าเป็นแกงเขียวหวานไก่ใส่หน่อไม้ กะไก่ชุบแป้งทอด แล้วก็แตงกวาอีกผล มื้อเที่ยงไม่ได้กิน เพราะหาเวลาว่างไม่ได้ ไปได้กินอีกทีตอนสองทุ่มบ้านเรา เมนูเดิมครับ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
  • เช้าวันนี้กับเมนูไข่เจียวทอด กะน้ำพริกเผากุ้ง แล้วก็แตงกวาอีกผล เที่ยงไม่ได้กิน นี่ก็ผ่านเที่ยงมาแล้ว เย็นนี้ก็แกงเขียวหวานไก่หม้อเดิม กะกุนเชียงก็แล้วกัน
  • สนใจมากินด้วยกันมั้ยล่ะ
  • อยากได้หมอนข้างที่คุณกฤษณาส่งมาจัง
  • วันนี้แม่ไม้ดำหอมได้ดมยาตัดอะไรไปบ้างครับ ท่าทางจะเน้นการตัดมากกว่าการต่อนะ.....

 

พ่อดอกมะลิ เพื่อนฉัน

  • คุณนี่สุดยอดเลยค่ะ...เป็นคนรักจริง  ไม่เบื่อแม้แต่น้ำพริกถ้วยเก่าหรือแกงเขียวหวานหม้อเก่า...หาได้ยากนักในบรรดาผู้ชาย....
  • ฉันน่ะอยากทานด้วย...ส่งตั๋วเครื่องบินมาเร็ว  ฉันจะบินไปทานด้วยเดี๋ยวนี้แหละ...อิ...อิ....ท่าทางจะอร่อย....
  • แหม...ถามถึงงาน....  ราวกับตาเห็นแน่ะ...วันนี้ยังไม่ทันได้ผ่าตัดเลย  แค่ดมยาสลบ  ความดันเลือดก็กระฉูด....จนหัวใจขาดเลือด  ต้องงดผ่าตัด...(คนไข้)เกือบไม่รอด  ดีว่าเกิดก่อนการผ่าตัด ช่วยดูแลกันง่าย  เลยงดผ่าไปก่อน...แต่ทีมดมยาสลบ...(ช่วย)เกือบตาย...ดีใจที่คนไข้ปลอดภัยค่ะ...ส่งไปดูแลต่อที่ ICU...เรื่องนี้เอาไปเปิดบันทึกได้อีกหนึ่ง...ตื่นเต้นชะมัดเลยค่ะ

แม่ไม้ดำหอม เพื่อนเกลอ

  • ไม่ใช่ไม่เบื่อนะครับ รอจนจะกลับซิครับ เอียนจนไม่อยากกลืนเลย ตอนถึงเวลานั้นเข้าใจลึกซึ้งกับคำว่า กินกันตาย ว่าเป็นยังไง
  • เกิดมาเป็นคนกินอะไรง่าย ก็อย่างนี้แหละ กินได้แต่ของเดิมๆ เปลี่ยนอย่างเดียว คือ เปลี่ยนคนทำ จากที่เดิมมีคนทำให้กิน เปลี่ยนมาเป็นต้องจับตะหลิว หิ้วกะทะ ยืนเท้าสะเอว ทำกับข้าวเอง
  • เดี๋ยวนี้พัฒนารสชาด เอ้ย พัฒนาลิ้นแล้วครับ กินได้หมด ไม่ว่าจะทำอะไรออกมา หน้าตาจะเป็นสัปรดหรือไม่ใช่สัปรด ผมสามารถซัดได้หมด ขอให้เป็นอาหารไทยรสชาดจัดๆสักหน่อย แล้วมีผักน้อยๆ เป็นพอ
  • น่าตื่นเต้นชะมัดเลย งานคุณติ๋วนี้ท่าทางน่าจะศักดิ์สิทธิ์ไม่เบา (เอาเขียนยังไงหว่า ชักสะกดไม่ถูกแล้ว) ต่อไปใครจะไปผ่าตัดที่ขอนแก่น โปรดบนเจ้าที่ก่อนครับ แถวนั้นเจ้าที่แรง จะได้ผ่าตัดอย่างราบรื่น ไม่งั้น.....ตัวใครตัวมัน....ขอบอก

 

