พราว หรือ PROUD

วงดนตรีที่เกิดจากการร่วมแรงร่วมใจของชาวเรา

และภายใต้วิสัยทัศน์ของบิ๊กบ๊อส

อ่านบันทึกของคุณ kungnoit แล้วระลึกถึงบันทึกแรกของตัวเราเองว่า เรามารู้จัก Gotoknow นี้ได้อย่างไร  จำได้ว่า ไม่สบาย ได้พักงาน เรียนดนตรี มีเพื่อนเก่าชักชวนให้สมัครสมาชิก เวบGotoknow

บันทึกแรกที่สมัครสมาชิกแล้วระยะหนึ่ง เขียนไว้ว่าอย่างนี้ (คัดลอกมาบางส่วน)

“อยากบันทึกถึงหลาย ๆเรื่อง เนื่องด้วยหลาย ๆ ท่านที่มา ณ ที่แห่งนี้ อย่างน้อยก็คงมีบางสิ่งบางอย่าง ..หลายย่างที่นิยมชมชอบ เรื่องเดียวกัน ข้อเขียน ข้อคิด เรื่องเดียวกัน คล้าย ๆกัน.."

แนะนำต้วเองสักนิดนะคะ ว่าเริ่มต้นช้าไปด้วยซ้ำ มาเริ่มเอาเมื่อป่วย กายป่วยแต่จิตแค่ป่วน  

ได้รับคำสั่งให้พักงาน เพราะใช้สายตาไม่ได้

ปรกติทำงานต้องอาศัยสองตา บวกสิ่งที่อยู่ระหว่างสองหู คือสมองในการจดจำหน้าตาเซลล์ของร่างกายเรา แล้วก็ประมวลออกมาให้ได้ว่า ชิ้นเนื้อบนสไลด์แผ่นนี้ มันเป็นอย่างไร มันปรกติ,เพี้ยนนิด ๆ, หรือเพี้ยนมากเข้าขั้น มะเร็ง

เมื่อป่วยใช้สายตาไม่ได้สะดวก โดนบังคับหยุดงาน  ทำอะไรดีล่ะ

จึงคิด อ้อไม่เพียงแค่คิด เรียนจริงเลยล่ะ เรียนไวโอลินเพื่อพัฒนา(ฝึกสมาธิด้วย)หู และทักษะสมองซีกขวา เป็นสิ่งแรก  

เรียน ๆ อยู่พักหนึ่งจึงตั้งวงดนตรี ภายใต้ความอุปถัมภ์และวิสัยทัศน์ของบิ๊กบ๊อสของโรงพยาบาล

  จากนั้นจึงเริ่มแต่งเพลง เริ่มเรียนรู้โน้ตมากขึ้น

 
จากนั้นขยับไปหัดเขียนบทกวี มันสืบเนื่องกันมา  

 เปรียบเสมือนการร้อยพวงมาลัย

...ร้อยตรง ๆ เรียงต่อแถวบ้าง  

ร้อยพลิกแพลงด้วยการบิดเป็นเกลียวในบางช่วงสักหน่อย ให้ดูแปลกตา  

แล้วกลับกลาย เป็นงามงด คดเคี้ยวขึ้นมาได้(ในความคิดเราเอง ฮา)

แซม,แกมกลิ่นสุคนธาด้วยไม้ใบลงไปนิด พวงมาลัยก็สวยสดตระการตา ขึ้นมาได้..โดยเฉพาะในสายตาผู้ร้อย

แอบนำไปวางโชว์ มีผู้นำไปประดับใช้งาน

นี่เองคือสิ่งที่เราพอจะทำได้ ทำไปเพราะเกิดอารมณ์อยากร้อยพวงมาลัย ระหว่างร้อยก็มีความสุข ร้อยเสร็จ เหน็ดเหนื่อยหายไป เมื่อนั่งชื่นชม มีคนหยิบและดอมดม  

ไม้ดอกหอมในพวง มีคนหยิบไปใช้ตามวัตถุประสงค์

เพียงพอแล้วที่จะตั้งต้นร้อยใหม่ ไม่รู้จะร้อยได้กี่พวง ตราบจนไม้ดอกไม้ใบในดวงใจ  แห้งเหี่ยวเฉาโรยรากระมัง  

จึงขอเปิดบันทึกด้วย เด็ดดวงมาลา มาร้อยพวงมาลัย

                            ************           

มาอ่านทบทวนบล็อกตัวเอง เดิมรู้สึกว่า โลกของเราแคบอยู่เฉพาะห้องทำงาน หน่วยงาน โรงพยาบาล และสังคมคนสนิทสนมในสายงานเดียวกันหากต่างสถานทำงาน

เมื่อมาพบเจอโกทูโน โดยคำแนะนำของ อาจารย์หมอปารมี ทองสุกใส

โลกกว้างใหญ่ขึ้นทันตาเห็น

อ่านบันทึกที่มาในแต่ละวันไม่ทัน

อ่านบันทึกที่เพิ่มไว้ในแพลนเน็ต ซึ่งย่อส่วนที่เราสนใจมุ่งค้นคว้าหาอ่าน วงแคบกว่าเดิมลงมาอีกนิด เราก็ยังอ่านไม่ทัน

