อย่ารอให้ถึงวันสุดท้ายของชีวิต...แล้วจึงคิดได้

คนเรานั้น...มีเวลาจำกัด รู้วันเกิด แต่ไม่รู้วันตาย

เคยถามตัวเองบ้างไหม ถ้าวันพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิต เราคิดจะทำอะไร? จะกลับบ้านไปหาครอบครัวที่จากมานาน หรือจะบอกรักคนที่แอบชอบ หรือ นัดเคลียร์เรื่องที่ค้างคาใจกับเพื่อน หรือ จะทำสิ่งที่อยากจะทำตั้งแต่วัยเยาว์ แต่ไม่มีโอกาสได้ทำสักที คำถามนี้เชื่อมโยงกับการใช้ชีวิตในปัจจุบันของเรามาก การเอ่ยอ้างถามถึงวันสุดท้ายของชีวิต เพื่อเป็นการย้ำเตือนว่าสิ่งที่ทำอยู่ทุกวันนี้ เรากำลังทำอะไรอยู่กันแน่

การคิดถึงเรื่องวันสุดท้ายของชีวิต ไม่ได้จำกัดเฉพาะเพียงผู้สูงวัยเท่านั้น วัยรุ่น คนหนุ่มคนสาว คนวัยทำงาน ก็ควรหมั่นสอบถามตัวเองอยู่เสมอ เพื่อไม่ให้เผลอไผลเถลไถลออกนอกลู่นอกทาง เพราะมนุษย์ทุกคนมีเวลาจำกัด จึงต้องหาทางจัดการเวลาและชีวีตให้เกิดประโยชน์สูงสุด ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร แต่จะเป็นการดีกว่าถ้าได้ลองทำสิ่งต่างๆ อย่างตั้งใจ ดีกว่าฆ่าเวลาไปกับเรื่องที่ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์อะไรในชีวิตเลย

การเฝ้าบอกตัวเองว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิต ที่จะมีโอกาสชื่นชมโลกใบนี้ ถือว่าเป็นการสร้างความรู้สึกไม่ให้ตัวเอง เกิดความประมาทต่อเวลาที่เหลืออยู่ เปล่าเลยเราไม่ได้กลัวตาย ตรงกันข้ามกลับคิดว่าตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้มันน้อยมาก หากคำนวณในเชิงตัวเลข ยังมีหนังสืออีกหลายเล่มที่ยังไม่ได้อ่าน เพลงอีกหลายเพลงที่ยังไม่ได้ฟัง หนังอีกหลายเรื่องที่ยังไม่เคยดู ความรู้สึกในใจมากมายที่ยังไม่เคยบอก พื้นที่อีกหลายล้านตารางกิโลเมตรที่ยังไม่เคยไป

อยากตื่นนอนตั้งแต่เช้าเพื่อรอดูพระอาทิตย์ขึ้น ซึ่งเป็นแสงแรกของวัน หลังจากนั้นไปวัดเพื่อทำบุญถวายสังฆทานอุทิศส่วนกุศลให้ญาติที่ล่วงลับไปแล้ว และเจ้ากรรมนายเวร และเพื่อสั่งสมบุญให้ตนเองได้ไปเกิดในภพภูมิที่ดีในภายภาคหน้า

การได้รับประทานอาหารอร่อย ๆ ร่วมกับคนที่เรารัก น่าจะเป็นอาหารมื้อที่พิเศษที่สุด และอร่อยที่สุด

การได้บอกรัก ขอโทษ และบอกความรู้สึกที่มีอยู่ภายในใจ ให้กับคนที่เราอยากบอก ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ เพื่อน คนรัก หรือแม้กระทั่งศัตรู น่าจะเป็นคำพูดที่งดงามและแสนวิเศษที่สุด ถ้ารู้สึกรัก...จงบอกว่ารัก ถ้ารู้สึกผิด...จงพูดขอโทษ และขอให้เขาให้อภัย จงรีบพูดในสิ่งที่อยากพูด ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้บอก บางครั้ง...การบอกรัก อาจเป็นการบอกลาที่ดีที่สุด

การกลับไปหาครอบครัว ไปอยู่กับครอบครัวที่เรารัก มันอาจเป็นเหมือนกับคำตอบของใครหลายๆคน มันอาจจะเป็นคำตอบที่ตอบง่ายมากเมื่อเราคิดถึงคนที่รักเราที่สุด คนที่ห่วงใยเราที่สุด และคนที่ให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับเรา และใช้เวลาทั้งวันในการทำกิจกรรมร่วมกันกับครอบครัว บอกรักและกราบลาพ่อแม่ เป็นสิ่งสุดท้ายที่ลูกจะทำให้พ่อแม่ได้ก่อนจากกัน มันคงเป็นช่วงเวลาที่พิเศษที่สุด และน่าจดจำมากที่สุด

การนั่งดูอัลบั้มรูป และอ่านสมุดบันทึกไดอารี่ ซึ่งเป็นที่เก็บความทรงจำที่แสนงดงาม คงจะทำให้เราสัมผัสได้ถึงความสุขตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมาในขณะที่มีชีวิตอยู่ และได้มีเวลาทบทวนกับตัวเองถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นตลอดช่วงชีวิต

จากนั้นเขียนบันทึก และอัดวิดีโอการจากลา เพื่อบอกลาแก่ทุก ๆ คน ทำใจให้สบาย ปล่อยวาง และมีความสุขกับช่วงวาระสุดท้ายของชีวิตก่อนไปจากโลกนี้

จงใช้ชีวิตให้คุ้มค่ากับการที่คุณได้เกิดมาบนโลกนี้ เพราะมันคือ รางวัลของคุณที่คุณได้เกิดมาบนโลกใบนี้

เขียนใน GotoKnow โดย สิริญาภร ทรงสุภา
ใน บันทึกส่วนตัว ... นางสาวสิริญาภร ทรงสุภา

คำสำคัญ (Tags): #สิริญาภร ทรงสุภา#siriyaporn songsupa#62741513#ป 62.ป.บัณฑิต2.5#ป.บัณฑิต#ประกาศนียบัตรบัณฑิตวิชาชีพครู#คณะครุศาสตร์#วิทยาเขตเวียงบัว#มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่#นักศึกษาครู#ED 5101#ความเป็นครู#ภาคเรียนที่ 2/62#บันทึกส่วนตัว#diary#วันสุดท้ายของชีวิต

หมายเลขบันทึก: 674596เขียนเมื่อ 21 มกราคม 2020 16:52 น. ()แก้ไขเมื่อ 21 มกราคม 2020 16:53 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

สิริญาภร ทรงสุภา