ฉันเข้ามาพูดคุยใน Blog.GotoKnow ได้ประมาณ เดือนเศษๆ.....ฉันได้พบอะไรหลายอย่าง...
ฉันเห็นการพูดคุยกันฉันท์เพื่อน…
ฉันเห็นการหยอกล้อกัน...สร้างความเป็นกันเองดั่งคนในครอบครัวเดียวกัน
ฉันเห็นการพูดคุยที่สุภาพ อ่อนโยน ปลอบใจให้กันและกัน
ฉันเห็นการแนะนำ...การให้ความรู้...การช่วยกันค้นหาความรู้มาแบ่งให้กัน .....
บางครั้งฉันเห็นคล้ายกับมีกลุ่มย่อยๆแบ่งเป็นกลุ่มๆ...ตามแต่ที่ตนชอบ...ถนัด...หรือเวลาพึงมีเอื้อให้..
บางกลุ่มพูดคุยกันเป็นธรรมชาติ...เรื่องราวของชีวิตธรรมดาๆ...ที่คนทั่วไปปฏิเสธไม่ได้….
บางกลุ่มพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันและกัน
บางกลุ่มคล้ายๆเป็นนักศึกษา ป.โท.และ ดร.
บางกลุ่มพูดคุยกันในหลักวิชาการขั้นสูงของการแลกเปลี่ยนเรียนรู้.....ที่ฉันฟังแล้วไม่ค่อยจะเข้าใจ…มันยากเกินไป…. ....
อาจมีอีกหลายกลุ่มที่ฉันยังไปไม่ถึง....
บางคนมีเวลาคุยได้นานๆ......คุยกันนานๆ...
บางคนคุยได้เพียงสั้นๆ......โต้ตอบเล็กน้อยพองาม....
บางคนเข้ามาคุยบ่อยครั้ง......หยอกล้อกัน..
บางคนนานๆเข้ามาครั้ง…เล่าเรื่องราวอย่างมีสาระ......
บางคนนอนดึก..... บางคนตื่นเช้ามากๆ.... .....ฉันว่าบางคนไม่นอนก็ยังมี......
ฉันลองทำบ้าง ฉันลองนอนดึก....ทำให้ลูกต้องนอนดึกตามไปด้วย... ฉันลองตื่นเช้ามากๆ....ทำให้ลูกต้องตื่นเช้าตามไปด้วย...
ฉันพบกลุ่มคนบางกลุ่มตื่นเช้ามากแล้วแวะมาพูดคุยกันนิดๆ หน่อยๆ...ก่อนออกไปทำงาน..
ฉันลองคุยวิชาการ (คุณภาพวิสัญญีที่ฉันว่าฉันรู้ดีที่สุด)...ไม่ค่อยมีใครคุยกับฉัน
ฉันลองคุยเรื่องพยาบาล...เริ่มมีคนคุยด้วยบ้าง.... ..
ฉันชอบตลก...ชอบเรื่องไร้สาระ?...ฉันชอบหยอกล้อกับผู้คนในห้องผ่าตัด...ไม่ว่าจะเป็นพนักงาน...แม้กระทั่งแพทย์ผ่าตัดอาวุโสที่ใครๆว่าดุ...ท่านก็สนุกกับฉัน.....
ฉันลองเขียนเรื่องตลกที่พบในขณะทำงานในห้องผ่าตัด.....ที่นี่.. http://gotoknow.org/blog/nurseanaesthjoke
...มีคนเข้ามาอ่านและพูดคุยด้วย...
ฉันว่าบางครั้งนักวิชาการน่าจะมีอะไรผ่อนคลายบ้าง.... ฉันไม่อาจแลกเปลี่ยนวิชาการที่ฉันไม่ถนัดได้.....แต่ฉันอยากทำให้ท่านเหล่านั้นหัวเราะบ้าง...ก่อนออกไปทำงานที่ใช้สมองจนอาจจะปวดหัว ....
อย่างน้อยฉันก็ยังมีประโยชน์....
เรื่องของฉันอาจเป็น...Dirty Joke...ซึ่งในห้องผ่าตัดชอบพูดคุยกัน(ใครมีประสบการณ์คงไม่ปฏิเสธ) ...