ฤๅ คำพูดที่กล่าวว่า "ความรู้อาจเรียนทันกันหมดนั้น..จริง"

อย่างไรก็ตาม ต้องขอขอบคุณโกทูโน(Gotoknow) ที่พาเราหลุดออกจากกะลาครอบ

โลก มีอีกมากสิ่ง นานาประการให้เราเรียนรู้

สวัสดีค่ะ  

หมวดหมู่: ข้อคิดชีวิต ปรัชญา ศาสนา
คำสำคัญ: ป่วย  เรียนโน้ต  เรียนไวโอลิน

สร้าง: พ. 19 ก.ย. 2550 @ 18:56   แก้ไข: อ. 07 ต.ค. 2551 @ 22:32   ขนาด: 8666 ไบต์

ความคิดเห็น 

1. รศ.พญ. ปารมี ทองสุกใส
เมื่อ พฤ. 20 ก.ย. 2550 @ 10:31
391517 [ลบ]

ดีใจที่ได้เป็นสมาชิกใหม่ของ G2K จ้า 

สำนวนการเขียนแบบนี้  สร้างสีสันให้ G2K ไปอีกแบบ  แต่คนเริ่มเป็น สว. อย่างเรา คงต้องปรับตัว (ในการอ่าน) บ้างเหมือนกัน  

2. ขจิต ฝอยทอง
เมื่อ พฤ. 20 ก.ย. 2550 @ 18:50
392198 [ลบ]

• มายินดีต้อนรับ  
• มาช้ากว่าคุณหมอปารมีครับ  
• ไม่เชื่อว่าท่านเป็น สว  
• ที่บ้านบอกว่า ถึงอายุจะมากแค่ไหน แต่ก็ยังมีไฟอยู่  
• อิอิอิๆๆ  
• เขียนมาอีกนะครับ
• จะตามมาอ่าน

3. โอ๋-อโณ
เมื่อ ศ. 21 ก.ย. 2550 @ 22:24
393656 [ลบ]

สุนทรีย์ที่มีในเบื้องลึก
หากให้นึก ขุดค้น คงล้นเหลือ
เราต่างเก็บ ขังไว้ ไม่จุนเจือ
หากได้เอื้อ ออกมา น่าชื่นชม

เห็นตัวอย่างคุณหมอ คนขยัน
เมื่อมีอัน ต้องหยุดงาน ไม่ขื่นขม
ใช้ค้นหา สุนทรีย์ ที่ลึกจม
ได้รื่นรมย์ เผื่อแผ่ แก่ปวงเรา

เริ่มมองหา ดวงดอกไม้ ในดวงจิต
ทำชีวิต ให้รื่นรมย์ ไม่อับเฉา
ร้อยมาลัย แต่วันนี้ อย่ามัวเมา
ตัวของเรา อยู่ถึงไหน ไม่รู้เลย

ใช้ชีวิต ให้ดี มีความสุข
ไม่ก่อทุกข์ หากเกิดมี รู้ทีเฉย
สุนทรีย์ จากภายใน ให้ชมเชย
จะเปิดเผย ผ่องใส ด้วยใจเรา

ขอบคุณบันทึกดีๆของคุณหมอจริยาที่ทำให้อยากร้อยมาลัยคำกลอนบ้างค่ะ ขอต้อนรับสู่โลก GotoKnow ค่ะ

4. Sasinand
เมื่อ ศ. 06 มิ.ย. 2551 @ 09:19
687826 [ลบ]

และที่แทรกไว้ด้วยกันคือ  เพื่อนคนแรกที่ชวนมาเยี่ยมชมบล็อก

ถัดมาคือหนุ่มนักเชียร์บล็อก  ซึ่งแม้อยู่ไม่ไกลกัน หากยังคลาดคลาไม่ได้พบกัน

ถัดมาคือ  บล็อกเกอร์ที่อยู่ไกลแต่เคยพบกัน และเราก็หลงเสน่ห์บล็อกเธอจนโงหัวไม่ขึ้น อิ อิ

คุณพี่ศศินันท์ที่เคารพ    ชมชอบทั้งข้อเขียน รูปภาพที่นำเสนอและความเป็นนักค้นคว้า ผู้ติดตามสถานการณ์บ้านเมือง ..และเหนือกว่าสิ่งใด คือพลังความรัก ความหวังดีที่มีต่อลูกหลานญาติมิตร เพื่อนร่วมโลก พลังนั้นสัมผัสได้ชัดเจน

จึงขออนุญาต นำมารวบรวมเก็บไว้ด้วยกันเป็นที่ระลึก และตั้งใจว่าจะขยายตอนต่อ ถึงคุณประโยชน์ ในการศึกษาเรื่องดนตรีของเรา ที่ก่อเกิดเรื่องราวต่อ ๆ มาราวกับปฎิกริยาลูกโซ่ เกิดสมาธิ ข้อเขียน บทกวี ซึ่งแม้เพียงมีประโยชน์ต่อผู้อ่านเพียงท่านเดียว

ก็พอใจแล้วค่ะ