บันทึกจากมหาชีวาลัยอีสาน (ปฐมบทบันทึก) : สวนป่าพ่อครูบา..ผมรักบรรยากาศและทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นั่น.

มีพ่อครูบา...เป็นศูนย์รวมจิตใจของใครอีกหลายคน

ผมเกือบทำให้ “วันดี ๆ” ของชีวิตหล่นหายไปจากชีวิตเสียแล้ว เพียงเพราะภารกิจส่วนตัวและราชการบีบเร่งให้สัญจรอย่างเร่งรีบ จนเกือบไม่ได้ไปเยือนมิ่งมิตร “ชาวบล็อก” ที่บ้าน “พ่อครูบา” เสียแล้ว

ผมออกเดินทางอย่างเด็ดเดี่ยวโดยปล่อยวางภาระราชการไว้เบื้องหลัง มุ่งตรงออกจากมหาสารคามไปสู่สวนป่าของพ่อครูบาพร้อมรถยนต์คู่ชีวิต ไปทั้ง ๆ ที่ยังไม่ทราบแน่ชัดเลยว่า ใครและใครหอบความรักมาแบ่งปันความรักกันที่นั่นบ้าง ? กระนั้นก็ยังโชคดีบ้างที่ยังพอทราบข้อมูลคร่าว ๆ จาก อ.แป๋ว (paew) ที่กรุณาให้ข้อมูลสังเขปผ่านโทรศัพท์ที่อาภัพคลื่น..

ผมออกเดินทางจากมหาสารคามตอน 4 โมงเช้าและไปถึงที่นั่นราว ๆ เกือบเที่ยง....

ท่านอาจารย์อุทัย...เป็นคนแรกที่สัญจรออกมาต้อนรับและพาผมเดินลัดอ้อมไปชานครัวทักทายปราศรัยกับหลายท่านรวมถึงพ่อบ้านคนเก่งอย่างพี่สมนึก (สะ-มะ-นึ-กะ) ที่โชว์ฝีมือเป็นที่ประจักษ์อยู่ในครัวอย่างโดดเด่น จากนั้นก็เข้าสู่ตัวเรือนใหญ่ที่มีกลิ่นอายความอบอุ่นห่มคลุมอยู่อย่างละมุนละไม

ในห้องกว้าง มี อ.วันพิชิต (ย่ามแดง) และ อ.สิริ (ครูเสือ) นั่งประจำการอยู่ก่อนแล้ว และเราก็ทักทายความเป็นลูกอีสานด้วยกันอย่างสนิทแน่น ไม่นานนัก พี่แป๊ด รัตติยา ก็เข้ามาสมทบ โดยคุณย่ามแดงร้องทักพี่แป๊ดให้ทายว่า “ผมเป็นใคร..จำได้มั๊ย..จำได้มีรางวัลให้กอด..?” และชั่วครู่พี่อึ่งอ๊อบ (Miss somporn poungpratoom) ก็มาถึงอีกคนและยังมีการร้องแซวในทำเดียวกันคือ “ทายสิใครมา ทายถูกมีรางวัลให้กอด..?” ....ผมเป็นงง เป็นปลื้มและประหม่าอยู่อย่างลึกเร้น รวมถึงการมาเยือนของ “เจ้หนิง” ในเวลาอันไล่เลี่ยกัน

ต่อจากนั้นเราและเราก็พูดคุยกันหลายเรื่องและล้วนเป็นเรื่องที่ดูเหมือนจะเข้มข้น เครียด...อยู่ไม่น้อย เพราะเป็นเรื่องเกี่ยวกับการทำงาน โลกและชีวิตของสังคม

ถัดจากนั้นชั่วครูใหญ่ อ.แป๋ว (paew) อ.ขจิต ครูอ้อย สิริพร อ.เมตตา รวมถึง พ่อครูบา ก็กลับจากการไปเที่ยวท่องชมสวนป่าฯ สมทบด้วยเสียงแห่งความรักและมิตรภาพอันคึกครื้น

หลังมื้อเที่ยงอันอิ่มอร่อย ผู้มาเยือนหลายท่านทยอยเก็บสัมภาระข้าวของเพื่อเตรียมสัญจรกลับบ้าน และไม่ลืมวาระสำคัญแห่งชีวิตคือการ “รดน้ำดำหัว – ขอพร” จากพ่อครูบาและคู่ชีวิตของพ่อครูบาที่เรารักและเคารพประดุจญาติผู้ใหญ่ จากนั้นรับของฝากของต้อนจากเจ้าบ้านผู้แสนดีและเปี่ยมความเมตตาอย่างถ้วนหน้า...โอบกอดกันและกัน โบกไม้โบกมือ ส่งคำพรให้กันและกันสู่การเดินทางโดยสวัสดิภาพ