ครูแห่งทุกข์ ครูเพื่อศิษย์...
ความทุกข์คงจะรักท่าน จึงมาให้ท่านได้เรียนรู้ ใช้เป็นวัตถุดิบสำหรับการภาวนา เจริญสติ วันหนึ่ง เราคงจะสามารถคาระวะความทุกข์ได้ ในฐานะ คุณครู
หากเราพลิกอีกมุม เห็นความหวังดี ในความทุกข์ที่เจอ และบีบคั้นใจจนแทบปริทนไม่ไหว
อย่างท่านสอน เป็นไงเป็นกัน ให้มันรู้ไป ตามดูรู้กายใจ เป็นพอ
ที่มาจากบันทึก (“ทุกข์หัวใจ (Suffering in my Heart)” )
วิวาทะ...
ถูกต้อง ๆ ความทุกข์กับเรานั้นรักกันมาก
ลืมตาตื่นขึ้นมาตอนเช้าก็ต้องเจอหน้ากันแล้ว เป็นมิตร เป็นสหายที่ดี
พอเดินไปไหนก็ตามไปด้วย
แม้นอยู่ในที่ที่มีอากาศสบาย อาหารสัปปายะ เจ้าเพื่อนทุกข์นี้ก็ยังมาเกาะเกี่ยว พันพัวกับเรายังกับปาท่องโก๋
เจ้าเพื่อนทุกข์นี้มาให้เราเรียน ให้เรารู้ และสิงสถิต์อยู่กับเรามานานแสนนาน
แต่เมื่อก่อนเราโง่ เพราะเราเกลียดเขา เขามาเราก็พยายามผลักใสเขา ทำเป็นไม่เห็นเขา
วันนี้นิมิตรหมายดี โอกาสดี เราจะทำความรู้จักกับเขาสักหน่อย เอ้า เป็นไงเป็นกัน
ทำความรู้จักเพื่อนรักคนนี้สักหน่อยซิ เพราะเพื่อนคนนี้มีประโยชน์ ทำให้การดำเนินชีวิตนั้นไม่เกิดโทษ คือ ไม่หลงทางไปสู่ความประมาท
ความทุกข์เป็นทั้งเพื่อน เป็นทั้งครู และเป็น "ครูดี ครูเพื่อศิษย์"
ครูมาเพื่อให้ศิษย์เรียนรู้ "สัจธรรม" แห่งชีวิต
ศิษย์เอย เจ้าอย่าประมาทนะ อย่าหลงระเริงอยู่กับความสุข ชั่วครั้ง ชั่วคราว
ครูจะบอกเจ้าไว้ว่า "การเกิดคือความทุกข์" เพราะทุกวันนี้ที่เจ้าทุกข์อยู่ก็เพราะเจ้าต้องเกิด ต้องมีชีวิตนี้อยู่นี่แหละ
เจ้าอย่าจมอยู่กับความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ
เจ้านั้นต้องแก่ลงไปทุกวัน ทุกวัน
ร่างกาย เนื้อหนัง ที่สวยงามก็เป็นของไม่จีรังยั่งยืน
โดนมีดเล็ก ๆ บาดเข้าหน่อยก็เจ็บแล้ว ทุกข์แล้ว
นี่ก็แค่มีดบาดนะ ยังทุกข์เสียขนาดนั้น
แต่พอเจ้าแก่ตัวลง กายนี้ย่อมเสื่อมไป ฟันของเจ้าก็จะโยก จะคลอน
ความเสื่อมทั้งแขน ทั้งขา ลุกก็โอย นั่งก็โอย จะทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจเหมือนเมื่อก่อน ซึ่งแต่ละลมหายใจนั้นล้วนแล้วแต่เป็น "ความทุกข์"
ศิษย์เอย
ครั้นเมื่อความชราเข้ามาเยี่ยมเยียนเจ้า เจ้าจะทุกข์อย่างแสนสาหัสกว่านี้อีกหลายเท่า
ที่เจ้าทุกข์อยู่นี้ยังเด็ก ๆ นะ ยังเทียบไม่ได้กับความทุกข์ที่ครูเคยผ่านมา
ศิษย์เอย
ครั้นเมื่อกายนี้เขาทนอยู่ไม่ไหว เขาจากไป เจ้าก็หลงดีใจไปว่า ไชโย "หมดทุกข์" แล้ว
สิ่งนั้นเป็น "มิจฉาทิฏฐิ"
หากเจ้ายังมิสามารถตัดกิเลส ตัณหา และกามราคะได้ เมื่อนั้นเจ้าก็ยังต้องเวียนว่าย ตาย และเกิดอยู่ในวัฏฏะสงสารแห่งนี้
ศิษย์เอย
กรรมอันใดที่เจ้าเคยกระทำครั้นเมื่อยังมีชีวิตอยู่ กรรมอันนั้นจะให้ผล ส่งผลก่อนเจ้าเกิด
เจ้าจะต้องวิ่งวุ่น ตกลงไปในขุมนรก ห้วงไฟในอเวจีนั้นรอเจ้าอยู่
ศิษย์เอย
หากวันนี้เจ้ายังมีลมหายใจอยู่ ขอให้รู้ไว้ว่า เจ้าจงทำความดีให้ถึงพร้อมและอยู่โดยไม่ประมาทเถิด
ศิษย์เอย
ครูแห่งทุกข์นี้จะเข้ามาเยี่ยมเยียนและอยู่กับเจ้าเสมอในทุก ๆ เวลา ทั้งเวลาที่เจ้าต้องการ หรือไม่ต้องการ
ศิษย์เอย
อย่าเกลียดครูเอย จงรักครูคนนี้ ครูแห่งทุกข์ไว้ให้มาก ๆ
ไม่มีสิ่งใดที่ครูให้เจ้าด้วยความเท็จ
ทุกสิ่งที่ครูให้เจ้านั้นเป็นความจริง เป็น "สัจธรรม"
เจ้าจงนำเอาสัจธรรมที่ครูให้อันเป็นเชื้อไฟแห่งความร้อน ความวุ่นวาย ความทุรน ทุราย ไปพิจารณาชีวิตนี้ สังขารร่างกายนี้ เพื่อให้การเกิดมาเป็นมนุษย์และพบพระพุทธศาสนาในชาตินี้มีประโยชน์และเกิดโทษให้น้อยที่สุด
ศิษย์เอ๋ย ศิษย์รัก ศิษย์รู้จัก ศิษย์รู้ทุกข์
ศิษย์เอย ศิษย์ไร้สุข ศิษย์ทุกข์ ศิษย์แห่งครู...
ความเห็น (1)
/\
ไหนๆ เกิดมาเป็นมนุษย์ก็หนีไม่พ้นทุกข์
ก็ไม่เลวนัก ทุกข์จึงมีไว้ให้รู้
เป็นวัตถุดิบสำหรับการทำมนุษย์ให้ได้เรียนรู้กายใจตัวเอง
อ่านแล้วนึกถึง ....วาจาที่มีใตครั้งสุดท้าย ของพระตถาคตเจ้า....
ท่านทั้งหลาย จงทำความไม่ประมาทให้ถึงพร้อมเถิด