ทั้งครึ่งบ่ายเป็นกิจกรรมที่เรียกว่า คนไข้ของฉัน ซึ่งเจ้าของแนวคิด..พญ. ธิติมา สุนทรสัจ ต้องการใช้สุนทรียสนทนา หรือ dialogue ให้แพทย์ใช้ทุน แพทย์ประจำบ้านแต่ละคน ได้เล่าเหตุการณ์ประทับใจของตนเองเกี่ยวกับคนไข้ที่เคยดูแลรักษา ถ่ายทอดให้เพื่อนฟัง

กิจกรรมนี้อยากให้น้องหมอได้ฝึกการฟังผู้อื่นอย่างไม่ตัดสิน เนื่องจากคนเรายิ่งรู้มากประสบการณ์มาก ก็ยิ่งมีแนวโน้มจะด่วน..ตัดสิน..ผู้อื่น รวมถึงเรื่องราวของผู้อื่นไปเสียก่อน ก่อนที่จะรับฟังเรื่องที่เขาพูดหรือเล่าให้ฟัง ซึ่งความเคยชินเช่นนี้ เป็นอุปสรรคสำคัญต่อการเรียนรู้เรื่องใหม่ๆ และสัมพันธภาพกับผู้อื่น โดยเฉพาะกับคนไข้

เมื่อเราคิดว่าเรารู้เรื่องนั้นดีแล้วหรือตั้งป้อมว่ามันผิด ไม่ตรงกับความเห็นของเรา หรืออยู่นอกความคุ้นเคย ความชอบของเรา เรามีแนวโน้มที่จะ ปิดหูปิดตา ตนเอง ไ่ม่รับฟังเรื่องราวนั้นอีกต่อไป จึงหมดโอกาสเรียนรู้สิ่งใหม่ โดยเฉพาจากโลกหรือมุมมองที่ต่งไปจากเรา

เมื่อเราตัดสินว่า คนที่กำลังอยู่ต่อหน้าเรา.. ดี เลว ไม่ได้เรื่อง ช่างพูด คิดสั้น เรื่องมาก.. เราก็มีแนวโน้มที่จะ ปิดหูปิดตา ตนเอง ไ่ม่รับฟังเขา ไม่ทำความรู้จัก ไม่ทำความเข้าใจเบื้องหลังการกระทำของเขา จึงหมดโอกาสรู้จักเขาในเชิงลึก ซึ่งถ้าเป็นคนไข้ ก็ไม่รู้จักคนไข้ของตนเอง

การฟังอย่างไม่ตัดสิน จึงเป็นทักษะสำคัญของแพทย์ทุกคน ที่จะได้รู้จักคนไข้ของตนเองมากกว่า คนที่เป็นไข้

น้องหมอถูกแบ่งออกเป็น ๓ กลุ่มใหญ่คละภาควิชาอีกเช่นเคย แล้วเปลี่ยนบรรยากาศเป็นนั่งล้อมวงกับพื้น โดยมีอาจารย์แบ่งกันไปอยู่ในกลุ่ม เพื่อทำหน้าที่คอย ชวน คุย โดยมีกติกาง่ายๆ ระหว่างคนหนึ่งพูดเล่าเรื่งอตนเอง คนอื่นตั้งใจฟัง แล้วผลัดกัน

ด้วยบรรยากาศสบายๆแบบสุนทรียสนทนา เราใช้เวลากันตลอดช่วงบ่ายอย่างลืมเวลาไปเลย ทุกกลุ่มมีเรื่องน่าสนใจถ่ายทอดกันอย่างมีชีวิตชีวา จนบรรลุวัตถุประสงค์ที่ตั้งไว้ แล้วด้วยบรรยากาศสบายๆไม่เป็นทางการเช่นนี้ บางกลุ่มก็สามารถคุยกันถึงปัญหาลึกๆ ของการจัดการเรียนการสอนในภาควิชา ที่เดิมตั้งใจจะคุยกันในช่วงภาคกลางคืนกันแล้ว