บันทึกการเดินทางด้วยรอยเท้าของตัวเอง (23) : ชีวิตในภาพ
ทุกครั้งที่ผมลั่นชัตเตอร์ ผมจะบอกกับตัวเองเสมอว่า นั่นคือวิธีหนึ่งของการบันทึกจดหมายเหตุชีวิต
ในอีกมุมหนึ่ง ผมก็ถือว่าเป็นการ “ถอดบทเรียนชีวิต” ไปในตัว เพราะมันช่วยสะกิดเตือนให้เราได้หยุดคิดในเรื่องราวที่อยู่ตรงหน้า และเพ่งกลับมายังเรื่องราวที่อยู่ในตัวเรา
...มองภาพแล้วก็เขียนคำประกอบ
บ้างเป็นกลอน บ้างเป็นลำนำ หรือวลีและประโยคสั้นๆ
ทั้งปวงนั้น ล้วนเป็น "ชีวิตในภาพ" และถือเป็นสุนทรียภาพที่ผมสัมผัสได้
สุนทรียภาพที่ว่านั้น ไม่ได้เลิศหรู ล้ำค่าอะไรหรอก หากแต่ส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ ในวิถีตัวเองอย่างเหลือเชื่อ ซึ่งนั่นผมก็ถือว่าสำคัญมากๆ
สิ่งที่ผมเห็นและเข้าใจนั้น ไม่จำเป็นต้องมีพลังถึงขั้นต้องเปลี่ยนแปลงคนอื่น หรือโลกใบนี้ก็ได้ เพราะผมเป็นเพียงเศษเสี้ยวขององค์ประกอบของสิ่งเหล่านั้น หาใช่สำคัญและยิ่งใหญ่ หรือทรงอิทธิพลใดๆ
ครับ, ทุกอย่างมันเริ่มที่ตัวเราทั้งสิ้น
เห็น – รู้สึก – คิดได้ – เปลี่ยนแปลงได้ ...
นั่นคือสิ่งที่ผมปรารถนา
ปรารถนาที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองในทางที่ดีอย่างค่อยเป็นค่อยไป คล้ายกำลังประคองให้ชีวิตชะลอฝีเท้าลงเท่านั้นเอง
ครับ ผมพยายาม และกำลังพยายามอย่างเต็มที่
ความเห็น (19)
งดงามทั้งภาพและบันทึกค่ะ
ชอบความรู้สึกและอารมณ์ รวมทั้งความคิดที่แทรกอยู่ในถ้อยความระหว่างบรรทัดและเบื้องหลังภาพที่มองเห็นค่ะ
อ่านบันทึกนี้แล้วรู้สึกว่า ภาพถ่ายและตัวหนังสือเป็นหน้าต่างของความคิดความรู้สึก...คล้ายๆ กับที่ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ อิอิ
ขอบคุณค่ะ ^v^
- ดูภาพบอกวิถีของชีวิต
- ให้ความงามของความรู้สึกผูกพันธ์ ย่า- หลาน
- ให้ความรู้สึกอ่อนโยน
สวัสดีครับอาจารย์
งดงามทั้งภาพและถ้อยคำ
อยากได้ความสามารถนี้มาไว้กับตัวสักเสี้ยวนึงจังครับ...
ชอบทั้งภาพและข้อความ กินใจมากครับ
สวัสดีค่ะ
ภาพสอดคล้องกับคำบรรยายมากค่ะอาจารย์
"ละมุนภาพ ละมุนคำ"
เพียงแค่ "พยายาม" ก็เพียงพอแล้วครับ ;)...
สวัสดีครับ คุณblue_star
จริงๆ ก็ไม่มีอะไรมาก เขียนในสิ่งที่เห็นและรู้สึกเท่านั้นเอง เอาความง่ายเข้าว่า ซึ่งหมายถึงซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกนึกคิดของตัวเองเป็นที่ตั้ง บางทีก็คล้ายบันทึกช่วยจำของตัวเองไปในตัวได้ดีเหมือนกัน
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมนะคับ
สวัสดีครับ อ.ลำดวน
ผมรู้สึกเสมอมาว่า แม่ไม่เคยถอดใจกับหลานๆ เหลนๆ..
