บันทึกการเดินทางด้วยรอยเท้าตนเอง (55) : สวนหลังบ้าน

สวนหลังบ้าน คือรอยมือรอยเท้าของชีวิต ยิ่งไปกว่านั้นคือ รอยมือรอยเท้าของพ่อกับแม่

(๑)

ผมชอบบรรยากาศการกลับบ้านของผู้คนที่พลัดถิ่นเสมอ

โดยเฉพาะการกลับมาเยือนอ้อมกอดบ้านเกิดผ่านเทศกาลต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นปีใหม่ สงกรานต์ เข้าพรรษา ออกพรรษา ฯลฯ
หรือกระทั่งการกลับมาพร้อมๆ กับกิจกรรมแห่งการทดแทนบุญคุณบ้านเกิด นั่นก็คือ ผ้าป่าสามัคคี หรือกระทั่งกฐิน -

ผู้คนเหล่านั้นห่างบ้านเกิดเมืองนอน เพียงเพราะ "ปากท้อง"
ทิ้งคนข้างหลังที่เป็นพ่อแม่ ปู่ย่าตายาย ลูกหลานเหลนโหลนไว้ที่บ้านเกิด
นาฏการณ์ หรือชะตากรรมเยี่ยงนี้ เกิดขึ้น และยังคงอยู่
ใช่ครับ-ภาพชีวิตเช่นนี้ คือนิยายชีวิตที่ถูกผลิตซ้ำมาอย่างยาวนาน-
หลายครั้ง คลับคล้ายจะคุ้นชิน หรือกระทั่งชินชา
แต่หลายครั้ง ผมกลับกลายสั่นไหว เศร้าสะเทือน

ล่าสุดผมมีโอกาสได้ร่วมทำบุญในชุมชนแห่งหนึ่งที่ชาวบ้านปักหมุดมาครึ่งปีเกี่ยวกับการยกช่อฟ้า
เหล่าลูกหลานจากกรุงเทพฯ เดินสายบุญกันอย่างยกใหญ่ โดยหมายใจเอาวันมาฆบูชาเป็นห้วงยามมงคลของการคืนกลับบ้าน

ผมไม่ได้ใส่ใจวิพากษ์วิถีการงานครั้งนี้เกี่ยวกับมหรสพบันเทิง รวมถึงพฤติกรรมการกินการเสพในงานบุญ หรือกระทั่งจำนวนเม็ดเงินที่ได้มากับการจัดการทั้งปวงว่า สิ้นเปลือง หรือพอเหมาะพอควร
แต่อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ผมได้รับรู้จากปากคำของพวกเขาก็คือ
"กลับบ้านคราวนี้ เดี๋ยวสงกรานต์ก็มาอีก ลางานเพิ่มก็ไม่เป็นไร เพราะกลับบ้านครั้งนี้มาทำบุญ..เป็นบุญใหญ่ของบ้านเกิด ไม่มาไม่ได้"

ครับ- คำตอบที่บอกเล่าเหล่านั้น เสียดแทงทะลุเข้าถึงขั้วหัวใจของผมโดยแท้
พลอยให้ผมได้ทบทวนตัวเองว่า....
"ผมเองกลับบ้านบ่อยแค่ไหน ทั้งๆ ที่บ้านและที่ทำงานก็ไม่ไกลกัน"
ใช่ครับ-เมื่อเทียบกับผู้คนข้างต้น ผมสะเทือนใจกับพฤติกรรมของตนเองอย่างมากโข

(๒)

ล่าสุดผมเองก็กลับบ้านในห้วงเวลาเดียวกัน
การได้กลับบ้าน ไม่ว่าจะด้วยอารมณ์ใด
กลับด้วยความสุข กลับด้วยความทุกข์
บ้านก็ยังโอบกอดเราด้วยความรักเสมอ

ในบ่ายที่แดดยังจัดจ้า เริงร้อน
ผมถือโอกาสทอดเท้าอยู่ในสวนหลังบ้านที่ชายทุ่ง
ต้นไม้หลากต้นหยัดยืนทระนง สูงสง่า
ไม่ว่าจะเป็น ยาวนา ประดู่ ตะเคียน สัก แดง ฯลฯ....
ซึ่งผมและ พ่อกับแม่ หรือผู้คนแห่งรักได้ปลูกไว้อย่างจริงๆ จังๆ เมื่อปี พ.ศ.2553
จากวันนั้น ถึงวันนี้ พวกเขาเติบโตสูงสง่า แทงรากลงลึก แตกใบให้ร่มอย่างน่ารักน่าเอ็นดู

