วันที่แปด-งึดเหลาย เกิดคาดได้เพราะเชื่อครู

วันที่แปด-งึดเหลาย เกิดคาดได้เพราะเชื่อครู

วันอาทิตย์ที่ 1 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558

เป็นอีกวันหนึ่งที่มหัศจรรย์มาก กับสิ่งที่เกิดขึ้นในบริบทที่ครูออกแบบให้เรียนรู้ วันนี้ตั้งใจ ทำอาหารถวายพระทำ ภารกิจที่ครูมอบหมาย กวาดใบไม้และกลับบ้านพ่อแม่

พอลงมือทำ วันนี้การทำอาหารแบบตั้งใจ นึกถึงกะหล่ำทอดน้ำปลาที่ทำเมื่อวานมันรสชาติดีด้วยกระบวนการปรุงเฉพาะตามสูตรใน internet วันนี้ลองเอามาปรับใช้กับผัดผัก แม้จะไม่ได้อร่อยมาก แต่ก็ดีขึ้นกว่าทุกๆครั้งที่ลงมือทำอาหาร

ภารกิจวันนี้ไปซื้อของเพิ่มเติมซึ่งก็ไม่มาก แต่ก็ใช้เวลานานอยู่กับตนเองเพราะอะไร ที่ ๆ คิดว่าจะมี ไม่มี เลยต้องเพิ่มจุดจอด ทำให้เพิ่มเวลา กลับเข้ามากวาดใบไม้ ใจเห็นใบไม้แล้วรู้สึก ฮึกเหิมมากค่ะ ระลึกถึงครูที่เคยเมตตาให้ทำความเพียรกับการกวาดใบไม้ทั้งสำนักแม่ชี โอกาสที่ครูมอบให้และเคี่ยวเข็ญในวันนั้น ทำให้ใจรู้สึก "สนุกที่ได้ทำ" แบบที่หาได้ยากกับตนเองในการทำหน้าที่ ได้เรียนรู้ว่า ใบไม้ที่ไม่ใช่ใบไผ่น่าจะเอาไปทิ้งในสวนได้ เพราะมอง ๆ เข้าไป ไม่ค่อยมีใบไม้ทับถมทั้ง ๆที่อยู่บริเวณใกล้เคียงใบไม้เยอะมาก ๆ อาจเพราะมีการรดน้ำสม่ำเสมอด้วย สปิงเกอร์ทำให้ใบไม้ย่อยสลายง่าย จึงโกยใบที่ไม่ใช่ใบไผ่ไปเทกองไว้ นึกย้อนครั้งหนึ่งครูเคยมอบภารกิจให้ไปเอาฟางข้าวมาคลุมดินเพื่อเพิ่มความชุ่มชื้น เป็นแนวทางเดียวกับที่ครูเคยพาทำ ส่วนใบไผ่โกยทิ้งริมรั้วเพราะใบไผ่เป็นด่างมาก ทิ้งโคนต้นไม้ไม่ได้ เดี๋ยวมันจะเหลืองตาย คิดแบบนี้ได้กับสิ่งที่ทำก็รู้สึกสนุกดีค่ะ ใช้เวลา ใช้แรงมาก อยู่กับใบไม้ที่ทับถม และกินบริเวณกว้าง ทั้ง ๆ ที่พื้นที่ใช้สอยปกติที่คอยเมตตาพามาอาศัยร่มเงาหลวงปู่นั้น ครูได้มอบหมายให้มีผู้ดูแลอย่างสม่ำเสมอ ซึ่งน้องเขาก็ทำได้เยี่ยมมากทีเดียว แต่ด้วยช่วงนี้ เทศกาลใบไม้ร่วง คิดไปก็เหมือนกิเลสในใจนี้เอง พึ่งจะกวาดแท้ ๆ ร่วงลงมาอีกและ ตรงไหนยังไม่กวาดก็ลงมาทับถม มาร่องเดียวกันเป๊ะเลยค่ะ ระลึกว่าที่ไหน ๆ ก็วัดของหลวงปู่ ครูก็เคยให้ทำทั้งสำนักแม่ชี พอเอาใบไม้ไปทิ้งก็เลยเอาคาดไปลาก ๆ บริเวณใบไผ่ที่ทับถมเป็นบริเวณกว้าง เพราะพื้นที่นั้นไม่มีคนอาศัยเป็นประจำมานาน ทำ ๆไป คราดพลาสติกหัก ใจก็ร้องเอ๋า เฮ็ดจังได๋บาดนิ เดินเซ็งๆไปใต้กุฏิ ได้คาดหัวเหล็กมาตอกลงด้าม ใช้งานได้ดีกว่าเดิม ใจก็คึกขึ้นมา เลยงานด้วยใจแบบนี้ ดีจริง ๆ

