ตั้งๆ แล้วระวังจิตลำพองแลัวมันจะลงอีก

ตั้งๆ แล้วระวังจิตลำพองแลัวมันจะลงอีก

วันนี้ วันเคาะ เช้า ๆก็เหมือน ไม่อยากลุก เอาง่ายๆ กลับมาบ้านวันจันทร์ นอนมาราธอน

เพราะกินเลสมันอ้างว่า ใช้แรงในการนวด แทบหมดพลัง

แต่อย่าไปเชื่อมัน นั่นคือกลล่อของกิเลสหนูเอง

เพราะบางอาทิตย์ไม่ได้ทำอะไรขนาดนี้ มันก็ยังนอนมาราธอน

เชื่อไม่ได้ ได้เรียนรู้ว่า อย่าเพื่อเชื่อ "ใจขี้อ้าง"

วันนี้ทำเป็นพูดดีไป จันทร์ อังคาร แทบไม่เป็นผู้เป็นคน

มาฟื้นตัวก็พฤหัสบดี ไม่ได้ฟื้นได้เองด้วย ทั้งแรงครูกะปุ๋มและหลวงพี่ ช่วยกันประคอง

แบบให้ดูมันไป ร่องเดิมของกิเลส ตัวเก่าแต่ก็ยังเสร็จมัน คือเก่า

แต่ก็ลุกเร็วกว่าเก่า

วันนี้เป็นอีกวันที่วิ่งแก้ของเก่า จัดการเรื่องทะเบียนรถให้เรียบร้อย โดนทางหลวงเรียกหลายรอบ ทำให้การเดินทางล่าช้าและมึนไปเหมือนกัน

แต่รายงานที่ต้องทำก็ยังไม่เรียบร้อย ทำไมหล่ะ

แพ้กิเลสตนเอง อืม แก้ช้ากว่านี้จะไม่ทันนะติ๋ว

ติดตามข้อมูลเรื่องย้าย ข้อมูลคืบหน้า แต่ความเป็นไปได้น้อยนิด หากไม่มีกำลังภายใน

จะมีทางไหนหนอ ถ้ามีวาสนาได้ ลง รพร. คงจะดี

เป็น รพ.ที่แม่ใช้บริการมาตั้งแต่เราเกิด แม่ไปทำหมันที่นี่ด้วย ท่านคงจะผูกพัน

ไม่ไกลจากเส้นทางไปวัด มีเภสัขรอย้าย 3 คน แต่ต้องมีคนมาแทน

อืม เราก็อยูเสียข้ามกรม ฯ

ช่วงนี้ สป. เขาดึงตำแหน่งเข้าส่วนกลางด้วย

ถ้าไปก็คือ ทิ้งฝันตนเอง

นั่นแหละตอนนี้ไม่มีฝันอะไรแล้ว ขอเพียงให้ตนของตน ละตัวละตนได้นั่นดีที่สุดแล้ว

ได้มีโอกาสดูแลคนในครอบครัวบ้าง เติมเต็มใจตนที่ ทอดทิ้งท่านมานาน

ตอนเย็นๆ ครูเมตตาโทร เล่าเรื่องราวและสะท้อนเหตุการณ์ให้ฟัง

ใจหนูสะเทือนจน น้ำตานอง

เพราะอะไร มีสอวแนวทางของความคิดความรู้สึก

รู้สึกเสียใจ ที่ทำชั่วไม่ต่างจากผู้อื่น ที่เบ่งโทษครู ด้วย กาย วาจา ใจ

เพียงภาพของคนเหล่านั้น คือป้ายหน้าของจิตหนูที่ไม่ได้ไปถึง เพราครูเมตตาดึงไว้

รู้สึกดีใจและซึ้งใจ ที่ครูจับมือไว้ไม่ให้ถลำทำชั่วไปมากกว่าที่เป็น มีพระพี่ชายคอยหนุน ให้เชื่อครูอะไรก็ช่าง

ให้อดทนกิเลสตน แล้วก็อยู่กับครู นั้นดีที่สุดแลัว

ยืนอยู่ ณ จุดที่ยืนวันนี้ได้เพราะความเมตตาของครูที่ ออกแรง ช่วยเหลือดึง ทึ้ง ให้สติ

