APHN Diploma of Palliative Care ๒๔: Voices for Hospices 2007

   บันทึกนี้ ไม่เกี่ยวกับหลักสูตรที่ไปเรียน แต่เป็นกิจกรรมที่น่าสนใจและให้แรงบันดาลใจได้ดีเยี่ยม ผมขอบันทึกเอาไว้ตรงนี้ ถือเป็นกิจกรรมนอกหลักสูตรที่ไปพบเห็นมาแล้วกันนะครับ
   ผมมาสิงคโปร์รอบนี้ ได้มีโอกาสสัมผัสโรงละครเก่าของที่นี่ คือ Victoria Theatre ซึ่งเคยเป็นโรงละครสำคัญก่อนจะถูกเจ้า ทุเรียนผ่าซีก The Esplanade แย่งชิงตำแหน่งไป เพราะสิงคโปร์..เจ้าภาพที่จัดอบรมคราวนี้ ใจป้ำซื้อบัตรคอนเสิร์ตเล็กๆ แต่สุดยอดในความคิดของผม ให้กับนักเรียนทุกคน
   คอนเสิร์ตนี้ชื่อ Voices for Hospices 2007 เนื่องในวัน World Hospice Day ๖ ตุลาคม ของทุกปี
   งานนี้เป็นการแสดงดนตรีเพื่อวงการดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้าย ที่จัดขึ้นครั้งแรกในประเทศอังกฤษ และแพร่กระจายไปทั่วทุกมุมโลก แน่นอนครับ เพื่อกระตุ้นให้ทุกคนให้หันมาสนใจ คน และ งาน ด้านนี้มากขึ้น
   การแสดงประกอบด้วยนักแสดงหลากหลาย ตั้งแต่เด็กอายุ ๗ ขวบไปจนถึงคุณตาคุณยายวัยเกิน ๗๐ ตั้งแต่นักร้องนักแสดงมืออาชีพไปจนถึงเด็กกลุ่มดาว์นหรือพิการทางปัญญา ตั้งแต่การแสดงเดี่ยวไปจนถึงยกกันมาเป็นร้อย
   มันไม่ใช่คอนเสิร์ตใหญ๋โต เหมือน Linkin' Park ที่มาเปิดการแสดงไล่เลี่ยกัน แต่คนก็เต็มโรงละครซึ่งผมกะๆเอาด้วยสายตาว่าน่าจะระดับ ๑๐๐๐ ที่นั่ง ระหว่างนั่งชม บรรดาเพื่อนนักเรียนที่มาด้วยค่อยๆทะยอยกันกลับบ้านก่อน เริ่มจากกลุ่มอินเดียซึ่งกลับไปตั้งแต่ยังไม่ถึงพักครึ่ง แล้วที่เหลือก็กลับไปจนหมด เหลือผมดูจนจบคนเดียว เพราะชอบ ชอบมาก
   ความสำคัญอยู่ที่การแสดงออกและการยอมรับครับ ผมว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขาปลูกฝังกันมาดี นักแสดงกลุ่มดาว์น ซึ่งพูดก็ยังไม่ชัดหรือคุณป้าแก่ๆที่แสดงเป็นแม่พูดตามบทตะกุกตะกัก แต่เป็นการแสดงออกที่ซื่อๆ ตรงจุด เรียกความประทับใจคนมากๆ
   บรรดาคุณลุงคุณป้าจาก National University of Singapore ที่มาประสานเสียงในชุดเมดเลย์เพลงดิสนีย์ ก็ปล่อยแก่กันสุดๆ
   นักร้องประสานเสียงเด็กๆ ก็ร้องได้เพราะมาก
   เรียกได้ว่า เรียกเสียงปรบมือ หัวเราะและน้ำตากันตลอด

   รายการที่ผมชอบเป็นพิเศษ คือ การแสดงของ Little HeartStrings ซึ่งเป็นกลุ่มนักไวโอลินอายุตั้งแต่ ๗ ถึง ๑๒ ปีที่ฝีมือไม่ธรรมดาจริงๆ เขาไม่ได้แสดงครั้งนี้เป็นครั้งแรก แต่รวมกลุ่มตระเวณแสดงตามโรงพยาบาล hospice และสถานที่สำคัญๆในสิงคโปร์มาตลอดทั้งปีแล้ว เพื่อกระตุ้นเตือนการปฏิบัติต่อเพื่อนมนุษย์ สิ่งแวดล้อมและธรรมชาติ
   ทำไมผมถึงประทับใจรายการนี้เป็นพิเศษ คงต้องตอบว่า อยู่ที่ฝีมือครับ ทั้งความสามารถการเล่นไวโอลิน และการร้องเพลง ทั้งสด ทั้งใส ไร้การปรุงแต่งด้วยเครื่องแต่งกาย น้ำเสียงและท่าทาง ซึ่งเรื่องนี้ผมเห็นว่าแตกต่างจากการแสดงของเด็กๆในบ้านเราหลายๆแห่งค่อนข้างมาก ที่ปรุง แต่งกันจนกลายเป็นผู้ใหญ่เกินไป
   ผมจำเนื้อเพลงที่ออกมาจากปากเจ้าหนูตัวเล็กสุดที่ยืดคอขึ้นหาไมโครโฟน ตรงช่วงที่ว่า You raise me up to more than I can be ได้ไม่ลืม เพราะมันทำให้บรรดาคุณพ่อคุณแม่ที่นั่งดูอยู่ปาดน้ำตากันเป็นแถว

   เกือบห้าทุ่ม ตามเวลาบ้านเขา ผมออกจากโรงละคร เดินเลียบไปตามแม่น้ำสิงคโปร์ฝั่งอาคารรัฐสภาของเขาคนเดียว เพื่อมาขึ้นรถใต้ดินที่สถานี Clark Quay กลับโรงแรมที่พัก มองเห็นชีวิตยามค่ำคืนที่เป็น นานาชาติ เอามากๆ ท่ามกลางสายฝนปรอยๆ แล้วแว็บหนึ่งเสียงเพลงท่อนนั้นก็ดังขึ้นในหัวผมอีกครั้ง

   You raise me up to more than I can be

   เพราะ ใครหนอ ที่ทำให้เราก้าวมาถึงจุดนี้ได้.. ..