ฉันอาจจะต้องยอมให้ภาพพจน์ที่ฉันยังไม่มีในสายตาของใครๆ (เพราะยังไม่มีใครรู้จักฉัน)...ดูแย่ลงบ้าง.... ฉันก็ยอม...เพราะฉันอยากให้ท่านมีความสุข ...
และสุดท้ายฉันก็พบว่า... การบันทึกลงใน Blog. ต้องใช้เวลาและสมองมากจริงๆ.... โดยไม่รู้ตัว....
หากให้เวลากับการบันทึกใน Blog มากเกินไป...ท่านอาจจะลืมตัว...ลืมครอบครัวโดยไม่รู้ตัว...(เช่นเด็กวัยรุ่นที่ chat. กันจนไม่อยากจะหลับจะนอน...)
อยากเตือนนักบันทึกมือใหม่หัดเขียน เช่นฉัน...ให้หาความพอดีในตัวเองให้พบ ...ก่อนที่ท่านจะมีแต่เพื่อนใน Blog…แต่ไม่เหลือเพื่อนในชีวิตจริงทั้งที่ทำงานหรือที่บ้าน
อย่าลืม!....หาความพอดี...ที่ลงตัวให้ได้....นะคะ...
ด้วยความห่วงใยอย่างแท้จริงจากเพื่อนถึงเพื่อน
สวัสดีค่ะคุณกฤษณา
ชอบแนวคิดเกี่ยวกับบล็อกของคุณนะคะ..
ประเด็นการหาความพอดีที่ลงตัวเป็นสิ่งหนึ่งที่น่าคิดมากๆค่ะ..ครั้งหนึ่งเมื่อเริ่มเข้าG2Kใหม่ๆตัวเองก็ติดเสน่ห์แห่งการอ่านและติดตามบล็อกเช่นกัน..เมื่อเพื่อนร่วมสนทนาห่างหายไปก็เริ่มซาลงประกอบกับไม่สบายและภาะกิจทำให้ลดเวลาลงไป..
หากสนใจจะเรียนต่อทางด้านจิตวิทยา..มีเปิดสอนหลายมหาวิทยาลัยนะคะ..ดิฉันเห็นพยาบาลหลายคนมาเรียนโทหรือเอกและได้ปริญญาทางจิตวิทยาเยอะแยะเลยทั้งๆที่ก็ต้องอยู่บุญแถมโอทีก็ไม่น้อย..ช่างเป็นมนุษย์เหล็กไหลจริงๆ...
ขอลาไปพักผ่อนก่อนล่ะค่ะ...โชคดีนะคะ
สวัสดีค่ะ คุณ seanqia
ยินดีจริงๆที่ได้รู้จักค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจและคำแนะนำที่ให้ไว้
ดิฉันเห็นแนวทางด้านจิตวิทยาจากเพื่อนแล้ว (อย่างที่พูดไว้ข้างบน...ไม่มีผิด..)ไปแอบอ่านคร่าวๆ...แล้วก็พบว่าสิ่งที่ฉันอยากรู้...หาได้จากที่ไหน..
จะขออนุญาตเข้าไปแอบอ่านนะคะ...ขอบคุณค่ะ....
(ขอให้สุขภาพแข็งแรงไวๆค่ะ)
ขอบพระคุณอีกครั้งค่ะ
เรียน พี่เม่ย ค่ะ
ดีใจจริงๆค่ะที่ได้ต้อนรับชาว มอ.สงขลา ผู้เป็นต้นแบบการปฏิบัติคุณภาพ....
ที่ฉันได้เริ่มต้นเรียนรู้คุณภาพของจริง....ที่มิใช่มีแต่ทฤษฎี...ดิฉันได้มีโอกาสไปดูงานคุณภาพพร้อมๆกับเพื่อนรพ.ศรีนครินทร์ มข.ขอนแก่น.เมื่อประมาณ 5 ปีที่แล้ว...ยังประทับใจไม่เคยลืมเลยค่ะ...
ความเป็นคุณภาพที่มิใช่เพียงเพื่อให้ใครประเมิน...เป็นคุณภาพเพื่อผู้ป่วยอย่างแท้จริงของชาว มอ.