ล่าสุดไปรับสองหนุ่มกลับมหาสารคาม ท่านเองถึงขั้นน้ำตาซึมเอ่อล้นที่ขอบตา
ส่วนน้องดินถึงขั้นร้องไห้ ..
ความผูกพัน งดงาม และละเอียดอ่อนมากเลยครับ
สวัสดีครับ พี่หนานเกียรติ
ระดับพี่หนานฯ เองก็ถึงขั้นเป็นนายภาษาแล้วนะครับ
กลวิธีของการนำเสนอเรื่องราวต่างๆ ก็เดินเรื่องได้อย่าน่าทึ่ง
ผมเองต่างหากที่ปรารถนาจะได้เป็นได้สักเศษเสี้ยวของพี่
สวัสดีครับ อ.ขจิต ฝอยทอง
สบายดีนะครับ ตอนนี้ผอยู่ที่อุดรธานี
มาสัมมนาเรื่องวิชาศึกษาทั่วไป
จะสอนวิชา "พัฒนานิสิต"
มีคำแนะนำบ้างหรือเปล่าครับ
สวัสดีครับ พี่คิม นพวรรณ
ก็เหมือนที่บอกครับ ไม่มีอะไรพิเศษอะไรหรอกนะครับ
เขียนและสื่อสารในสิ่งที่เห็นและรู้สึกเป็นที่ตั้งเท่านั้นเอง ครับ
สวัสดีครับ คุณจตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร
ความงาม คือความง่าย..
ง่าย งาม คือสิ่งที่ผมพยายามพฒนาตนเอง
ภาพและคำ ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ผมพยายามเรียนรู้และพัฒนาตัวเอง
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ อ.Wasawat Deemarn
พยายาม...คำๆ นี้คือต้นธารของทุกเรื่องเลยครับ.
วันก่อนได้คุยกับคุณบัส ศรัทธา ครับ
เขาเดินทางบ่อยเเละถ่ายภาพ พร้อมกับเขียนเรื่องราวจากภาพ
ในมุมมองของนักเขียนเเล้ว การสื่อสารผ่านภาพเป็นแบบฝึกหัดที่ดี
เเละสื่ออารมณ์บางอย่างที่จะบอกได้
---------------
*** ในช่วงต้นเดือน กค.นั้น จากเชียงใหม่
จะขอต่อคิวไปเชียงราย อีกสักสองวันนะครับ
ขอบคุณครับคุณเอก...
การนำพาไปสู่พื้นที่ต่างๆ ทำให้ผมเรียนรู้ตัวเองได้ดีขึ้น มีพลังมากขึ้น
และมีความสุขกับการให้อย่างไม่อิดออด...
..
และดีใจที่จะได้ ลปรร.กับคุณบัส..นะครับ
ขอบคุณมากครับ บันทึกการเดินทางที่เปี่ยมไปด้วยความหมาย
ที่เชียงราย เราจะได้มีโอกาสช่วยทางผู้พันได้เต็มที่
อย่างน้อยสิ่งที่ท่านได้เเสดงความปรารถนาดีต่อสังคม
ผมว่าเราน่าจะมีส่วนในการช่วยกันด้วย
ผมขอบคุณคุณพนัสมาในโอกาสนี้ครับ
-------------------------------------------------------
*** ทางทีมตกลงหมดเเล้ว ผมจะเเจ้งผู้พันปิยวุฒิต่อไปครับ
ครับคุณเอก
เหมือนที่เคยคุยกัน
เราไม่ควรละเลยให้ความดีงาม เดินทางอย่างเดียวดาย
ยินดีและเป็นเกียรติที่จะได้ช่วยงานของผู้พันฯ ที่เชียงราย
ขอบคุณที่นำพา ครับ
สวัสดีค่ะอ.พนัส
•อาจารย์สบายดีน่ะค่ะ
•ที่ปักษ์ใต้ยามนี้ฝนตกเกือบทุกวัน รายได้ชาวบ้านชาวสวนหดหายละลายไปกับสายฝน (กรีดยางไม่ได้)
•ภาพสวยงามคำประกอบเยี่ยมยอด ชอบทุกภาพเลยค่ะ
โดยเฉพาะภาพนี้^^
•ขอบคุณค่ะ