แบบตอนหนูหลงๆเอาน้ำสาดให้ตื่น

กว่าจะตื่นจากความมั่วๆหลง ๆในจิตได้แต่ละคราว

ครูแทบหมดแรง สาธุ

นี่ขนาดทั้งพระพี่ชาย คอยช่วยครู

หนูก็ยังหนีหายไปจากวัดด้วย แพ้พ่ายกิเลสตนเองตั้ง 3 อาทิตย์

กรรมที่ทำต้องได้รับผล เหมือนปัจจุบันได้รับผลของวิบากมากมาย

แทบแย่ กว่าตะตั้งสติได้ แล้วก็ไม่เหมือนเมื่อก่อน เพราะว่า มันยากขึ้นและยากขึ้นเรื่อยๆทุกวัน

เขียนแบบ ทั้งคิดเอาและจำเอาตากคำเตือนครู

หันมองย้อนชีวิต มันจริง

แค่จะไปวัด สิ่งที่ต้องสะสางตรงหน้าก็มาเต็มแม้ขนาดเดินทางแล้วก็ยังโดนขัดขวาง

เอาแค่จะไปจังหันเมื่อเช้า ถนนน้ำท่วมจนต้องขับอ้อมแล้วก็ไม่ทันจังหัน

ใครจะแย้งว่า ไม่เกี่ยวก็ได้

แต่มันเป็นสิ่งที่เผชิญม่อยู่ทุกวันๆ

ตอนที่ยังไม่ได้รับผล อาจจะชะล่าใจ

หรือได้รับผลแล้ว ไม่คิดทบทวนก็ ชะล่าใจ

แต่พอมามองแล้ว ต้องบอกว่า. กรรมแท้ๆ

ครูท่านงาม ท่านบริสุ่ทธิ์ยิ่งได้ฟังเรื่องราว ที่ท่านเผชิญ

ด้วยจิตที่แน่วแน่ งดงาม ถูกตรงด้วยศีลธรรมแล้ว

ข่อยโชคดีขนาด ที่ได้มีโอกาสทำบุญกับท่าน และได้มีโอกาสได้เรียนกับท่าน

แม้จะเข้าใจอะไรๆ ได้น้อยนิด แต่พอหันมองใจตน ก่อนรู้จักครูแล้ว

ใจนี้เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นมากๆ

จากผู้หญิงชอบชิงดี ชิงเด่น อวดดี

คิดแต่ว่า "ฉันเริ่ด" ตัวตนตัวนี้มัน เปลี่ยนไป

ไม่ถึงกับหายขาด แต่มันเล็กลง ด้วยโอกาสในการฝึกฝนที่ครูหยิบยื่นให้

การทำคำสั่งคนอื่น เมื่อก่อนทำแทบไม่ได้เลย

ไม่เชื่อ ไม่เอา ไม่สน ไม่ฟัง

ตนนี้เริ่มพอได้ แม้จะยังโดนกิเลสตลบหลัง

แบบพอทำผิดแล้ว จิตแกล้งตาย

ก็เถอะ ก็ต้องสู้เอาต่อไป. วิธีแก้มีทางเดียว รักษาสติ

หนทางการรักษาสติ คือ รักษาข้อวัตร

ทานก็พอทำได้แบบใจระลึกถึง แล้วใจยิ้มได้ กับภารกิจที่ทำถวายครู

ศีล แม้จะยังไม่สมบูรณ์ตลอดเวลา แต่ก็ยังอยู่ในขั้น พยายามแบบตั้งเจตนา

ภาวนา แม้ยังทำได้ไม่ตลอด แต่พอเชื่อครูแล้วลุยดะ มันก็พอจะเอาตัวรอด

กรรมเก่าปฏิเสธไม่ได้

เหมือน ท่านองคุลีมาร

ท่านเป็นต้นแบบและเป็นกำลังใจให้นักเดินทาง ที่ล้มลุกคลุกคลาน พลาดพลั้ง

ให้มั่นใจในตนเองว่า ยังมีโอกาส

สิ่งเสร็จเตรียมการกับตนเองในการเดินทาง แบบสู้ต่อไป

ครูเตือนอีกว่า คุยกับครูแบบนี้แล้วมันมักจะฟุ้งแล้ว ไม่ทำข้อวัตร

วางสายจากครูหนูออกวิ่งเลยค่ะ ครูเตือนแล้ว ที่เหลือ ต้องทำเอาสาธุเจ้าค่ะ

ขอบคุณภาพจาก Facebook เครดิตตามภาพค่ะ

[แผ่นดิน]

ความฝัน...หลากมิติ ครับ
การตัดสินใจทำในแต่ละครั้ง
ผมเชื่อว่าเป็นส่วนหนึ่งในความฝัน เช่นกัน

ขอบคุณครับ