หลายครั้งที่โศกสลด ยากที่จะทำใจได้กับสิ่งที่เคยมี เคยรัก...
อาลัยอาวรณ์สิ่งที่เราเคยมีและเวลานี้มันได้หายไป
ทุกอย่างเป็นอารมณ์ปกติของคนเรา เป็นกิเลสที่ปรุงแต่งจิต ยึดว่ามีตัว มีตน สำคัญผิดจาก"ความเป็นจริง" อยู่ร่ำไป
ท่านไหนที่ยึดติดมากก็เสียใจมาก ท่านไหนที่ยึดติดน้อยก็ใช้เวลาสั้นๆในการทำใจ
โดยแท้จริงแล้ว..."มันเป็นเช่นนั้นเอง"
ตามสัจธรรม ที่สิ่งหนึ่ง "เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป"
ไม่มีสิ่งไหนที่จะคงอยู่จีรังยั่งยืน ฝึกทำใจคิดให้ได้ตามเหตุผลตามนี้
- - - - - - - - - - - - -
อยากจะขอยก ประโยคในหนังสือธรรมะเล่มหนึ่งมาประกอบดังนี้
"บุคคลไม่ควรเศร้าโศก อาลัยอาวรณ์ถึงสิ่งนอกกายทั้งหลายที่มันผ่านพ้นไปแล้ว
มันหมดไปแล้ว เพราะสิ่งเหล่านั้น มันได้ทำหน้าที่ของมันอย่างถูกต้องโดยสมบูรณ์ที่สุดแล้ว"
- - - - -- - - - - -- - - -
"ความเป็นจริง"
"มันเป็นเช่นนั้นเอง"
"เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป"
ดอกซอมพอ ดอกไม้หน้าบ้านที่เมืองปาย
จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร
เชียงใหม่
๑๗ มิย.๕๐
"ฝึกตนให้คิด"
เช่นนี้แหละชีวิต
ถูกผิด , เรียนรู้ไป
เกิดแก่เจ็บตาย
ลับโลกทิ้งเรื่องราวใด (ไว้) บ้าง ?
สวัสดีค่ะ
โดยแท้จริงแล้ว..."มันเป็นเช่นนั้นเอง"
ตามสัจธรรม ที่สิ่งหนึ่ง "เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป"
ไม่มีสิ่งไหนที่จะคงอยู่จีรังยั่งยืน ฝึกทำใจคิดให้ได้ตามเหตุผลตามนี้
สัจธรรมบทนี้ ใช้เตือนตนเองบ่อยค่ะ เวลามีปัญหา ทำให้เราสงบลงมากจริงๆค่ะ
สวัสดีครับคุณเอก
ผมว่ายิ่งเคยเจอทุกข์มากเท่าใด มาแบบคาดไม่ถึง ไม่ทันตั้งตัว นี่แหละดี จะทำให้เรามีสติมากขึ้นและเข้าใจไตรลักษณ์แบบไม่ต้องคิด
ผมชอบประโยคของท่านพุทธทาสที่สอนให้มีสติอยู่กับปัจจุบันว่า ที่นี้และเดี๋ยวนี้
ใช่ค่ะน้องเอก พี่หนิงเองก็พบการจาก หลายครั้งแล้ว ไม่มีอะไรเป็นของเรา ทำใจเสมอค่ะ
แม้วันนี้ลมหายใจที่ยังเป็นของเราอยู่ หายใจเข้าไป ก็ต้องหายใจออกมา
ไม่มีอะไรเป็นของเรา อยู่กับเราตลอดหรอกค่ะ
( นอกจากไขมัน 555 หักมุขซะงั้น.. อิอิ )
" หลายครั้งที่โศกสลด ยากที่จะทำใจได้กับสิ่งที่เคยมี เคยรัก... อาลัยอาวรณ์สิ่งที่เราเคยมีและเวลานี้มันได้หายไป"
... โดนใจมากค่ะ กับขณะนี้ เพราะมนต์เมืองเหนือยังตราตรึงในใจ อยู่เสมอ ...
... ยิ่งเห็น รูปซอมพอ หวนคิดถึงร้าน "ซอมพอ" ที่คณะมนุษยศาสตร์ ... นี่ขนาดอาหารกลางวันนะคะนี่ บรรยากาศแสนเลิศ อาหารก็แสนรำ คุณป้าบรรจงวางเทียน ประทับ ต้นไม้ร่มรื่น เสียงเพลงคำเมือง ... จับใจ
.. ได้อ่านบทความนี้ แล้วก็ดีขึ้นบ้างค่ะ ... ขอบคุณนะคะ
สงสัยว่า ต้นซอมพอ เป็นต้นเดียวกับต้นหางนกยูงไหมครับ ดูจากดอกและใบน่าจะตระกูลถั่ว จะมีฝักแบนๆใช่รึเปล่าครับ
ขอบคุณครับ
มิตรของผม...
ชีวิตคือการเรียนรู้ สิ่งที่กำกับคือความดี และสิ่งที่นำทางไปคือ ปัญญา
ผม ลิขิตไว้เตือนตน ให้ตัวตนคนธรรมดาอย่างผมได้พัฒนาตน
สวัสดีครับพี่
ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติที่มันเป็น ไม่มีอะไรที่คงอยู่....
