ความน่ารักแบบวิถีชาวบ้าน

ช่วงที่กลับบ้านวันหยุดเสาร์ อาทิตย์นี้ หนูมีโอกาสได้พาพี่สาวไปซื้อของที่สมเด็จ ขณะที่จอดรถรอพี่สาวอยู่นั้น หนูเหลือบไปเห็น

 

เป็นภาพที่หนูรู้สึกประทับใจ รถไถลากล้อ หนูไม่แน่ใจว่าเขาเรียกว่า "รถอีแต๊ก"  รึเปล่าคะ

ทำให้หนูคิดย้อนกลับไปที่สมัยเด็ก ตอนไปบ้านย่า ป้า ๆ ลุง ๆ พาไปดูหมอลำ แต่ว่าไม่มีรถผ่านท่านพาหนูนั่งรถ อีแต๋นไป ตอนที่นั่ง หนูมีความรู้สึก อาย มาก ๆ อารมณ์ประมาณว่า ง่ะ คนอื่นรู้เขาต้องล้อแน่ ๆ เลย ตอนนั้นหนูคิดแบบนี้แหละค่ะ

แต่พอไปถึงหมูบ้านปรากฏว่า ถนนไม่ค่อยดีเท่าไหร่ค่ะ ก็ประมาณทุลักทุเลทัวร์ พอไปถึงงานหนูค่อย ๆ โผล่หน้าขึ้นมา แล้วผลปรากฏว่า

รถแทบทุกคันที่บรรทุกคนมา ก็เป็นรถไถลากล้อ ที่เขาเรียกกันแถวนั้นว่า รถอีแต๊กค่ะ เฮอะ ๆ

ครั้งนั้นหนูได้เรียนรู้ว่า "หนูอายเพราะความคิดตัวเองไม่ดี อายเพราะว่าใจหนูชอบเปรียบเทียบให้ค่า สุขทุกข์ ดี ชั่ว ไม่เป็นกลาง"

 

ครูท่านเคยเตือนหนูบ่อย ๆว่า

"ติ๋วหนะ ชอบหลงไปตามอดีต ไม่ก็หลงไปตามอนาคตทั้งอดีตและอนาคต มันก็ไม่จริง อดีตมันก็จบไปแล้ว อนาคต ก็ยังมาไม่ถึง แต่เราชอบไปคิด แล้วก็ กลุ้มใจ"

และชอบคิดว่า อันนั้นดี อันนี้ไม่ดี คนนั้นดั คนนั้นไม่ดี

ท่านสอนหนูใหม่ว่า

ให้มองทุก ๆ สิ่งเป็นสิ่งที่เราต้องเรียนรู้ ให้ขอบคุณเขา

พอหนูเห็นความคิดตัวเอง ไหลไปในอดีต แล้วก็ คิด ๆ  ๆ ๆ ต่อ คำสอนครูท่านก็แว๊บขึ้นมาเตือนสติ จิตมันเร็วจริง ๆค่ะ  

 

พอสติกลับมาหนูก็เห็นความน่ารักของคู่นี้ค่ะ ลุงผู้ชายหลังจากจอดรถไถ่เรียบร้อยแล้ว ท่านก็เดินอ้อมไปด้านหลัง เพื่อไปจับมือ เป็นที่ประคองให้ คุณป้าท่านเดินลงมา เห็นภาพน่ารัก ๆ แบบนี้ รู้สึกประทับใจค่ะ เลยเอามาแบ่งปัน

[พระมหาแล ขำสุข(อาสโย)]

หลาน ๆ และเพื่อนนักเรียนมัธยมทั้งหญิงชาย

เดินจากบ้านไปโรงเรียนประมาณ ๒ กม.

โดยไม่ยอมขี่จักรยานไปกันเพราะอายเขา(เพื่อน)

[ใบไม้ร้องเพลง]

เจ้าค่ะ หนูมานึก ๆ ดู ตอนนั้นเอ......ทำไม ถึงรู้สึกอาย ทั้ง ๆ ที่ก็เคยนั่ง

เพราะว่าสมัยเด็ก ชอบดูทีวี ก็ในทีวีเขามีแต่รถ สวย ๆ ให้นั่ง แถมหนูก็คิดไปต่าง ๆ นานา เจ้าค่ะ

สำหรับตอนนี้รู้สึก โอ้ เป็น วิถีชีวิต ที่น่ารัก น่าประทับใจ เรียบง่าย น่าอนุรักษ์ เจ้าค่ะ

ทำอย่างไรนะ เด็ก ๆ จึงจะรักถิ่นฐานที่ใจ จริง ๆ และเห็นประโยชน์มากกว่า ค่านิยมของสังคมที่เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