ขอโทษทีนะเพื่อนรัก....  ที่เข้ามาตอบช้า

  • เมื่อวานสติสตังค์ไม่อยู่กับตัว...เพราะมัวแต่เดินตามหากล้องถ่ายรูปเก่าแก่ที่ใช้อยู่...เอามาถ่ายรูปหัวใจคุณยายคนนั้นนั่นแหละแล้วมันก็หายไป...ในห้องผ่าตัด...ตามหามันจนไม่มีสมาธิ   เสียดายภาพที่เพิ่งถ่ายรูปคลื่นหัวใจที่ขาดเลือด..สดๆ....แล้วก็มามีอันจากไปสดๆเหมือนกัน...เฮ้อ......เขียนบันทึกนี้คงไม่มีภาพ...เศร้าจัง!ค่ะ....ฮือๆๆๆๆๆ.....ทำไมต้องจากของรักด้วย

เออ...แต่น่าแปลกดีนะคะ...ฉันจำได้ว่าตอบcommentคุณทุกวัน..... แต่ทำไมไม่มี comment ของฉันที่ตอบคุณนะ...2 บันทึกแล้วนะคะ

  • สงสัยผีจะหลอกไง  ก็เห็นว่าแถวนั้นผีดุไม่ใช่เหรอ
  • สงสัยพระเจ้าคงอยากให้คุณติ๋วได้กล้องใหม่แล้วกระมัง ถึงอำนวยพรให้คุณติ๋วหาไม่เจอ
  • รู้สึกอย่างไรบ้างครับ ตอนที่ขาดเครื่องมือทำมาหากิน ทีนี้คุณติ๋วบรรยายยังไงก็ไม่เห็นภาพเสียแล้ว.....ฮือ ฮือ
  • นี่ถ้าตามเจ้ากล้องตัวเก่าเจอ ผมคงกินข้าวไม่ได้แน่เลย เพราะเจ้ารูปหัวใจที่กำลังขาดเลือด มันคงเต้นตุ๊บ ตุ๊บ พร้อมกับร้องโอยๆ.....ขอเลือดหน่อย....ขอเลือดหน่อย.....กำลังขาดเลือด

 

พ่อเพื่อนยาก

  • สงสัยจะจริงค่ะ...ไม่เชื่ออย่าลบหลู่....
  • ตอนให้คุณยายนอนคอยนั้นมีการปรับเตียงไปมาจนน่ากลัว...ฉันต้องถามว่าคุณยายยังสบายดีหรือเปล่า  คุณยายบอกว่าปวดหลัง  อาจารย์ที่อยู่ด้วยบอกว่างั้นเดี๋ยวให้คุณยาย "นอนหลับแซบ"เลย...ฉันยังแอบคิดในใจแวบนึงว่า..อุย..นอนแซบไม่ดีแน่ๆ....
  • คุณยายคงไม่อยากให้ฉันเอา"หัวใจขาดเลือด"ของคุณยาย ให้ใครดู เพราะไม่ได้ขออนุญาตคุณยาย...ตอนนี้คุณยายดีขึ้นแล้วค่ะ
  • กล้องตัวนี้สมาชิกที่บ้านอยากให้เปลี่ยนนานแล้ว  โดยเฉพาะพี่การ์ตูน...เธอเรียกมันว่า"กล้องเน่า"...แต่ฉันก็ยังดื้อใช้อยู่....ก็ของรักเน๊อะ
  • อย่างว่าค่ะ....อึดอัด...เวลาไม่มีเครื่องมือหากิน...เมื่อวานเห็นฝรั่งไร้เม็ด  นึกถึงอดีตตอนปีนไปขโมยฝรั่งไร้เม็ดของคุณยายข้างบ้าน  แล้วคุณยายตะโกนว่า "ใครมาขโมยฝรั่งกูวะ"...วิ่งหนีกันตับแลบ.... (อดแสบให้เห็นอีกไม่ได้..อิ...อิ...)
  •  อยากเขียนบันทึก  เลยอดเห็นถาพ....สงสัยต้องได้ไปดูกล้องใหม่อีกแน่ๆ...ฮือๆๆๆ...เอาเล็กๆก็พอ  แค่พอใช้(ดีมากไปเดี๋ยวพี่การ์ตูนแย่งใช้อีก..)...มีข้อแนะนำไหมคะ

แม่ไม้ดำหอม

  • ตกลงมีข่าวดีหรือเปล่า .....ก็เจอกล้องตัวเก่าแล้วนะสิ
  • หรือว่ามีข่าวดีอีกเรื่อง .....ก็ไปดูกล้องใหม่แล้วไง
  • ช่วงนี้งานยุ่งๆ อยู่ อาจหายหน้าไปบ้างเป็นระยะๆ นะครับ
อ้าว ตกลงกล้องหายเหรอพี่ โถๆๆ หาทั่วหรือยัง สงสัยมีคนจิ๊กไปมั้งเนี่ย หรือลืมไว้ในท้องคนไข้หรือเปล่า 555 แอบขำตอนที่พี่เราทุกข์ เดี๋ยวทำโทษตัวเอง เอาหัวโขกข้างฝาหนึ่งที