หวนกลับไปเมื่อครั้งพวกเขายังเป็นเพียงกล้าไม้เล็กๆ ในราวปี 2552-2553
ห้วงยามเช่นนั้น ผมกลับบ้านถี่ครั้งมากเป็นพิเศษ เพื่อทำหน้าที่รดน้ำพรวนดิน-
ยิ่งในห้วงฤดูที่แห้งโหย...
ผมยิ่งต้องกลับบ้านบ่อยครั้ง เพื่อหาบคอนถังน้ำไปราดรดดับร้อนและปลอบประโลมพวกเขาให้สู้ทนกับความแล้งแค้นของดินฟ้าอากาศ

ครับ-สวนหลังบ้าน คือรอยมือรอยเท้าของชีวิต
ยิ่งไปกว่านั้นคือ รอยมือรอยเท้าของพ่อกับแม่
รวมถึงการเป็นเสมือนจดหมายเหตุแห่งรักและชีวิตในแบบดั้งเดิมบนทุ่งฝันของชาวนาและลูกชาวนา
(ที่ยังไม่ได้ทำหน้าที่ของการเป็นชาวนา หรือลูกชาวนา)

จวบจนวันนี้ เห็นได้ชัดว่า "สวนหลังบ้าน" กลายเป็นพื้นที่อันร่มรื่น สุข สงบเป็นที่สุด
ไม่ว่าแดดจะร้อนเริงแรงสักแค่ไหน แต่ภายใต้ร่มเงาของพวกเขา ก็เย็นสบายเป็นที่สุด

ผมเดินทอดเท้าอย่างช้าๆ ผืนดินไม่ได้ชุ่มน้ำเลยสักนิด แต่อากาศกลับร่มรื่นและรื่นรมย์
จนอดไม่ได้ที่จะจินตนาการวาดหวังและวาดฝันไปไกลโพ้นว่า-
ในอนาคตอันใกล้ ผมจะปรับแต่งสวนหลังบ้านให้เป็นสวนแห่งชีวิตที่แท้จริง
อย่างน้อยก็ให้เขียวงาม ดกหนาด้วยแมกไม้พืชผลหลากชนิดเหมือนเมื่อครั้งที่พ่อกับแม่ปักหลกปักฐานอยู่ที่บ้านทุ่ง

ใช่ครับ- ผมเพียรปรารถนาจะมีพื้นที่แห่งรักนี้อีกครั้ง
มีพื้นที่ให้ผูกเปลนอนฟังเพลงรักจากสายลมและแมกไม้
มีพื้นที่ให้ศาลาหลังเล็กๆ ได้หยัดยืนรองรับการผ่อนพักชีวิตในวาระต่างๆ

ครับ-ก่อนฝนมาเยือน
สวนหลังบ้าน คงกลับมามีชีวิตชีวามากกว่าปัจจุบัน

(๓)

แน่นนอครับ-บ้านอยู่ไม่ไกลเกินใจจะกลับบ้าน
ผมเคารพหัวใจของผู้คนไกลบ้านที่กลับมาสู่อ้อมกอดของบ้านพร้อมด้วยกิจกรรมที่มากกว่าการกลับบ้านเฉยๆ

สำหรับผมแล้ว...
บ้านและที่ทำงานก็อยู่ไม่ไกลกันนัก
แต่ทำไมผมถึงละเลยและหลงลืมที่จะกลับบ้าน
ปล่อยให้การงานและเรื่องจิปาถะไร้สาระพรากผมออกไปจากบ้านอย่างน่าเจ็บใจ

บางที บางสิ่งบางอย่างกำลังเรียกขานให้ผมกลับบ้าน กระมัง,

๒๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๙
บ้านเกิด,กาฬสินธุ์

เขียนใน GotoKnow โดย แผ่นดิน
ใน pandin

คำสำคัญ (Tags): #บ้าน#สวนหลังบ้าน#บันทึกการเดินทางด้วยรอยเท้าตนเอง#บ้านเกิด

หมายเลขบันทึก: 602043เขียนเมื่อ 23 กุมภาพันธ์ 2016 11:10 น. ()แก้ไขเมื่อ 23 กุมภาพันธ์ 2016 11:13 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน