พระป่ากับไฟป่า

ช่วงนี้ต้องชะลอการอดข้าวไปก่อน เพราะว่าต้องช่วยกันดับไฟป่า ถ้าอดข้าวมันจะไม่ไหว หลวงปู่ไม่ให้พระที่อดข้าวขึ้นไปดับไฟ เพราะกลัวว่าจะเป็นลมเป็นแล้ง เวลาไปดับไฟไม่ใช่แค่ใกล้ ๆ บางทีก็อยู่บนยอดเขา วันหนึ่งขึ้นลง หลายลูก กลางวันอากาศค่อนข้างร้อน บางทีลมก็แรง ดับไฟอยู่ข้างหน้าดี ๆ หันมาอีกทีข้างหลังก็ไหม้มาอีก กลางคืนก็มืด มองเห็นไฟง่าย แต่มองไม่ค่อยเห็นต้นไม้หรือกิ่งไม้ ต้องมีสติ เหมือนที่หลวงพ่อท่านกล่าวไว้จริง ๆ “ไฟมันก็มีหน้าที่ไหม้ อันที่ไหม้แล้วก็ปล่อยให้มันไหม้ไป”  

ส่วนคนที่เขาเผา เขาก็มีเหตุผล มีความเชื่อของเขา ว่าเผาแล้วผักหวานจะขึ้น เห็ดจะมี แต่เขาไม่รู้ว่า มันเสียหายมาก แล้วคนที่จะได้รับผลก็คือ ตัวเขาเองและคนในหมู่บ้านนั่นแหละ

 คำพูดของหลวงพี่ ท่านเมตตาเล่าประสบการณ์ดับไฟป่าที่ภูเขาให้ฟัง

 

 

หนูฟังด้วยใจที่ซาบซึ้งและนอบน้อมปรารถนาจะช่วยเหลือตามกำลัง สายตาหนูเงยขึ้นกระทบฝ่าเท้าของท่านที่มีรอยแผลยาว ริ้วรอยของบาดแผลตามหน้าแข้ง ตามมือและแขนแม้แผลจะไม่ลึกแต่ก็ปรากฏรอยแดงอย่างชัดเจน เบ่งชัดถึงร่องรอยจากการทำหน้าที่พิทักษ์ผืนป่าและภูเขา แววตาแห่งความมุ่งมั่นศรัทธา ความยินดีในการได้ทำหน้าที่อย่างเข้าใจ ยังความอบอุ่นในใจให้ปรากฏกับผู้รับรู้เรื่องราวอย่างหนูยิ่งนัก

วิถีของการภาวนาของท่านคือการเดินจงกรม นั่งสมาธิ และดำเนินตามข้อวัตรปฏิบัติอย่างมีสติ แต่เมื่อใดที่มีงานหรือมีภัย พระทุกรูปก็พร้อมที่จะออกรบทำหน้าที่ปกป้อง รู้สึกได้ถึงความเด็ดเดี่ยวทั้งภายในและภายนอก การได้เห็นได้รับฟังเรื่องราว ทำให้จิตใจที่เห็นแก่ตัว เห็นแก่สุข เห็นแก่ความสบายสั่นสะเทือนและหดตัวลง กราบขอบพระคุณในความเมตตาที่ท่านเสียสละและแบ่งปันสิ่งดี ๆ

 

ความทรงจำ ณ วันที่ไปกราบหลวงพี่ที่กุฏิกับพ่อ