เมื่อกี้คุยกับศิษย์พี่ใหญ่สองสามนาน ได้ยินเสียงจามสักสองเช้ย แล้วก็เสียงขึ้นจมูกเล็กน้อย กับเสียงซื้ดน้ำมูก เป็นลักษณะแพ้อากาศมากกว่าหวัดจริงๆ นะ อาจารย์บอกไม่มีไข้ ไม่ได้เจ็บคอ น้ำมูกไหลอย่างเดียว เมื่อคืนนอนตั้งตีหนึ่งเศษ เมื่อเช้าตื่นตีห้ากว่าเพราะมีงานเช้า อย่างนี้จะหายป่วยได้ไงเนี่ย

ศิษย์น้องเล็กเลยถือวิสาสะเพราะความเป็นห่วง ไล่ให้กลับไปนอนที่บ้านได้แล้ว จะหกโมงเย็นวันอาทิตย์แล้วยังอยู่ที่คณะอีกแน่ะ ศิษย์น้องก็เหมือนจะเป็นไข้ ตาร้อนผ่าวเพราะไปข้างนอกแล้วร้อนจัดวันนี้ เลยโดนศิษย์พี่ใหญ่ไล่ให้ไปนอนเหมือนกัน 555 คนป่วยสั่งคนเกือบป่วย สั่งกันไปสั่งกันมา น้องเล็กดื้อไม่ยอมนอนเลยมานั่งเขียนคอมเม้นท์อยู่นี่ไง ^ ^

สรุปแล้ว ศิษย์พี่ศิษย์น้องเป็นเหมือนกันโม๊ดดด... 55555 ไม่ยอมพักกันเลย สู้เราไม่ได้ แตกเหล่าแตกกอ วันนี้มีแต่กินกะนอนกะ gotoknow โฮ่ๆๆๆๆ

พี่ติ๋วกล้องหายหรือคะ ว้า... 

แต่ถ้ามองในแง่ดี เขาเรียกว่าคนกำลังจะได้ของใหม่ไง ^ ^ 

พ่อซากุระ...

  • ฉันมีข่าวดีคือจะได้กล้องตัวใหม่ค่ะ...ท่าทางคงไม่ได้กลับคืนมา...รอให้ครบ 7 วันก่อน  เผื่อคนที่เอาไปครบวันเข้าห้องผ่าตัด  อาจจะเปลี่ยนใจเอามาคืน...เพราะทั้งเก่า  ทั้ง mem. น้อย..ซูมก็ได้จิ๊ดเดียว...
  • ...ของโบๆ...ต้องอยู่กับคนโบๆ..นิ
  • เรื่อง"หายหน้าไปบ้าง"...ไม่เป็นไรค่ะ  งานสำคัญกว่า..เหนื่อยหรือเหงาแล้วค่อยแวะมาก้ได้...ฉันจะคอยแวะเวียนมา และคอยเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
  • ขอบคุณเพื่อนยาก
P น้องเล็กแก้มยุ้ย
  • ศิษย์พี่ใหญ่ดื้อมากๆ  เหมือนเดิม...ให้พักผ่อนมากๆก็ไม่เชื่อ...สงสัยอยากให้จับมาดมยาผ่าตัดเอาเยื่อบุบวมๆในจมูกออกให้มั้ง...(น้องเล็กบอกไปเลยว่า...พี่จะจับดมยาสลบซะนี่...ดื้อนัก)
  • น้องเล็กก็เหมือนกัน..วันนี้อย่าลืมไปหาหมอ  เอายามาทานต่อนะจ๊ะ..จะได้หายซะที
P น้องรอง
  • สองคนนั้น 
    P  P ชอบชวนกันคุย...กิน...แล้วก็เที่ยวจ้ะ  เราต้องช่วยกันปรามๆไว้บ้าง  ไม่งั้นต่างคนต่างเป็นห่วงกัน  แต่ก็พากันนอนดึกๆ..
  • ........กล้องนั้น...มันของนอกกาย...เขาไม่ให้ยึดติดน่ะจ้ะ...หายก็หายเน๊อะ....ทำใจ
  • ไปเอ็กซเรย์ดูในท้องคุณยายหรือยัง เผื่อคุณยายพกกลับบ้านไปเป็นของฝากจากพยาบาลวิสัญญีอย่างที่หนูซูซานว่าไว้
  • อายุกันปูนนี้แล้ว ลืมของบ้างก็เป็นเรื่องปกติใช่ไหมครับ....อิ อิ

 