มิตรภาพที่อบอุ่นมากตลอดเวลาที่อยู่ที่นั่น
ขอบพระคุณอีกครั้งค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณจ๊อด
ยินดีมากจริงๆค่ะที่เข้ามาทักทาย...ขอบพระคุณยิ่งค่ะ....
สวัสดีค่ะ ชอบบันทึกนี้ค่ะ...พอไหวพอดี...ทำให้ดิฉันนึกอะไรขึ้นมาได้เคยอ่าน...ผ่านๆ มิตรทางไกล มิตรใกล้ตัว ขอประติดประต่อ...อาจจะได้เขียนออกมาซักเรื่อง...จากบันทึกนี้ของคุณกฤษณา ขอบคุณค่ะ
เรียน ท่านอ.เมตตา ค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณจ๊อด
สวัสดีค่ะคุณกฤษณา
อรุณสวัสดิ์คะ...คุณพี่กฤษณา
กะปุ๋มอ่านบันทึกนี้แล้วชอบมาเลยคะ...เพราะใช่เลย!!
กะปุ๋มจะมี blog ที่พูดถึงเรื่องงาน....ซึ่งไม่ค่อยมีคนอ่านหรือให้ความเห็นมาก...แต่ก็ไม่ได้กังวลอะไร เพราะเป็นสิ่งที่กะปุ๋มอยากบันทึกไว้...
เลาที่เขียนบันทึกไม่ได้พุ่งเป้าว่าจะมีใครมาอ่านแต่จะ...เขียนเพราะอยากเขียนและอยากบันทึก เพราะโดยปกตินิสัยชอบ...เขียน และเขียน...ดังนั้นจึงไม่แปลกว่าเวลาที่เราเขียนเรื่องงาน...จึงไม่ค่อยมีใครอยากอ่าน..เพราะในแต่ละวันก็คลุกอยู่กับงาน...เวลาที่จะอ่านจริงๆ..คือ การต้องการข้อมูล...ดังนั้นกะปุ๋มจึงมองว่าเรามีอะไรที่เป็นสิ่งสำคัญ ประเด็นสำคัญ...ในงานบันทึกไว้เลย...เพราะคิดว่าอาจเป็นประโยชน์..ได้ไม่ ณ เวลาใดก็เวลาหนึ่ง...
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ
^__^
กะปุ๋ม
คุณหมอที่ว่าดุ น่าจะเป็นอาจารย์หมอสมบูรณ์ ผมดูท่านท่าทางใจดีนะครับ...แถมยังมีอารมณ์เขียนบันทึกแบบสบายๆ น่าสนใจดีครับ
ผมชอบบันทึกนี้ของ พี่พยาบาลดมยามากครับ เขียนได้ถูกใจ ใช่เลย และเป็นวิถีที่เราเห็นอยู่
ไม่รู้ว่าผมอยู่กลุ่มไหน ไปเรื่อยๆ เพราะแต่ละวัน เวลา อารมณ์ต่างกันครับ
เชียร์ครับ!!!!
Reading your note makes me thinking how to control my socialization on this blog. I agree with you krab that having new friends from the blog is good thing, but inappropriate communications wit them may change your outside participation.
However, I really like to read and learn someone's thoughtful note and take a useful information home always krab, esp while living far from Thailand.
Have a nice day...greeting from Perth, Western Australia krab.
เป็นกำลังใจให้คุณกฤษณาในการเขียนบล็อกเช่นกันค่ะ :)
อาจารย์ นพ. สมบูรณ์ เทียนทอง กำลังบอกคุณ กฤษณา สำเร็จ ว่า
"อย่าเพิ่งเหนื่อยเสียก่อนนะครับ..ขอให้กำลังใจ"
..................................................................................
เช่นกันครับ!!!!
เรียน ท่าน อ.นพ.สมบูรณ์ เทียนทองค่ะ
ขอบพระคุณอีกครั้งด้วยความจริงใจค่ะ
เรียน ท่านอ.ดร.จันทวรรณ ค่ะ
ขอบพระคุณอีกครั้งด้วยความจริงใจค่ะ
เรียน ท่านAjarn Supalak Khemthong
Thank you for your comment.
