ถึงคนของหัวใจ

คุณครับวันนี้ผมคิดถึงคุณมากยิ่งกว่าทุกวัน ยิ่งยามที่ล่องน้ำโขงด้วยเรือลำน้อย ผ่านกระแสธารเชี่ยวกรากแห่ง "แก้งใหย่"

เราล่องเรือกันตั้งแต่เช้า หมอกยังคงเคล้าคลอทิวเขา เราชมแก่งหิน เกลียวคลื่น หาดทราย และป่าไม้สองฟากฝั่งน้ำโขง ที่กำลังเปลี่ยนสี มีสีแสด สีแดง ของไม้เต็งรัง สีเหลืองของกอไผ่   แซมด้วยสีม่วงเหงาๆของดอกเครือออน

ถ้าคุณยังคงเก็บวันคืนแห่งความทรงจำที่เราเคยไปชมป่าเปลี่ยนสีบนเส้นทางสะเมิงได้ นั่นแหละครับ วันนี้ผมได้ชมป่าเปลี่ยนสีอีกครั้ง ต่างกันแต่วันนี้เป็นป่าริมน้ำโขง แต่ผมยังมีคุณเคียงข้างไปในหัวใจ

พลันผมก็เห็นแก่งใหญ่อยู่เบื้องหน้า "กระแสน้ำหมุนวนอย่างบ้าคลั่ง ระลอกเกลียวคลื่นฟุ้งกระจาย บัดเดี๋ยวเห็นก้อนหินอยู่เบื้องซ้าย บัดเดี๋ยวเห็นทางเบื้องขวา เรือของเราโยนตัวแล้วกระแทกลงบนเกลียวคลื่นอย่างต่อเนื่องรุนแรง" ผมฝืนตัวเกร็งมือจับกราบเรือแน่น

ท่ามกลางความคุ้มคลั่งเชี่ยวกรากของสายน้ำ เสียงกึกก้องของเครื่องยนต์เรือ "ผมกลับพบความสงบนิ่งในจิต รู้สึกปล่อยวางปลอดโปร่ง เจือด้วยความปิติ" "และวูบหนึ่งผมก็คิดถึงคุณ คิดถึงเป็นบทเพลงนี้ครับ"

หากไม่มีพรุ่งนี้

อาจจะมีซักครั้ง...นั่งมองฟ้า...แล้วนึกถึงวันเวลาที่เราปล่อยไป

พึ่งฉุกใจ...คิดทบทวน

สิ่งที่เคยคุ้น...เหมือนไม่เคยสำคัญ...ขาดหายไปพลันจะทำอย่างไร

กี่ทีที่เลอะเลือน...ทำลายจิตใจกันจนนึกหวั่น

หากว่าวันนี้...เหลือเพียงวันสุดท้าย...รักแค่ไหนได้ทันบอกเธอหรือยัง

เพิ่งได้ซึ้งถึงความผูกพัน...ว่าส่วนลึกรักกันแค่ไหน

เวลาผ่านไป...กลับลืมว่าสำคัญ

ผมคิดถึงคุณเป็นบทเพลงนี้จริงๆครับ

ขอให้ผมได้คิดถึงคุณนะครับ