บ้านฉันบ้านนอก
บ้านฉันแม้อยู่นอกเมือง แต่ไม่เคยอยู่นอกใจ
บ้านของฉันตั้งอยู่ในหมู่บ้านที่อยู่ห่างไกลจากตัวเมืองของจังหวัดที่สุด
เป็นสถานที่ที่ใครหลายคนเรียกว่า "บ้านนอก"
และฉันก็ถูกเรียกว่า "เด็กบ้านนอก" ตามไปด้วยเช่นกัน
แต่ถึงแม้ว่าบ้านของฉันจะทุรกันดารที่สุดในประเทศไทย
แต่สำหรับฉันแล้วบ้านของฉัน เป็นที่ที่ศิวิไลยิ่งกว่าที่ใดๆในโลก
เพราะมันเป็นสถานที่ที่ให้ความสุขกับฉันและคนในครอบครัวได้เสมอ
ในวันนี้ฉันจากบ้านมาแสนไกล เพื่อมาศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษา
ฉันได้เรียนในโครงการของเอกการประถมศึกษา คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่
หากฉันจบการศึกษาจากที่นี้แล้ว
ฉันคงจะกลับไปเป็น "ครูบ้านนอก" ที่บ้านของฉันเอง
บ้านฉันเป็นบ้านนอก
ใครเขาบอกไว้อย่างนั้น
มีแต่วัวควายวิ่งครัน
วิ่งไล่กันบนทุ่งนา
แต่ฉันมีสุขใจ
ที่เติบใหญ่และโตมา
ล้อมรอบด้วยทุ่งหญ้า
และทุ่งนาแสงสีทอง
แต่ถึงเวลานี้
เวลาที่ต้องเศร้าหมอง
ทำได้เพียงนั่งมอง
แล้วจดจ้องให้จดจำ
ฉันต้องเรียนศึกษา
ต้องพบพาต้องกระทำ
ศึกษาแล้วน้อมนำ
เอื้อมกอบกำไว้ด้วยใจ
นั่งรถมาจากบ้าน
เห็นหนทางแสนยาวไกล
น้ำตาหยาดรินไหล
เศร้าที่ใจเจ็บที่ตา
จากบ้านมาแสนไกล
ความห่วงใยติดตามมา
พ่อแม่แสนโศกา
โบกมือลาน้ำตานอง
ลูกนี้มาศึกษา
เสริมปัญญาไม่ให้หมอง
เรียนครูดั่งที่ปอง
ดังที่ฝันตลอดมา
ลูกนี้มีแรงใจ
พร้อมก้าวไปทางข้างหน้า
กำลังใจจากแววตา
ยังตรึงตราในจิตใจ
ข้างหลังบ้านของเรา
เป็นยังไงลูกจำได้
เวลาแม้ผ่านไป...
แต่บ้านเราเป็นยังไง
ลูกยังจำได้ดี...
ข้างหลังบ้าน...
หมายเลขบันทึก: 508893เขียนเมื่อ 15 พฤศจิกายน 2012 20:12 น. ()แก้ไขเมื่อ 13 ธันวาคม 2012 11:10 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (5)
ตั้งใจเรียนนะ สู้ๆ !!!!
แหม บันทึกที่สอง ก็ฉายแววซะแล้ว ;)...
เยี่ยมมาก
สู้ต่อไปครับ ให้กำลังใจ