เช้าของวันที่  14  เมษายน -  ยังไม่ทันได้ดูละครจักร ๆ วงศ์ ๆ  กับลูกชายคนโต  ผมก็จำต้องออกเดินทางจากบ้านเกิดไปยังอำนาจเจริญอีกครั้ง  ซึ่งการเดินทางครั้งนี้ดูมีชีวิตขึ้นมาก  เพราะได้ “เจ้าแดนไท”  นั่งรถเป็นคู่หูไปเป็นเพื่อน...

   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ไม่รู้แกนึกอีท่าไหนจึงเปลี่ยนใจอยากไปหาแม่ที่อำนาจเจริญ ทั้ง ๆ ที่เมื่อวานเจ้าแดนไทก็เพิ่งปฏิเสธอย่างสิ้นเยื่อขาดใยไปแล้วหนหนึ่ง   พอกลับใจเปลี่ยนอารมณ์มามุมนี้  ผมเลยต้องทำหน้าที่เป็นพลขับพาไปเยือนอำนาจเจริญตามเจตนารมณ์อันแน่วแน่ของแก</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ตลอดเส้นทางเจ้าแดนไททำหน้าที่เพื่อนคู่หูผมอย่างไม่มีที่ติ…เด็กในวัย 3 ขวบเศษเล่นและคุยเป็นเพื่อนตลอดเส้นทาง   บางครั้งก็ช่วยบีบนวดตามแขน ขาและศีรษะเพื่อผ่อนคลายอาการง่วงเหงาหาวนอนในตัวผมได้อย่างดีเยี่ยม</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>ผมพยายามเหลือเกินที่จะบอกกล่าวให้เจ้าจุกแสนซนของผมได้นอนพักในรถ  เพราะกว่าจะเดินทางไปถึงยังต้องใช้เวลาอีกมากโข  ยิ่งระยะทางร่วม 200 กิโลเมตรภายใต้ความเร็วอันจำกัดยิ่งต้องใช้เวลาอีกมากมายก่ายกองกว่าจะไปถึงจุดหมายปลายทาง    </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">แต่แล้วความหวังดีของผมก็ไม่เกิดผล   เจ้าแดนไทไม่ยอมนอนพักแม้แต่งีบเดียว  แต่กลับสรรหาเรื่องคุยและหยิกหยอกผมอย่างคึกคัก  -  ซึ่งก็ช่วยให้ผมตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมและลูกชายไปถึงบ้านเกิดของแฟนก็ตอนเที่ยงวันเข้าไปแล้ว…ดูคุณแม่และคุณลูกตื่นเต้นดีใจเป็นที่สุดที่ได้พบกันอีกครั้ง  โดยเฉพาะคุณแม่ของเจ้าแดนไทปลื้มและแปลกใจเป็นอย่างมาก  เพราะไม่คาดคิดว่าผมจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง   และยิ่งพ่วงคนที่เธอรักมาด้วยเช่นนี้ก็ยิ่งเห็นชัดว่าความสุขได้ทะลักล้นออกมาทางสายตา</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>     </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">น้องแดนไท – กลายเป็นขวัญใจของบรรดาญาติ ๆ  ภายในพริบตา  ยิ่งความกล้าที่มีอยู่ในตัวของแกเองยิ่งง่ายต่อการเชื่อมต่อมิตรภาพไปสู่คนรอบข้างได้อย่างฉับเร็ว  ขณะที่ผมปลีกตัวมานอนพักอย่างอ่อนเพลีย  กระนั้นเจ้าแดนไทก็มิวายแว้บมาปลุกและเกี้ยวกวนผมอยู่เป็นระยะ ๆ </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>    <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">เย็นย่ำลมโชยของวันนั้นผมมีโอกาสพาเจ้าแดนไทเดินเล่นในชุมชนบ้านหนองทับม้า  … บ่อยครั้งแกอ้อนให้อุ้ม หรือไม่ก็ร้องขอขี่คอ  แต่ผมก็สนองตอบได้ไม่นาน  เพราะบัดนี้เจ้าตัวอ้วนจ้ำหม้ำขึ้นผิดหูผิดตา  น่าชัง  น่าหยิก  หรือแม้แต่น่าเตะก้นเบา ๆ  เป็นยิ่งนัก … </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">หลังจากเดินเลาะเล่นสักพัก และกลับมาถึงบ้านได้เพียงครู่เดียว  เจ้าแดนไทก็เหลือบเห็นฝูงเป็ดตัวใหญ่ประมาณ 7 – 8  ตัวกำลังเดินตามก้นเรียงกันเป็นแถว ...