ดีจริงๆครับ หลายคนไม่อยากดูผู้ป่วย Palliative  เพราะคิดว่าจะมีแต่เรื่องเศร้า ต้องมีแต่การร้องไห้ฟูมฟาย เหมือนกับในหนัง(ผู้กำกับนิยายน้ำเน่ามักอ้างว่าที่ยังน้ำเน่าอยู่อย่างนี้เพราะสังคมเป็นไทยเป็นอย่างนี้ และคนดูก็ชอบ) ตอนจบของหนังเรื่องนี้นางเอกของเราน่าจะhappy ending(แต่อาจปวดนิดหน่อย) แต่ผมยังกังวลอยู่เล็กน้อยว่าพระเอกของเราจะอยู่อย่างไร ภายหลังคนรักที่อยู่ด้วยกันมาหลายปี ต้องจากไป

สวัสดีค่ะ

 เข้ามาอนุโมทนากับการตั้งใจ ดูแลผู้ป่วยอย่างจริงใจ มีการฝึกจิต ฝึกสมาธิ ที่น้อยคน จะทุ่มเททำได้ ขอให้ทุกสิ่งที่หมอตั้งใจ จงสำเร็จไปตามปรารถนาทุกประการไปค่ะ

สวัสดีครับ นนท์ การสูญเสียที่กำลังจะเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ต้องเกิดขึ้นแน่ๆ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง บทจบคงต้องเป็นการจากลา เราช่วยเหลืออย่างเต็มที่ได้ แต่ผู้ป่วยและครอบครัวกำลังเตรียมตัวอย่างช้าๆ การเยียวยาต้องใช้เวลา มีบางคนเคยบอกว่า " Grief is never really end"

ถึงเสียใจแต่ภาพที่ดีเหล่านี้จะยังคงติดอยู่ในใจของทุกคนตลอดไป

 คุณ ตันติราพันธ์ ขอบคุณที่ให้กำลังใจครับ

สวัสดีค่ะ

• รู้สึกดีไปด้วยค่ะ
• ทำให้เห็นมุมมองใหม่สำหรับผู้ดูแล palliative
• บ่อยครั้งเราจะมุ่งแต่ใช้การรักษาทางยาดูแลผู้ป่วย ในขณะที่จริงๆผู้ป่วยโหยหาการดูแลทางใจ
• เป็นเพราะเราเองไปกลัวว่าการบอกความจริงจะทำให้ผู้ป่วยอาการทรุดลงเพราะหมดกำลังใจ
• เรื่องที่หมอเล่าทำให้สัมผัสได้ว่าแท้จริงอาการผู้ป่วยที่ดูมากนั้น เกิดจากการอยากหนีความจริงที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเอง
• การไม่พร้อมที่จะรับมือกับอนาคต
• และไขว่คว้าความสุขที่น่าจะมีอยู่รอบตัวแล้วมองไม่เห็นเพราะความอยากหนีความจริงมาบดบัง
• แต่การช่วยดึงคนป่วยกลับมาให้รับรู้ความจริงของเรา ก็ต้องฝึกทักษะในการเพื่อไม่ให้เกิดสิ่งที่เราเองกลัว
• เขียนเล่าบ่อยๆนะหมอนะ เพื่อให้คนอื่นๆได้ร่วมเรียนรู้
• นี่แหละจุดเด่นและเสน่ห์ของหมอเวชศาสตร์ครอบครัว

อ่านแล้วชื่นใจจังค่ะคุณหมอ ทำให้นึกถึงคุณหมอวิชัยที่ รพ ภูมิพล ที่ดูแลคุณแม่ก่อนเสียด้วยโรคมะเร็งในเม็ดเลือดขาว วันหนึ่งคุณหมอเข้ามาเยี่ยมและบอกแม่ว่า "เมื่อเช้าผมไปทำบุญที่วัดลาดพร้าวมา ผมขอยกผลบุญให้คุณป้าทั้งหมดเลยนะครับ" ได้คุณหมอดูแลดี ๆ แสดงออกว่าเห็นอกเห็นใจคนไข้ ญาติผู้ป่วยก็รู้สึกดีขึ้นเยอะค่ะ 

ขอบคุณอาจารย์หมอเจ้และ พี่อักษร ครับ

ผมถามคนไข้ว่า มีอะไรอยากจะบอกลุงมั๊ย

คนไข้เงียบไปพักนึง ก่อนพูดเบาๆ เขาก็รู้ว่าฉันคิดยังไง

ผมชอบถามคนไข้หรือชวนคนไข้ให้ชมผู้ดูแล แต่สำหรับคนที่ไม่ค่อยพูด มันไม่ง่ายนะครับ แต่สายตามันบอก

คู่นี้ งดงามมากครับ

อีกนิดครับ

อ่านแล้วคิดถึง คุณตาลอบ คนเชียงคาน

ดูเหมือนกันครับอาจารย์ ถึงแม้จะเป็นปีก็ยังประทับใจครับ

สวัสดีค่ะพี่หมอ.....เป็นหมอนี่มันเปนยากจังเลยน่ะค่ะ

ตอนนี้หนูท้อมากค่ะ เรียนแพทย์ปี 5แล้ว

เครียด ...มากกก.ค่ะ..เคยร้องไห้ด้วย...

......

เป็นหมอเป็นยากจริงๆ

วันนึงหนูท้อใจ แต่ได้รับกะลังใจจากผู้ป่วยนี่แหละค่ะ

เค้าบอกว่า หมอผมดีใจจังจะได้กลับบ้านแล้ว

แล้วหนูก้ได้ ของขวัญจากคนไข้ด้วยค่ะ

ปลื้มเรย

วันนี้ก้เรยหายเครียดไปในตัว

.............

วันนี้หนูได้เข้าใจความรู้สึกของคนเป็นแพทย์แล้ว.....

ยินดีกับน้องเอื้อมที่พบความจริงในการทำงาน

มีความสุขกับสิ่งที่เราทำ-ทำงานเพื่องาน-เสพสุขจากงาน-เรียนรู้จากงาน-เติบโตจากงาน เราจะมีสุขที่แท้จริง

• แวะมาทักทายคุณหมอโรจน์
• ด้วยความคิดถึงค่ะ
• เป็นกำลังใจให้กับการทำงานในทุกๆวันจ๊า

ขอบคุณอาจารย์หมอเจ๋ครับ

เพิ่งรับงานที่จะดูแลผู้ป่วย ระยะสุดท้าย อายุแค่ 19 ปี พอได้เข้าไปสัมผัสกับเขา รุ้สึกว่า หากย้อนเวลาได้ คนไข้คงมีอะไรตั้งหลายอย่างที่เขาอยากจะทำ เขาต้องการกำลังใจ ต้องการการดูแล ผู้ป่วยรับรู้ว่าความตายมารอเขาอยู่ แต่เราเพิ่งเห็นการทำใจก่อนตายจริงๆ *** ต้องขอบคุณ หมอนะค่ะที่มีเรื่องเล่าในมุมมองต่างๆ ที่ดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้าย ช่วยให้กำลังใจเขา..จะติดตามผลงานตลอดค่ะ

สวัสดีครับคุณปารชิชาติ ดีใจที่สนใจงานนี้ครับ.....สิ่งสำคัญที่สุดในการช่วยเหลือคนไข้ไม่ว่าจะระยะสุดท้ายหรือไม่...เริ่มที่ใจก่อนเสมอครับ