หัวใจนักสู้

ย้อนไปในสมัยเรียนมัธยม...

ครูท่านหนึ่งมอบหมายให้ผมทำโคมลอยขนาดใหญ่ ท่านนำตำราเล่มเล็กๆ พร้อมกับอุปกรณ์มาให้ผม พร้อมกับปิดห้องให้ผมขลุกอยู่กับอุปกรณ์เหล่านั้นจากเช้ายันบ่าย...

เวลาหลายชั่วโมง...อ่านตำราวิธีการเเล้วลงมือทำ ตัด คำนวณ ติด ขึ้นรูปโคม

ตอนนั้นรู้สึกมุ่งมั่นกับภารกิจตรงหน้ามาก จนลืมเวลา ไม่ได้คิดด้วยซ้ำทำไมครูถึงให้ทำงานชิ้นนี้ เเล้วยังปิดห้องให้อยู่คนเดียวอีก

จนถึงเวลาโคมลอยขนาดใหญ่ที่ทำจากกระดาษว่าวสี ๑๐๐+ แผ่นเเล้วเสร็จ เป็นโคมสีขาว แดง (สีของโรงเรียน) ....ตอนนั้นภูมิใจกับตัวเองลึกๆว่า "เราทำได้"...เป็นโคมลอยที่ใหญ๋มากที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็น เเละผมทำมันขึ้นมาด้วยมือผมเอง

ถึงเวลาที่ระทึกใจมากกว่านั้นคือ โคมนี้ต้องสามารถลอยขึ้นไปบนอากาศได้จริง...เพราะเมื่อคำนวญเป็นอย่างดี วิถีลอยขึ้นของโคมลอยจะลอยขึ้นท้องฟ้าอย่างสมดุล

ในระหว่างที่สะสมพลังควันเเละความร้อนเพื่อให้โคมลอย พุ่งขึ้นสู่อากาศว่างเปล่าข้างหน้า...ก็ลุ้นตลอดเวลาว่า โคมลอยที่ทำสุดฝีมือจะทะยานขึ้นหรือไม่??

เมื่อได้เวลาเเละโคมลอยสะสมพลังงานความร้อนเต็มที่ ...โคมทะยานพุ่งขึ้นไปอย่างสง่างาม...เสียงเชียร์ๆดังๆจากเพื่อนๆในโรงเรียนดังอื้ออึงไปหมด

ผมยืนมองดูโคมลอยนั้นจนสุดสายตา...ความรู้สึกตอนนั้นมันอิ่มๆภูมิใจที่สุด

ตอนนี้ครูท่านนั้นท่านได้จากโลกนี้ไปเเล้ว...ผมยังไม่รู้คำตอบเลยว่าทำไมครูต้องปิดห้องให้ผมทำภารกิจนี้คนเดียว ...ครูปล่อยให้ผมหาคำตอบจนถึงบัดนี้...

ผมประจักษ์อย่างหนึ่งว่า...บทเรียนเหล่านี้หลอมให้ผมเป็นนักสู้ในวันต่อมา ...เราไม่เคยท้อเเท้กับอะไรง่ายๆ หากคิดจะทำ ต้องทำให้สำเร็จลุล่วง...

"หัวใจนักสู้"ที่ครูติดตั้งไว้ในตัวผม

หมายเหตุ : ตอนนี้ครูคงไปอยู่บนสวรรค์เเล้ว เเละก็คงเฝ้ามองดู ภูมิใจกับลูกศิษย์คนนี้ของครูอยู่นะครับ

เขียนใน GotoKnow โดย จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร
ใน The ultimate leader

คำสำคัญ (Tags): #โคมลอย#ครูเพื่อศิษย์

หมายเลขบันทึก: 540111เขียนเมื่อ 21 มิถุนายน 2013 19:01 น. ()แก้ไขเมื่อ 21 มิถุนายน 2013 19:06 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน