ใจไม่สู้ วันที่2 อาทิตย์ ที่9. (2/1/1)

ใจไม่สู้ วันที่2 อาทิตย์ ที่9. (2/1/1)

ใจที่จะสู้ไมมีเลยวันนี้ พึ่งจะแค่วันที่สองเอง มันทุกข์เหนาะ คิดไว้ตั้งแต่กลางคืน ว่าจะปรับภารกิจที่ที่ต้องทำและที่ครูมอบหมายยังไง แล้วจะลองใช้วิธีที่ครูใช้กะหนู แบ่งงานให้เด็กๆทำนั่งเขียนโพอิส แบ่งงานกันกะเด็ก ๆ ก็เห็นการทำงานของพวกเขาดูสนุกขึ้น

แต่บางคนก็ยังค้องคอยย้ำ แต่ใจหนูเองไม่เลย วันนี้ความวุ่นวายข้างนอกเข้ามากระทบใจได้หมด ไม่ได้เรื่องตั้งแต่ตื่น หลังจากทำวัตรเช้าเสร็จตีสี่ รู้สึกว่ายังไม่ได้นอน กะตะนอนสักครึ่งชัวโมง หลับยาวไปชั่วโมงครึ่ง ไม่ใชีซิตื่นเพราะครูโทรปลุกต่างหากตอนตีห้าครึ่ง เช้าวันพระ เป็นเรื่องไม่สนุกเลย ที่เริ่มต้นกับตัวเองแย่ๆ แต่ก็สมน้ำหน้าทำตัวเอง ศีลข้อ 4 จบข่าวไป ตั้งแต่เวลาตื่นรับปากครูว่าจะปลุกเด็กๆ ไปตั้งแต่ตีห้า นี่มันตีห้าครึ่ง

ที่ลานธรรม ก็ทำสิ่งที่ครูสั่งไว้ไม่ได้ ใจก็โทษคนอื่นอีก แทนที่จะสำนึก มันดันเซ็ง ผิดทั้งศีลข้อหนึ่งและข้อสี่พร้อมๆกัน ไปทำภารกิจก็ยังไม่ตรง ไม่แหลกหรอก มันก็เหมือนเดิมหน่ะแหละ บ่ายไปตลาด

การเคลื่อนไปของชึวิตวันนี้แค่ทำตามหน้าที่ ปัญหาของวันนี้คือ ใจไม่ยอมรับผิด ทำให้ล้ามาก ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรมากเลย แล้วพิษที่ปล่อยออกจากใจมีมากด้วย ทำให้คนอยู่ใกล้พลอยได้รับพิษและทุกข์ไปด้วย เบียดเบียนตนเป็นที่หนึ่ง ตามด้วยเบียดเบียนผู้อื่น ศีลข้อหนึ่งขาด

ข้อวัตร ลากมากๆ เหนื่อยที่ใจตนเองมันไม่สู้ อะไรๆมันเลยดูยากและแย่ไปหมด เดินจงกรมใช้การกำหนดกับตนเอง เพราะความไม่เอาไหนทำให้เวลาหายไป ทำสมาธิพอจะแทรกสอดลงไป. ตามชั่วจังหวะการใช้ชีวิต กำหนดกับตัวเองสั้นๆ เหมือนได้พักบ้าง ข้อเสียคือ ทำสมาธิอยู่มีสิ่งกระแทกเข้ามาให้กระชากออกมา ใจจะเต้นแรงตุ๊บๆๆ ล้าไปนิดหน่อยแต่ก็กลับมาเหมือนเดิม การหาช่องว่างมาเติม ทำในสิ่งที่คิดว่าต้องทำ ใจก็ยังตอบสนองด้วย ความบีบคั้น บีบเค้นเหมือนการขับรถใกล้จะถึงที่หมายเหมือนเดิม ใจที่เบียดเบียน ทำงานหนักมาก. ศีลข้อหนึ่งขาดอย่างหนัก