ไปดูเรื่อง “สามก๊ก” ฉบับจอห์นวูที่โรงภาพยนตร์หน้าบ้านกับหนุ่มน้อยคนรู้ใจ กลับบ้านด้วยความรู้สึกชื่นมื่นเพราะได้ชมท่าร่ายรำดาบที่สง่างามพริ้วไหวของจิวยี่ ได้เห็นใบหน้าสวยซึ้งที่อ่อนโยนแต่ฉลาดและเด็ดเดี่ยวของเสี่ยวเกี้ยว ได้ชื่นชมกับใบหน้าสุดหล่อแบบมีเลศนัยของขงเบ้ง
ขงเบ้งเป็นตัวละครที่เราจินตนาการไม่ออกว่า ที่แท้แล้วควรจะมีบุคลิกหน้าตาอย่างไร เพราะในภาพยนต์บาง version ขงเบ้งจะดูนิ่งและลุ่มลึก แต่ version จอห์นวู นั้น พระเอก Takeshi หล่อแบบเจ้าเล่ห์นิดๆ หนุ่มไปหน่อย ไม่ค่อยตรงกับขงเบ้งในจินตนาการสักเท่าไร
บุคลิกตัวละครที่ชัดเจนตรงกันไม่ว่า version ไหนๆ คือ กวนอู กับเตียวหุย
แต่เราก็ไม่อยากไปเสียเวลาคิดนานเรื่องบุคลิกตัวละคร ที่น่าคิดมากกว่า คือ ทำไมขงเบ้งจึง “หยั่งรู้ฟ้าดิน”
… เราคงคิดไม่ออกถ้าไม่ได้เป็นเพราะมีโอกาสลงพื้นที่ชนบทไทยบ่อยๆ........
ในภาพยนตร์ ขงเบ้งไม่ใช่เพียงหยั่งรู้ฟ้าดิน แต่ยังทำคลอดลูกม้าได้ด้วย ประการหลังนี่แหละที่ดูแล้วประทับใจในความรู้ความสามารถรอบด้านของขงเบ้ง … และเมื่อพิจารณาสิ่งที่เขารู้เรื่องต่างๆมาประมวลกัน พบว่า
(1) แท้จริง สิ่งที่ขงเบ้งรู้ เป็นเรื่องของการมี “ภูมิปัญญาท้องถิ่น” เช่น การทำความเข้าใจสังเกตุเรื่องดินฟ้าอากาศ เรื่องการเกิดของลูกม้า
(2) ขงเบ้งช่างสังเกตและช่างจินตนาการ เมื่อได้เห็นเต่า สังเกตการณ์เดินของเต่า จึงออกแบบยุทธวิธีแบบ “เต่าโมเดล” คือใช้คนรวมตัวถือโล่มาต่อๆกันกลายเป็นบล็อกๆ แบบ Cell บนกระดองเต่า แล้วค่อยเคลื่อนพลแต่ละ Cell ไปด้วยกันๆ แบบเต่าเดินที่มีกระดองหุ้มป้องกันตัว
(3) ขงเบ้งมีความฉลาดจึงให้ทำหุ่นฟางลงเรือไปล่อรับเกาทัณฑ์ของโจโฉ
(4) ขงเบ้งมี่ความละเอียดกับความคิดของคน จึงเข้าใจความรู้สึกของจิวยี่ผ่านเสียงดนตรีที่เขาเล่น และมีจิตวิทยา
ผู้ปกครอง นักรบ นักพัฒนา ที่ทำการใดๆโดยไม่มีหรือมองข้ามภูมิปัญญา ไม่ละเอียดกับความคิดของคนที่ทำงานด้วย ไม่ช่างสังเกต และขาดจินตนาการ คงจะชนะศึกและสำเร็จในกิจกรรมใดๆที่ตนทำอยู่ได้ยากเต็มที
สวัสดีคะอาจารย์
รัช
ระลึกถึงอาจารย์ครับ
สวัสดีค่ะ อาจารย์ขจิต คุณบวร น้องรัช และคุณบางทราย
ขอบคุณทุกท่านค่ะ เลิกเขียนบล็อกไม่ได้ก็เพราะเหตุนี้เอง...
ขออนุญาติมาร่วมแสดงความคิดเห็นด้วยนะคะ *-*
เห็นเป็นท่านขงเบ้งแล้วอดมาชื่นชมไม่ได้ทุกทีค่ะ
ว่ากันตามวรรณกรรม ท่านก็เป็นผู้หยั่งรู้ทั้งดินฟ้าอากาศ และจิตใจคน
ทั้งยังเป็นคนละเอียดอ่อน อ่อนโยน แข็งนอกอ่อนใน และใจอ่อนด้วยค่ะ
นักอ่านโดยมากมักวิเคราะห์ตัวละครนี้ไปในทาง กุนซือกระหายสงคราม
มีแต่ความเจ้าเล่ห์ ยุนายให้ยึดตีเมืองคนแซ่เดียวกัน อันนี้มองแต่ลักษณะเด่นภายนอก
แต่ไม่ได้มองถึงจิตใจข้างใน วิเคราะห์ตามความเป็นมนุษย์อันแท้จริงในด้านอื่นๆ
ขงเบ้งเป็นมนุษย์ธรรดา มีเลือดมีเนื้อ แต่พอทำอะไรไม่สำเร็จก็ว่าเป็นพวกคุยโว -*-
สะท้อนให้เห็นว่า คนเราไม่ควรมองคนแต่ภายนอก การกระทำไม่ได้บอกความจริงเสมอไป คนเราไม่มีใครทำอะไรสำเร็จไปทุกอย่าง ปัจจัยที่จะสนับสนุนต้องเกื้อกูลด้วย...
รักและเคารพท่านขงเบ้งค่ะ ^^