วันที่สิบห้า-เดี้ยง

วันที่สิบห้า-เดี้ยง

วันอาทิตย์ ที่ 8 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558
เป็นวันที่เหมือนกระหืดกระหอบขึ้นมาเขียนบันทึก จิตข้างในแปลก ๆ เป็นอาการโรคเก่ากำเริบครูชี้เตือน และมาสรุปให้ตอนเย็นว่า มันดีดของเก่าขึ้นมาให้แก้ ถึงมาเข้าใจกับตนเอง ว่า "พลาดโอกาสซะละ"
คาดหวังว่าทำภารกิจปกติและภารกิจพิเศษให้เรียบร้อย พอลงมือทำ ภารกิจปกติพอได้แบบประคองตนเอง ภารกิจพิเศษมีข้อผิดพลาดต้องซ่อม ซ่อมทั้งงาน ซ่อมทั้งจิต

ได้เรียนรู้ อะไร พึ่งมาอ๋อ ตอนครูชี้ว่า กิเลสเก่า ๆ โจทย์เก่า ๆ ที่เรายังไม่ผ่าน มันจะดีดขึ้นมา ให้เราได้แก้ไข จนกว่าจะแก้ได้ แก้ของเก่าไม่ได้ ก็ไปต่อไม่ได้

ใจนึกถึงบันได ถ้าก้าวขั้นแรกไม่ผ่าน ขั้นที่สองเราก็ก้าวไม่ถึง
บอกตนเองเอาหล่ะ เอาใหม่ ๆ แบบข้างในมันเหมือนสติตั้งไม่ได้ ใจข้างใน ฟุ้ง ๆ อาจจะเพราะข้อวัตรไม่ตรงเวลา เลยเถิดไปมาก เหมือนเรากินข้าวไม่ตรงเวลา แม้จะกินแต่ท้องไส้ปั่นป่วน
มาได้คำตอบรุ่งเช้าของวันจันทร์ชัดขึ้น อ้อ อาการปรำจำเดือนจะมา ทุกอย่างมีผลต่อข้างในหมด
กำลังไม่พอ สติพอ เปาะ ๆ แปะ ก็สมควรแก่เหตุ

วันนี้ก็เป็นซ้ำเข้าไป จะเขียนบันทึกก็ไหลแล้วไหลอีก อาจจะเพราะน้ำตาลที่ทานมาก ครูชี้เรื่องนี้หลายครั้ง
พระพี่ชายก็เคยย้ำ ถึงเวลาแล้วซินะ

ประทับใจอะไร อืม บารมีของครู การสอบทำอาหารของแม่ขาวน้อย สิ่งแวดล้อมได้พามาให้ใจหนูคิดถึงเรื่องนี้
การที่แม่ชี แม่ขาว รวมถึงแม่ขาวน้อย มานั่งรับข้าวอย่างเป็นระเบียบที่ครัว ทุกคนใจให้ครู แล้วก็มาร่วมกันทำสิ่งธรรมดา แต่หนูรู้สึกว่า ยิ่งใหญ่

ภาพนี้ออกมางามมาก ๆ เสียดายไม่ได้ถ่ายภาพไว้ อาหารที่ทานเป็นฝีมือแม่ขาวน้อย โดยส่วนใหญ่ คือ ผัดวุ้นเส้น ผัดมาม่า ไข่เจียว ครูพาทำเพิ่ม ให้การทานอาหารออกรสชาติ กลมกล่อม คือ ยำปลากระป๋อง และส้มตำ ข้าวจี่แม่ชี และหนูผัดคะน้า กะผักผักกาดขาวที่ช่วยกันกันแม่ชีนา ซึ่งทุกคนทานได้อย่างเบิกบาน
เป็นช๊อตประทับใจของวันที่นึกถึงก็ทึ่งและมีความสุขค่ะ