จากเดิมที่จะกลับบ้านพ่อแม่ ตัดสินใจเปลี่ยนแผน เป็นกลับขอนแก่น
มีอะไรประทับใจ มีเรื่องเกินคาดเกี่ยวกับ ภารกิจส่งต่อบุญ นำขนมจากจัดไปแบ่งบุญ ครั้งก่อน ๆ คิดแต่ว่า "เอาไปขาย"
คิดถึงทีไรใจก็จ๋อย เพราะเหตุการณ์อาทิตย์ที่ผ่านมา กัณฑ์เทศน์ให้มา แบบรู้สึกกับตนเอง ครูเมตตามอบภารกิจ ชี้ทาง ให้กำลังใจและแก้ทางให้ เป็นความยอดเยี่ยมแบบ "งึดหลาย" ยังไม่ได้เอาไปวาง หรือ เสนอขายที่ไหน เพียงแค่โทรชวนกัลยาณมิตร มาร่วมสร้างกุศล ต่อบุญ เริ่มจากใจอันเป็นกุศลเต็มเปี่ยมด้วย ทาน ศีล ภาวนา ของครู ส่งต่อมาสู่ขนม เหมือนใจแต่ละท่านเป็นบุญ และพร้อมมากที่จะสั่งสมบุญ ร่วมกับครูอยู่แล้ว แค่ได้ทราบก็ยินดีมากที่จะร่วมเป็นส่วนหนึ่ง น่าทึ่งจริง ๆ อนุโมทนาบุญกับทุกท่าน แต่ตลอดเส้นทางก็ไม่ได้ราบเรียบ โดนทดสอบใจเหมือนกันคือ พอมอบขนมถึงมือ พี่กี้ ตามที่ครูเมตตามอบภารกิจ ร่วมถึงให้จุ่นและภรรยารวมถึงเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในครรภ์รอคลอด 14 กุมภาพันธ์นี้ ประทับใจจริง ๆกับครอบครัวนี้
ขากลับ วนกลับรถหลายครั้งเพราะหนู งงเอง ไป ๆ มา ๆ หลุดเข้าในเมือง ที่งานกาชาด มหาสารคาม แม้รถไม่ถึงกับติดมาก แต่ก็รู้สึกเซ็งตนเอง รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาเลย แต่ก็ฮึดสู้ค่ะ บอกตนเองว่า อันนี้โจทย์เก่าธรรมดา เพื่อนเก่า พอสามทุ่มเลยแวะจอดทำวัดกะจะส่งบันทึกก่อนสี่ทุ่ม หลับตาทำสมาธิ วูบหลับไป เอ๋า บันทึกก็เขียนไม่เสร็จ ครูเมตตาส่งข้อความมาถาม ตัดสินใจบึ่งรถออกมา เข้ามาจนถึงทางเข้าบ้านพัก เอ๋า ทางเข้าบ้านโดนปิด เขาเปลี่ยนทางเข้าหมู่บ้านใหม่ งง หาที่กลับรถไม่ได้ ถอยแบบเดา ๆว่า คงใช้ประตูเก่า สำรวจใจเฮ้ย ยังไหว สู้

ถอยมาแบบมีรถรา แวะเวียนมาเรื่อย ๆ ทางเข้ามืด ๆ เข้ามางงอีก ไม่เห็นทาง แต่สุดท้ายก็ หาเจอ ไม่พอค่ะ
เข้าบ้านตนเอง ลูกบิดพัง ใจนึกขึ้นมา เล่นกันขนาดนี้เลยเหรอ
แล้วก็ระลึกว่า ไม่ได้ผลหรอก วันนี้ครูพาทำบุญใหญ่ ใจมีพลัง
เข้าบ้านมาจัดการซ่อมประตูบ้านแบบให้พอใช้งานได้ไปก่อน แล้วก็ขึ้นมาเขียนบันทึก
วันนี้สุด ๆ ของเรื่องราวความประทับใจ
ครูท่านยอดเยี่ยม และเมตตาหนูมาก ๆ ทั้งดึงทั้งลาก จนหนูมาถึงวันนี้ได้ สาธุ กราบขอบพระคุณเจ้าค่ะ