คุณยายบอกว่า...ลำพังตัวคุณยายวันนั้นน่ะ...ยังเอาชีวิตเกือบไม่รอดเลย...หัวใจกำลังจะวาย   คงไม่มีแรงกินกล้องเข้าไปหรอกหลาน   ถ้ายังไงช่วยยายให้ปลอดภัยก็บุญโขแล้วจ้ะ...อยู่ที่ว่าฉันจะอ้อนคุณยายคนนั้นให้บอกหวยน่ะค่ะ...แต่ป่านนี้คงหายกลับบ้านไปแล้วละมั้ง
  • ถ้าได้มาเป็นเลขเด็ดๆ ล่ะก้อ อย่าลืมบอกกันด้วยนะ
  • แต่เอ .....แล้วแถวนี้เขาซื้อเลขเด็ดกันแถวไหนหว่า
  • ดีจังเลย คุณยายมานอนให้รื้อเครื่องในเล่น ไม่กี่วันก็กลับไปตะบันหมากเคี้ยวเล่นได้แล้ว คุณติ๋วและทีมงานสุดยอดจริงๆ .....ว่าแต่ว่าไม่มีของแถมแน่นะ....

 

 

อะไรกัน

ไม่ได้แวะมาหน่อยเดียวมีเลขเด็ดจะไม่บอกกันซะแล้ว

ไม่ได้การ ต้องเข้ามาเช็คบ่อย ๆ

พ่อดอกมะลิ

  • ถ้าได้เลขเด็ดก็ดีเน๊อะ...จะได้มีตังค์ไปซ่อมกล้อง...ไม่ต้องกินแต่ข้าวไข่เจียว...น่าสงสาร....
  • เขาบอกว่าวันนี้คนไข้บอกเลขด้วยหละว่า....(อุ๊ย!ตาย...ใครดูดเสียง)  ลองใหม่ซิ....เสียงไม่ออก
  • เอ้า....เดี๋ยวฉันจะไปบอกคุณในฝัน....อย่าลืมฝันถึงฉันล่ะ   ไม่งั้นไม่ได้เลขเด็ดด้วย....อิ...อิ....
  • ....แหม.....เพลงจาก piano solo "น้ำเซาะทราย"มาพอดี...เพราะจริง...ฟังด้วยกันไหมคะ

น้ออึ่งอ๊อบ จ๋า

  • เดี๋ยวพี่ติ๋วจะแวะไปบอกในฝันนะคะ...แต่ต้องตกลงเวลากับพี่ไมโตซะก่อน...ไม่งั้นพี่จัดคิวไม่ถูกจ้ะ

แม่ไม้ดำหอม

  • เลขเด็ดน่ะ ฉันไม่ค่อยสนใจสักเท่าไหร่แล้ว ยิ่งพอแม่บอกว่าได้ยินเสียงเพลงน้ำเซาะทรายด้วยแล้ว ฉันสนใจเพลงซะมากกว่า
  • ฝีมือเปียโนเพลงนี้ ฉันว่าไม่มีใครเกินจำรัส  เศวตาภรณ์ ไม่ว่าจะเดี่ยวเปียโน หรือจะมีเสียงร้องร่วมด้วยก็ตาม ฉันก็ยังอดประทับใจเสียงของจำรัสไม่ได้
  • ถ้าจะเป็นเพลงบรรเลงของจำรัสแล้ว ฉันนึกถึงชุด ในห้วงคำนึง ที่รวมเพลง น้ำเซาะทราย นกเจ้าโผบิน และอีกหลายเพลง ที่ยังประทับตราตรึงในใจไม่เคยลืม
  • แม่งัดเพลงมาได้เด็ดขาดจริงๆ

พ่อดอกมะลิ

  • เพลงของจำรัส  เศวตาภรณ์ ..เป็นอะไรที่ฉันชอบมากๆ...เอาไว้มีโอกาสฉันอยากให้คุณร้องให้ฟังบ้าง   คงไพเราะน่าดู
  • เวลาฉันนั่งทำงานคนเดียว....ฉันชอบเปิดเพลงเย็นๆเป็นเพื่อน   สักพักหนึ่ง...  พอสมาธิฉันได้ที่....ฉันก็ไม่ได้ยินเพลง  มันหายไปตอนไหนก็ไม่รู้....พอนึกได้....อ้าว..ไปไม่รู้กี่เพลงแล้ว  บางคราวเพลงที่ตั้งใจฟังเลยไปซะแล้ว...
  • หลายๆเพลงที่ฉันชอบ   ...ฉันจะแอบซ้อมร้องไว้ก่อน  เผื่อเจอพ่อ  ฉันจะร้องให้ฟังนะจ๊ะ
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท