ครูสอนว่า อย่าทำตามใจกิเลส

วันนี้ เป็นวันแรกที่พอจะทำอะไร ๆ ครบตามเวลาในครั้งแรก ที่ผ่านมากว่าจะได้เขียนบันทึกก็หลังหกทุ่มไปซะทุกที

 

ใจหนูร่ำ ๆ จะกลับบ้านพ่อแม่ตั้งแต่เช้า แต่ด้วยเป็นการอยากไปด้วยกิเลส

ครูจึงเมตตาแตะเบรกไว้ ใจร้อนรุ่ม ถอดเสื้อแขนยาวขุด ๆ ๆ พรวนดินรดน้ำต้นไม้

 

ใจหมายให้ดับทุกข์ ความร้อนในจิตใจ

ฟังดูโง่แต่ทำแบบนั้นจริง ๆค่ะ ต่อสู้กับใจที่ต่อต้านครู

ใจหนูตอบสนองคำแนะนำของครู เหมือนคำสั่งแม่

เพราะเป็นเด็กดื้อ แม่บอกชอบแถ ชอบเถียง เป็นกรรมของหนูที่ต้องแก้ไข

แต่พอถึงที่สุดก็ฟังท่าน

 

ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ชอบ อยากทำหรือไม่อยากทำ ก็ท

ตัดสินใจอด ไม่งั้่นหนูหาเรื่องนอน หรือนั่งหลับแน่

อาบน้ำซักผ้าทั้ง ๆ ที่ในใจแทบกรี๊ดกับความไม่ชอบใจที่อัดแน่น

 

จนเฮือกสุดท้าย "ไม่ไหวแล้วยอมแพ้ จะไปขอครูกลับ" กิเลสมันเล่นแรงขนาดนี้ เปิดประตูเข้ากุฏิเห็น miss call ครู

พอโทรกลับครูเมตตาให้ไปพาไปทำธุระ รับรู้ตลอดทางว่าครูเมตตา พาออกมาให้ใจได้คลาย

ภารกิจที่ครูพาทำ ดึงใจหนูออกจากความกังวลและดิ้นรน

 

มารู้สึกว่าหายไปจริง ๆ ตอนที่ครูเมตตาถามว่ามันยังอยากกลับอยู่ไหม สำรวจเข้าไป มันหายไปแล้ว

ครูเมตตาชี้ว่า แบบนี้กลับได้

 

เป็นการชี้ให้ได้เห็นชัด ๆ ว่า ไม่ตามใจกิเลสเป็นอย่างไร

 

ครูเมตตามอบ keyboard iPad ของ rapoo ให้เป็นของขวัญวันเกิดล่วงหน้าแและของขวัญปีใหม่

 

พอถึงวัด แม้จะรู้สึกล้าแต่พอลงนั่งสมาธิแล้วก็พอผ่อนคลาย ลาครูแล้วก็ออกมา

 

อะไรที่ทำให้ใจรู้สึกเย็นลง ส่วนหนึ่งเป็นความเย็นจากใจของครูที่ส่งมา

 

ทำให้หนูมีแรงตั้งสติท่องพุทโธแล้วทำความรู้ตัวกับลมหายใจ

ภารกิจที่หนูคิดจะทำครั้งนี้ ใหญ่มากจนอาจจะเกินตัว

 

แต่ต้องเผชิญไม่งั้นเราก็เรียนเรื่องนี้ไม่จบกันเสียทีแล้วยิ่งจะเรื้อรัง

ประมวลกับตนเองภาพรวมของวันแม้กิเลสจะแรงมาก แต่ก็พอพยุงตนเองค่ะ เกือบไม่รอดไปเหมือนกัน

[ณัฐนพ มนู อินทาภิรัต]

อย่าตามใจกิเลส

ดอกไม้ร้องเพลงได้ ให้ฟัง

เสียงหรีดหริ่งไร้รัง รั้งให้

อย่าทำตามกิเลศใจ เพลิศไซร้ เพลินนา

ฟังได้อย่าไห้หา โศกา ลืมตน