ฝนจะตกหรือไม่ตกหนอ เมื่อรั้งรอกับการห่มผ้าสองชั้น...

เช้าวันนี้เป็นวันที่บรรยากาศขมุกขมัว หกโมงครึ่งแล้วท้องฟ้าก็ยังมืดสลัว หลาย ๆ คนจึงกลัวว่า "ฝนจะตก..."

ในทุก ๆ เช้าเวลาที่เราจะออกบิณฑบาต จะต้องห่มจีวรซ้อนด้วยผ้าสังฆาฏิ 

แต่ทว่าเมื่อคราใดที่ฝนตก หรือคาดการณ์ว่าฝนจะตก เราก็จะพับผ้าสังฆาฏิเก็บไว้แล้วห่มจีวรออกไปเพียงผืนเดียว เพราะว่าถ้าหากเปียกฝน เราก็ยังมีผ้าสำรองไว้ใช้นุ่งห่มปกปิดร่างกาย...

ประเด็นอยู่ที่ว่า... คิดว่าฝนจะตกจริง ๆ จึงห่มผ้าชั้นเดียวออกไป หรือจิตใจมีมารยาสาไถย บอกเราว่าไม่ต้องซ้อนผ้าออกไปหรอก...

จิตใจของเรามันเจ้าเล่ห์เพทุบาย...

การห่มผ้าสองชั้นมันยุ่งยากนักเหรอ..?

ก็ถือว่ายุ่งยากนะ การที่ต้องนำผ้ายืนยาว ๆ ยาวประมาณสองเมตร และกว้างกว่าสามเมตรสองผืนมาซ้อนให้เป็นเนื้อเดียวกัน พูดถึงขั้นตอนแรกนี้ก็เริ่มลำบากแล้ว

พอเวลาที่จะต้องห่มจริง ๆ การ "มัดลูกบวม" ก็ต้องใช้พลังเพิ่มขึ้นอีกเป็นสองเท่า เพราะผ้าหนาขึ้น ทำให้ม้วนได้ยากและลำบาก

เวลาเดินก็รู้สึกหนัก ข้าพเจ้าเคยชั่งน้ำหนักผ้า โดยประมาณได้ว่า จีวรมาตรฐานทั่วไปจะหนักประมาณ ๑ กิโลกรัม ผ้าสังฆาฏิประมาณ ๒ กิโลกรัม (สำหรับผ้ามัสลิน) เมื่อนำสองผืนมารวมกันก็มีน้ำหนักสองถึงสามกิโลกรัม 

ในหน้าร้อน การห่มผ้าหนา ๆ และเดินไกล ๆ ก็ร้อนน่าดู...

ดังนั้น การที่มีฟ้าครึ้ม ๆ ในตอนก่อนที่จะออกบิณฑบาตจึงเป็นโอกาสและ "ข้ออ้าง" ที่เราจะไม่ต้องซ้อนผ้าสองชั้นออกไป

แต่ทั้งหมดทั้งปวง เราต้องมองให้ชัดเข้าไปถึงหัวใจ ถึงตัวเจตนาของตัวเจ้าของเองว่า ฝนมันจะแล้วเปียกจริง ๆ หรือว่าเรา "ขี้เกียจ" ...

ธรรมเหล่าใดที่เป็นไปเพื่อความขี้เกียจขี้คร้าน ธรรมเหล่านั้นไม่ใช่คำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า...

หากว่า เรายังไม่ชัดเจนในจิตใจการกระทำนั้นจะเป็นไปตามธรรม หรือตามกรรมที่เกิดจากความขี้เกียจของเรา ก็พึงห่มผ้าสองชั้นออกไปเถิด 

ฝนจะตก ผ้าจะเปียกก็แห้งได้ แต่เมื่อใดที่จิตใจของเรายังมีเล่ห์เพทุบาย ก็ไม่สามารถที่จะคลายจากกิเลส ตัณหา ราคะ และอุปาทานได้อย่างแท้จริง...