ส่ายก้นกระดิกอย่างน่ารัก  และส่งเสียงร้อง “ก๊าบ ๆ...”  อยู่เป็นระยะ ๆ  </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>เจ้าแดนไทสนอกสนใจเป็ดเหล่านี้เป็นพิเศษ  โดยพยายามเดินย่องตามก้นฝูงเป็ดไปอย่างระมัดระวัง  ราวกับไม่ต้องการให้เป็ดแต่ละตัวรู้สึกตัวว่ากำลังโดนติดตามอย่างกระชั้นชิด  ขณะเดียวกันเจ้าแดนไทก็ไม่วายที่จะพยายามเลียนแบบท่าเดินของเป็ดอย่างตั้งใจอยู่ตลอดเวลา   </p><p>    </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">เจ้าแดนไทหันกลับมาถามผมด้วยความใสซื่อว่า  “เป็นอีหยัง  เป็ดคือจังย่างเป็นแถว  เบิ่งเป็นตาฮักขนาดเลย”</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">“เป็ดมันฮู้  มันบ่ดื้อ  มันย่างตามก้นพ่อแม่  ฟังความพ่อแม่..”  ผมตอบแกไปโดยไม่คิดว่าคำตอบนั้นคือเรื่องโกหก</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>“โตได๋เป็นพ่อ  โตได๋เป็นแม่”  แกยังไม่วายเลิกถามซ้ำอีก  “สองโตที่ย่างนำหน้าหมู่นั่นแหละเป็นพ่อกับแม่ของเป็ดหมู่นี่.”  ผมก็ไม่ยอมแพ้ต่อคำถามเหล่านั้นของลูกชาย    </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">“แล้วที่เหลือล่ะพ่อ…มันเป็นเป็ดอีหยัง”  …  “กะเป็นลูกเป็ดคือกันนั่นแหละ  แต่ว่ามันใหญ่แล้ว  มันเป็นอ้ายหมู่   ส่วนโตน้อย ๆ  มันดื้อเลยถึกขังไว้อยู่หลังบ้าน…”  ผมยังสร้างเรื่องราวต่อไปอย่างขำ ๆ </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">“มันดื้อติพ่อ” … สุ่มเสียงของเจ้าจุกดูแผ่วเบาลงอย่างเห็นได้ชัด</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>“แมนแล้ว  มันดื้อ  มันเว้าบ่ฟังความ..  พ่อกับแม่กะเลยบ่ให้ออกไปไสมาไส..”   ผมรับลูกอย่างไม่ลังเล  “แดนกะคือกันนั่นแหละ  มื้อได๋ดื้อ เว้ายาก  พ่อกะสิบ่ฮัก บ่ให้ไปไสมาไสนำคือกัน”    </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">“แดนบ่ดื้อดอก”   เจ้าแดนขานรับในเร็วพลันพร้อมกับทิ้งท้ายด้วยถ้อยคำชวนคิดว่า “แดนบ่ดื้อ  แดนสิฟังความพ่อนัส.. ให้แดนย่างนำก้นแนเด้อ..”</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>หัวใจของผมยิ้มอย่างมีความสุข  พร้อม ๆ  กับการหันกลับไปมองฝูงเป็ดที่กำลังเดินตามก้นกันอย่างเป็นทิวแถว  และแต่ละตัวก็ส่ายหาง - ส่ายก้นกระดิกไปมาอย่างน่ารัก   </p><p></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">นั่นคือคำสนทนาระหว่างผมกับลูกชายในเย็นวันหนึ่งที่อยู่ในช่วงเทศกาลน้ำ  …</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>