The Aladdin Inquiry (AI อีกแบบ..ตอนที่ 2)

Appreciative Inquiry

ความท้าทายอย่างหนึ่งในชีวิตการเป็นนักปฏิบัติ นักเรียนรู้ AI ของผมคือ มีคนที่เก่งมากมาอยู่ตรงหน้า อยากทำ AI แต่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งว่า AI มันดีไหม ยังไม่พอครับยังเก่งในสาย Problem-based อย่างกลุ่ม QC กับ TQM มีอยู่รายหนึ่งเป็นเภสัชกร เขามีหน้าที่หลักคือผสมยาคีโม ให้หน่วยรักษาโรคมะเร็งในโรงพยาบาลครับ สุภาพสตรีท่านนี้ประสบความสำเร็จในการเรียน QC ครับ ซึ่งจะว่าไปแล้วในมุมมองของผมเป็นอะไรที่รงข้ามกับ AI อย่างสุดขั้วครับ  ผมชวนเขาทำ AI แบบเริ่มต้นด้วย Discovery เลยแต่เธอก็ยังยืนยันว่าจะเริ่มจาก Pareto หาปัญหาต่อด้วยก้างปลาครับ นี่ไม่เป็นไร

แต่ทำให้ผมนึกถึงเรื่องที่ผมเคยได้ยินมาเรื่อง "จิตวิทยาการขอ" ครับ มีการทดอลงครั้งหนึ่ง มีการส่งเจ้าหน้าที่ออกไปตามหมู่บ้านจัดสรรที่หนึ่งโดยเข้าไปคุยกับลูกบ้านทุกคนว่าเขาจะขอติดป้ายใหญ่หน้าหมู่บ้าน เรื่องรณรงค์ให้ตระหนักถึงปัญหาสิ่งแวดล้อม ปากฏว่าลูกบ้านส่วนใหย่เป็นว่าเป็นเรื่องดี แต่ให้ไปติดที่อื่น ต่อมาเขาทดลองไปอีกรอบคราวนี้ขอติดสติ๊กเกอร์เล็กๆ ที่แทบมองไม่เห็นที่หน้าบ้านทุกคน ส่วนใหญ่ก็ยอกให้ติด ต่อมาลองไปขออนุญาตให้ติดป้ายใหญ่ๆแบบเดิมที่หน้าหมู่บ้าน คราวนี้เกิดเหตุการประหลาดครับส่วนใหญ่ลูกบ้านกลับเปลี่ยนใจยอมให้ติด

ผมนุกถึงเรื่องนี้ก็เลยบอกเธอว่าไม่เป็นไร คุณก็ทำแนว QC ไปเลยผมไม่ขัด แต่ตอนท้ายตอนที่เป็นมาตรการตอบโต้ก็ลองทำเป็นแบบ AI ครับเธอก็ OK ในที่สุดเราก็ได้กรณีศึกษาที่สามารถลดของเสียได้จริงครับ ภายหลังเธอเลยหันมาชอบ AI ส่วนเราก็ได้ Case study ประเภท QC-based  หรือ Problem-based AI ไปเรียบร้อยครับ กลายเป็นว่าการที่ผมยอมถอpบ้าง กลับกลายเป็นการส่งเสริมให้เกิดการบูรณาการความรู้ ผู้เรียนก็ Happy แถมยังได้ AI ในมุมมองใหม่ๆอีกครับ

จากเหตุการณ์นี้ทำให้ผมเห็นคุณค่าของการ "ขอ" อย่างสร้างสรรครับ ผมอยากถ่ายทอดเรื่องนี้เป็นกำลังใจสำหรับท่านที่คิดดี แต่ทำตามที่คิดไม่ได้ ลองขอแค่ "นิด" เดียวก็พอ อาจสร้างความต่างอย่างคาดไม่ถึง 

สนใจเรื่องนี้ดู case เรื่อง Chemotherapy ที่หมวด case stuides ใน www.aithailand.org ครับ