เรียน คุณจตุพรค่ะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
บันทึกนี้อบอุ่นจัง
เรียน ท่าน อ.เมตตา ค่ะ
คุณ ไมโตค่ะ
เป็นมุมมองที่วิเคราะห์ได้น่าสนใจมากค่ะ ได้แอบแวะไปกวาดๆดูบล็อกของคุณกฤษณามาแล้วบ้าง (ตามประสาคนเวลาน้อย) ชอบวิธีการของคุณกฤษณาจังค่ะ รู้สึกว่าใช้เวลา 1 เดือนกับ GotoKNow ได้คุ้มค่าจังนะคะ
สำหรับตัวเอง แลกเวลา GotoKnow กับงานอดิเรกที่เคยทำค่ะ และ พบว่าเป็นการพักผ่อนที่ดีจริงๆหลังจากการใช้เวลาเต็มเหยียดในวันหนึ่งๆ เชื่อว่าสมดุลหาได้ไม่ยาก หากเราเป็นตัวของเราเองจริงๆ ทั้งนอกบล็อก และในบล็อกค่ะ
จ๊ะเอ๋...คุณโอ๋..พรุ่งนี้ต้องเข้าบางกอกแต่เช้า...ยังไม่นอนเหรอคะ....
คุณโอ๋-อโณค่ะ
คุณ เมตตาค่ะ
คุณ ไมโตค่ะ
คุณปวีณาค่ะ
คุณ ปวีณาค่ะ
ฉันกลับมาอ่านบันทึกนี้ใหม่...เพื่อเรียกความรู้สึกเก่าๆที่เคยมีในสมัยก่อน...
........เพื่อช่วยเพื่อนฉัน...คุณแผ่นดิน...ให้หายเหนื่อยไวๆค่ะ
แวะมาขอบคุณความอาทรและคำแนะนำที่อบอุ่นราวกับการได้หนุนตักญาติผู้ใหญ่ของตัวเอง
....
บันทึกนี้ (บัดนี้) ได้กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมไปแล้ว... เรื่องราวและมุมคิดมีจังหวะชีวิตของผมอยู่ในนี้อย่างชัดเจน
......
เมื่อวาน ผมเจองานไม่หนักแต่ถูกถมทับมาหลายวันโดยไม่รู้ตัว จนอ่อนเพลียและอ่อนล้า ยิ่งกลับมานั่งหน้าจอคอมฯ เพื่อเขียนบันทึกแล้วยิ่งเขียนไม่ได้ ยิ่งกลายเป็นทุกข์อย่างมหันต์....โดยเฉพาะเรื่องราวดี ๆ ของนิสิตอีกหลายเรื่องที่ผมรับปากจะเขียนให้กับพวกเขา..ผมกลับทำไม่ได้ ...
(สงสาร..เพราะเขารออ่าน...แต่กลับได้อ่านเรื่องของคนอื่นที่ยังไม่ใช่เรื่องของตนเอง)
.......
การบันทึกลงใน Blog. ต้องใช้เวลาและสมองมากจริงๆ.... โดยไม่รู้ตัว....
....
ที่ตรงนี้มีความรัก
ซึ้งประจักษ์ รักยิ่งใหญ่
บันทึกนี้มีชีวิต มีลมหายใจ
เหมือนชีวิตฉันอยู่ข้างใน..บันทึกนี้
.....
ผมไม่มีคำใดแล้วครับ....นอกจากขอบคุณ......
แวะมาย้ำอีกครับครับ..
ขอบพระคุณ อ.ติ๋ว มาก ๆ ครับ...
อบอุ่น ราวกับญาติผู้ใหญ่มาปลอบโยน...
(ขณะที่ผมนั่งเขียนบันทึกอยู่ตอนนี้...แฟนก็นอนอ่านหนังสือการ์ตูนเรื่องหน้ากากแก้วอยู่ข้าง ๆ ...พรุ่งนี้เราจะกลับไปหา "ชีวิตของเรา" ที่กาฬสินธุ์...)
ขอบพระคุณครับ.....ขอบพระคุณจริง ๆ ...และจะขอบพระคุณสืบไปอย่างไม่รู้จบ