สร้างขวัญและกำลังใจ
วันนี้เหมือนกับงานผมจะยุ่งครับ ถ้าดูจากกิจกรรมที่จองคิวไว้ แต่พอถึงเวลาทุกอย่างมันก็ลงตัวได้อย่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ ครับ ไปถึงที่ทำงานก็แวะไปดูการเตรียมงานสำหรับการรายงานตัวของนักศึกษาใหม่ ดูแล้วก็มั่นใจว่างานราบรื่นครับ เลยไปสู่ภารกิจที่สอง นั่นคือ เวทีนำเสนอความก้าวหน้างานวิจัย อันนี้เป็นการทำงานวิจัยในเงื่อนไขใหม่ครับ ความจริงในรอบแรก ผมก็พยายามใช้การพูดคุยเพื่อกรองคนที่จะทำงานในเงื่อนไขนี้ก่อนแล้วครับ แล้วก็เกิดเวทีในรอบล่าสุดในวันนี้ครับ
ครั้งแรกที่ดูตารางการนำเสนอ ยังประหลาดใจนิดหน่อยครับว่า ทำไมมันเยอะขนาดนี้ แต่พอเริ่มงานจริงๆ ผิดหวังเล็กน้อยครับ เพราะเหลือไม่กี่โครงการที่ตอบรับเงื่อนไขพิเศษสำหรับการวิจัยในชุดนี้ แต่ถ้าฟังจากหัวหน้าสำนักวิจัยฯ ก็คิดว่าที่จำนวนการนำเสนอในวันนี้มีน้อยคงเป็นเพราะช่วงเวลาไม่เหมาะสมก็เป็นไปได้ครับ
(หัวหน้าสำนักวิจัยฯ กำลังร่วมแลกเปลี่ยนเรียนรู้ครับ)
บรรยายกาศวันนี้แลกเปลี่ยนเรียนรู้กันได้อย่างลงลึกรายละเอียดครับ เพราะมีเวลาให้กับทุกโครงการได้อย่างเต็มที่ แต่ถึงอย่างไรก็เสร็จก่อนเที่ยงครับ ซึ่งเดิมทีกำลังวุ่นใจอยู่ครับว่า ช่วงบ่ายมีอีกประชุมหนึ่งจะไปได้หรือเปล่า ฮิฮิ
ช่วงบ่ายเข้าประชุมกรรมการชุดบุคลากรมหาวิทยาลัย วาระไม่เยอะเช่นกันครับ ช่วงท้ายของการประชุม ผมนำเสนอแนวทางการสร้างขวัญกำลังใจให้บุคลากรผ่านการสร้างความก้าวหน้าในอาชีพ ซึ่งเดิมทีในความเห็นผมๆ ว่ามันค่อนข้างตีบตันไปสักหน่อย เพราะเราเป็นองค์กรค่อนข้างใหม่ครับ ถ้าจะรอให้หัวหน้าเกษียณก่อนคงลำบาก เพราะส่วนใหญ่ยังเป็นรุ่นๆ กันเกษียณพร้อมกันทั้งหัวหน้าและลูกน้อง ฮิฮิ แต่พอประเด็นนี้ได้นั่งคุยกัน ทางออกมันก็เผยออกมาครับ ซึ่งก็เห็นแนวทางที่จะมีการดำเนินการในอนาคตที่ชัดเจนขึ้นครับ อัลฮัมดุลิลลาห์
ช่วงเย็นๆ มีสองสายโทรศัพท์จากผู้ใหญ่ โทรมาถามการทำงาน ฮือ ได้แง่คิดว่า ผมลืมทำไปอีกเรื่องใหญ่ครับ คือ การรายงานการทำงานของตัวเอง บางทีทำๆ ไป แล้วคิดว่า การรายงานให้ผู้บังคับบัญชาทราบไม่จำเป็น ผลก็คือ ผู้บังคับบัญชาก็ไม่รู้ทำอะไรไปบ้าง แล้วความกังวลก็เกิดขึ้นกับท่าน งานนี้เลยต้องรายงานกิจกรรมที่ทำไปให้ท่านสบายใจทางโทรศัพท์ก่อน แล้วไอเดียก็เกิดต่อครับว่า พรุ่งนี้คงต้องเอาเรื่องนี้เข้าที่ประชุม กบม. ด้วย พลาดจริงๆ
ส่วนคืนนี้หยิบงานชิ้นใหม่มาทำครับ เพราะรู้สึกว่า ทำงานเดิมๆ มาหลายคืน มันเริ่มจำเจแล้วก็ขาดไอเดีย ฮิฮิ วิธีการแก้คือ เปลี่ยนไปทำงานใหม่เสียเลย ให้รู้แล้วรู้รอด
ความเห็น (3)
สวัสดีค่ะคุณจารุวัจน์
แวะมาให้กำลังใจคนทำงานค่ะ อย่าเพิ่งท้อนะคะ สู้สู้ค่ะ
ตามมาเป็นกำลังใจครับ...
ขอบคุณที่ทำให้รู้เรื่องราวต่างๆผ่านเว็บบล๊อกนี้ครับ
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
ขอบคุณครับ คุณยาย
ไม่ท้อแ้ล้วก็ไม่ถอดด้วยครับ อึดพันธุ์แรด ฮิฮิ
ขอบคุณครับอาจารย์ เสียงเล็กๆ فؤاد
เล่าสู่กันฟัง สร้างสรรสังคมการเรียนรู้ครับ