อนุทิน 170983
ปภังกร
เขียนเมื่อ
เศรษฐศาสตร์ แห่งสุข คือพอใจ
เศรษฐศาสตร์ ไร้ภัย คือพอเพียง
เศรษฐศาสตร์ คู่เคียง คือการให้
เศรษฐศาสตร์ แห่งใจ คือการเสียสละ…
อันความสุข นี้หนอ คือฉันทะ
เป็นความสุข จากการละ ความยึดมั่น
นั่นตัวกู นั่นของกู แบ่งแยกกัน
นั่นของฉัน นี่ของเธอ ฟุ้งเฟ้อเกิน
อันฉันทะ คือพอใจ ในสิ่งมี
มีเท่านั้น มีเท่านี้ พอแล้วหนอ
ศาสตร์ของพ่อ ศาสตร์พอเพียง เน้นเพียงพอ
ไม่ร้องขอ มีแต่ให้ ด้วยใจจริง
หากรู้พอ ทุกคนหนอ จะรู้สุข
รีบเร่งรุด ขวนขวาย ในการให้
เพราะพอแล้ว ย่อมมีเผื่อ เจือจานไป
จิตผู้ให้ เสียสละ ย่อมเกิดมี
จิตเดิมแท้ ของมนุษย์ ประภัสสร
กิเลสจร ปกคลุม ให้มืดเขลา
มีเท่าไหร่ ก็ไม่พอ หนอคนเรา
เงินเท่าเขา เท่าเลากา ยังไม่พอ
คนมีน้อย หากรู้พอ ก็มีสุข
คนมีมาก หากรู้ทุกข์ ย่อมทานให้
การให้ทาน คือละโลภ จากจิตใจ
โลภหายไซร้ จิตย่อมถึง ความเพียงพอ…
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น
อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก