แด่...เธอที่รัก

สบายดีมั้ย ?? เธอเป็นอย่างไร ?? ไหนเล่าให้เราฟังหน่อย...

ถึง....สิริญาภร ที่รัก

สวัสดี สิริญาภร เธอเป็นอย่างไรบ้างตอนนี้ สบายดีรึป่าว ?? ฉันคอยถามเรื่องของเธอจากเพื่อน ๆ มาโดยตลอด แต่บางครั้งก็เผลอหลงลืมเธอไปบ้างจากภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบที่มีมากจนเกินไป แต่ในทุก ๆ ครั้ง ฉันก็ไม่ลืมที่จะนึกถึงเธอเลยนะ เธอยังเป็นที่สำคัญสำหรับฉันเสมอ ฉันจำได้ว่า
ตอนเป็นเด็ก มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดเลยนะ อยากได้อะไร ก็แค่ร้องไห้ ไม่ต้องมีเหตุผลมากหรอก แค่ของเล่นมันน่าเล่น แค่อยากได้เพื่อนสักคน แค่อยากไปเที่ยวกับครอบครัวแค่อยากได้ลูกอมสักเม็ด ฯลฯ แต่พอโตขึ้น ชีวิตมันต้องมีเหตุผล จนบางครั้งก็โคตรเหนื่อย ถึงอยากร้องไห้ ก็ร้องต่อหน้าคนอื่นไม่ได้ บางทีก็ต้องอดทนไว้ ถึงอยากจะให้คนอื่นมารัก แต่มันก็ไม่ได้ง่ายเหมือนที่คิด มันต้องแลกมาด้วยน้ำตา ความพยายาม และสุดท้ายอาจจบลงที่ความเจ็บปวด ถึงอยากจะมีเงินเยอะ ๆ แต่มันก็ต้องเริ่มจากหนึ่ง และพยายามหาทางลัด ที่บางทีมันก็เป็นทางตัน เกิดมาครั้งหนึ่ง บอกกับตัวเองเสมอว่า...ถ้ามีชีวิต ก็ใช้ให้เต็มที่นะ ยิ่งโต มันยิ่งต้องเหนื่อย ยิ่งมีเหตุผล มันมักจะไม่ค่อยมีความรู้สึก อาจเป็นเพราะว่า...เราโตขึ้น เจอผู้คนมากมาย มีดีบ้าง ร้ายบ้าง ก็เป็นธรรมดาของโลกมนุษย์ บางคน...ก็เข้ามาเป็นความทรงจำที่สวยงาม กับอีกบางคน...ก็เข้ามาเป็นบทเรียนที่ดี บทเรียนที่คอยสอนเราว่า...โลกใบนี้ไม่ได้สวยงาม เหมือนที่เราวาดไว้ อายุที่มากขึ้น มันหมายถึงว่า เราเผชิญโลกใบนี้มากขึ้น เรียนรู้อะไรหลาย ๆ อย่างมากขึ้น และมันจะค่อย ๆ สอน เราว่า...ให้ใส่ใจกับคนบางคน และปล่อยวางกับอีกบางคน เราคงไม่สามารถแคร์ทุกคนบนโลกได้

เราต่างมีเหตุผลสำหรับการมีชีวิตอยู่ต่อไปในวันพรุ่งนี้ อาจเพื่อคนที่บ้าน ถึงยอมอดทน และจากบ้านมาไกล เพื่อให้เขาได้อยู่สบาย อาจเพื่อความฝันที่โดนดูถูกจากคนอื่น แต่ก็ยังค่อย ๆ เดินเพื่อไปให้ถึง อาจเพื่อการพบใครสักคน ที่เป็นเหตุผลของรอยยิ้ม ในทุก ๆ วันที่ตื่นขึ้นมา ในเมื่อเรายังหายใจอยู่ ก็จงใช้ชีวิตทุก ๆ วันให้คุ้มค่ากับการเกิดมาแค่ครั้งเดียว และไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะมีอยู่จริงมั้ย อย่าอยู่เพื่อลืมใครสักคน หรืออยู่เพื่อร้องไห้กับเรื่องเดิม ๆ แต่จงอยู่เพื่อเติมเต็ม และเป็นความสุขให้คนอื่น

ปัจจุบันนี้ ฉันมีความสุขดีกับการใช้ชีวิต อาจมีเครียดบ้าง แต่ก็สามารถจัดการกับปัญหาต่าง ๆ เหล่านั้นได้ ต้องขอบคุณกำลังใจจากคนรอบข้าง และตัวเอง ที่ทำให้มีวันนี้ และประสบความสำเร็จในชีวิตในหลาย ๆ อย่าง ที่สำคัญต้องขอขอบพระคุณพ่อ-แม่ ที่คอยให้ความช่วยเหลือในทุก ๆ ด้าน ความฝันที่วาดหวังไว้ว่า อยากให้พ่อแม่สุขสบาย ลูกคนนี้พยายามทำในทุก ๆ วันให้ดีที่สุด ถึงแม้บางครั้งอาจมีท้อถอยบ้าง แต่เมื่อหันกลับไปดูคนข้างหลัง ก็ทำให้มีพลังใจขึ้นมาได้เยอะเลย ลูกคนนี้จะนำใบประกอบวิชาชีพครูไปฝากพ่อกับแม่นะคะ รอหน่อยนะคะ อีกไม่นาน ลูกคนนี้ก็จะได้ชื่อว่า “ครู” อย่างแท้จริง ให้สมกับที่พ่อแม่รอคอย อยู่รอวันที่ลูกประสบความสำเร็จในชีวิตนะคะ อีกไม่นานเกินรอแน่นอนค่ะ

รักและคิดถึงเสมอ ...สิริญาภร ทรงสุภา...

เขียนใน GotoKnow โดย สิริญาภร ทรงสุภา
ใน บันทึกส่วนตัว ... นางสาวสิริญาภร ทรงสุภา

คำสำคัญ (Tags): #สิริญาภร ทรงสุภา#siriyaporn songsupa#62741513#ป 62.ป.บัณฑิต2.5#ประกาศนียบัตรบัณฑิตวิชาชีพครู#คณะครุศาสตร์#วิทยาเขตเวียงบัว#มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่#นักศึกษาครู#ED 5101#ความเป็นครู#ภาคเรียนที่ 2/62#บันทึกส่วนตัว#diary#เขียนจดหมายถึงตัวเอง#จดหมาย

หมายเลขบันทึก: 674322เขียนเมื่อ 10 มกราคม 2020 10:37 น. ()แก้ไขเมื่อ 10 มกราคม 2020 10:42 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

สิริญาภร ทรงสุภา