ผมเคยเขียนในครั้งหนึ่งบอกว่า ให้มองในมุมบวก
ดร.ประพนธ์ ท่านบอกว่า ไม่ยากเท่ากับมองอย่างที่มันเป็น
พี่ข้ามสีทันดร
ขอบคุณครับที่มีมิตรภาพที่อบอุ่นเสมอมา ผมได้รับสิ่งพิเศษที่พี่กรุณาส่งให้กระผมทางเมลล์แล้วครับ...และผมชอบมากครับ
"ทุกข์" นี่ก็คงเป็นแบบทดสอบให้เราเลื่อนชั้นได้นะครับ
ยิ่งทำข้อสอบที่ยากแค่ไหนก็จะได้เลื่อนชั้นสูงๆไป
ขอบคุณพี่ชายที่น่ารักของผมมากๆครับ
พี่หนิงครับ
ไม่ได้ทักทายกันนานแต่กระผมยังระลึกถึง
ทุกอย่างที่เขียน ผมเขียนไว้เพื่อเตือนตนครับ ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง ก็ฝึกตนกันต่อไป
ขอบคุณพี่มากครับ
คุณ Poo
มีอะไรที่หายไปจากชีวิตอย่างนั้นหรือ?
ขอให้คิดว่าสิ่งนั้นไม่ใช่ของเรา สิ่งนั้นได้ทำหน้าที่เต็มที่แล้ว และถึงเวลาที่ต้องจากไป
และถ้าหากเป็นเรื่องรัก ทำใหคุณอ่อนไหวหากประตูบานนั้นได้ปิดลง ประตูบานอื่นๆก็ยังเปิดต้อนรับเรา เพียงแต่เปิดใจครับ :)
ขอให้สุขกับสิ่งที่เราเป็นอยู่
ให้กำลังใจครับ
พี่ข้ามสีทันดร ครับผม |
ต้นซอมพอ เป็นหางนกยูงไทยครับ มีหลากหลายสี ผมเติบโตมาก็เห็นตามรั้วบ้านคนเหนือ คนล้านนาชอบเอาเหน็บมวยผม และเอาไปถวายพระ ฝักแบนๆเล็กๆครับ
ผมเห็นซอมพอ ผมคิดถึงบรรยากาศวัยเด็กทุกครั้ง วันนี้ผมขอให้คุณแม่ผมเอาซอมพอหลากสีปลูกไว้รอบๆบ้านผมที่ปายครับ
สวัสดีครับน้องเอก
พี่ชายครับ
ผมเอา ความรู้เกี่ยวกับ "ต้นซอมพอ"มาฝากครับ
น้องเอกคะ
ต้นหางนกยูง..เอ้อ..ดอกหางนกยูง..เป็นสัญลักษณ์ของโรงเรียนที่ครูอ้อยสอนปัจจุบันนี้ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ครูอ้อยครับ
ไม่รู้สิครับ ผมชอบจังครับ ดอกไม้ชนิดนี้ มันทำให้ผมรำลึกถึงวัยเด็ก คิดถึงบ้านทุกครั้ง
....
บางครั้งผมไปไหนไกลๆเห็นดอกไม้นี้ แล้วเศร้าๆเหงาๆครับ
น้องเอกจ๊ะ
เหมือนครูอ้อยเลย..ยิ่งนั่งรถไปต่างจังหวัด เห็นต้นนี้อยู่ริมทาง เหมือนรอคอยใครเนอะ
สวัสดีคะพี่เอก
สวัสดีค่ะ.คุณเอก
ตัวเองก็ยังไม่เคยสูญเสียคนใกล้ชิดมากๆไป..
ขนาดแมวตายยังรันทดมากๆ..ไม่กล้าคิดเลยค่ะ.ว่าถ้าสูญเสียคนในครอบครัวไปจะทุกข์และเศร้าขนาดไหน..ช่วงนี้เลยต้องพยายามฝึกสติตัวเอง..ให้เห็นว่าเป็นธรรมดา...ซึ่งก็รู้สึกว่ายากมากเลยสำหรับตัวเอง
ขอบคุณนะคะ..ที่ให้ข้อคิดดีดี..ไว้เตือนตัวเองค่ะ
ครูอ้อยครับ
ดอกซอมพอช่อนี้ให้คุณครูครับ
น้องสเตมเซลล์ "กมลนารี" ครับ :)
สวัสดีครับ
เราต้องเผชิญกับความสูญเสียตลอดเวลาครับ ไม่ว่าจะสูญเสียไปในรูปแบบใด
ผมคิดว่าเราควรต้องฝึกฝนจิตใจให้เผชิญให้ได้กับการสูญเสีย
คิดให้ได้ว่า ไม่มีอะไรเป็นของเรา
มียศเสื่อมยศ
มีลาภก็เสื่อมลาภ
แม้แต่ตัวเราร่างกายเรา ก็ไม่ใช่ของเรา วันหนึ่งก็จะแตกดับไป ตามเวลาที่กำหนดไว้ครับ
ขอบคุณครูแอ๊วมากครับ ใหเกลังใจคุณครูนะครับผม